Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Τότε

Ο Ίθαν οδηγούσε το αμάξι σιωπηλός, μου έριχνε μερικές κλεφτές ματιές που και που, κάνοντας το σύνολο της διαδρομής να είναι άβολο.

"Που πάμε;" τον είχα ρωτήσει επανειλημμένα αλλά δεν είχα πάρει καμία απάντηση.

Σκεφτόμουν πως είχα κάνει λάθος επιλογή που μπήκα μέσα στο αμάξι μαζί του, από την άλλη θα είχα να αντιμετωπίσω την Έρικ ο οποίος φαινόταν να έχει όρεξη για συζήτηση. Τα πράγματα μέσα άρχισαν να μοιάζουν με την εποχή που ήμασταν μαζί. Αν και δεν είχε περάσει πολύ καιρός από τότε, ο καιρός που ήμασταν μαζί φαινόταν πολύ μακρυά. Σκεπτόμενη τα όσα είχα δει πριν φύγω από την Ελλάδα, είχα αρχίσει να απομακρύνομαι από αυτόν και δικαιολογημένα πιστεύω.

Το αυτοκίνητο είχε στρίψει σε έναν μεγάλο κεντρικό δρόμο φτάνοντας έξω από ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Πάρκαρε μπροστά από την είσοδο και βγήκε δίνοντας τα κλειδιά στον υπάλληλο που περίμενε στην είσοδο.

"Θα βγεις;" με ρώτησε ανοίγοντας την πόρτα.

"Τι έχεις στο νου σου;" τον ρώτησα κοιτάζοντας τον με έντονο τσαντισμένο βλέμμα. Εκείνος κάγχασε και μου πρόσφερε το χέρι του.

"Δεν θα σου κάνω τίποτα που να μην θέλεις, αγάπη μου." απάντησε και χωρίς να πω τίποτα του έδωσα το χέρι μου.

Βγήκα από το αμάξι και τον ακολούθησα μέσα στο ξενοδοχείο.

"Καλησπέρα κύριε Γουερτ." είπε η ρεσεψιονίστ. Φορούσε μία μαύρη στενή φούστα και ένα ακόμα πιο στενό τοπ. Τον κοιτούσε με δέος, και προσπαθούσε να φανεί γλυκιά μπροστά του όταν του έδινε την κάρτα κάνοντας όλες τις κινήσεις της με νάζι.
Σαν ξελιγωμένη λυσσάρα, σκέφτηκα και έσφιξα τις γροθιές μου κοιτάζοντας την.

"Ευχαριστώ πολύ." αποκρίθηκε ο Ίθαν δίνοντας μου το χέρι του για να τον ακολουθήσω. "Θα πάμε στο εστιατόριο να φάμε και να μιλήσουμε με την ησυχία μας." μου είπε ο Ίθαν αγνοώντας το ξεκάθαρο πέσιμο της υπαλλήλου.

Κατεβήκαμε το ασανσέρ μαζί με ένα ζευγάρι οι οποίοι φαίνονταν αγαπημένοι. Περίμεναν να κατέβει τους δύο ορόφους το ασανσέρ αγκαλιασμένοι. Κρατούσαν το χέρι ενός του άλλου και κοιτάζονταν γλυκά στα μάτια.

Αντιθέτως, εγώ και ο Ίθαν στεκόμασταν σε δύο διαφορετικές γωνίες του μικρού χώρου του ασανσέρ και ανταλλάζαμε βλέμματα αμήχανα και, από την μεριά μου, νευριασμένα.

Η πόρτα άνοιξε. Πρώτα βγήκε το ζευγάρι και έπειτα εμείς.

Το τραπέζι ήταν ρεζερβέ, έτσι κάτσαμε αμέσως χωρίς καμία αναμονή. Κάτσαμε ο ένας απέναντι στον άλλο και αφού παραγγείλαμε και μας έφεραν τα πιάτα ο Ίθαν αποφάσισε να μιλήσει.