Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

"Δεν ξέρω τι έρχεται στη συνέχεια."

Ήμασταν μέσα στο ασανσέρ του ουρανοξύστη. Κατέβαινε αργά τους ορόφους και εμείς σιωπηλοί απλά παρατηρούσαμε τα νούμερα των ορόφων να φωτίζουν ένα ένα καθώς τα προσπερνούσαμε.

Ο Ίθαν είχε φορέσει ένα μαύρο κουστούμι, ένα σκούρο μπλε πουκάμισο και μία μαύρη γραβάτα. Ήταν τόσο απλός στο ντύσιμο αλλά έμοιαζε τόσο επίσημος. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην πόρτα του ασανσέρ χωρίς να μου ρίχνει ούτε μία μικρή ματιά. Έμοιαζε σκεπτικός και έκανες κάποιες γκριμάτσες καθώς διαφωνούσε και συμφωνούσε με τις σκέψεις του. Ήθελα να γελάσω, αλλά ήταν τόσο γλυκός καθώς συγκεντρωμένος στις δικιες του σκέψεις δεν είχε προσέξει εμένα που είχα καρφώσει το βλέμμα μου σε εκείνον.

Είχε σφίξει τον χαρτοφύλακα του στα χέρια του λες και η ζωή του εξαρτώνταν από αυτόν. Ο χαρτοφύλακα αυτός περιείχε φακέλους με τα χαρτιά που θα αποδείκνυαν πως η εταιρία έπρεπε να γυρίσει πάλι στα χέρια της οικογένειας μου.

Το βλέμμα του σκοτείνιασε, φάνηκε στεναχώρημενος ή απογοητευμένος θα μπορούσα να πω. Γύρισε προς το μέρος μου πιάνοντας με στα πράσα να τον κοιτάζω και να εξετάζω κάθε κίνηση του.

"Τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησα χωρίς να κρύψω το γεγονός ότι τον παρατηρούσα.

"Όσο περνούσαν αυτοί οι τελευταίοι μήνες το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν αυτός ο στόχος. Να ξεσκεπάσω τον θείο μου. Τωρα όμως που αυτό φτάνει στο τέλος του, δεν ξέρω τι έρχεται στη συνέχεια." Κοίταξε το μεταλλικό πάτωμα και έκανε άλλη μία γκριμάτσα.

Δεν είχα τι να του απαντήσω. Σίγουρα θα σκεφτόταν κάτι για το μέλλον, είχε ένα σχολείο στην Ελλάδα που θα μπορούσε να διοίκηση, αν καταφέρναμε τον στόχο μας θα μπορεί να μείνει στην Αμερική και να χτίσει μία νέα ζωή χωρίς τον περιορισμό των Κάρντι.

Η πόρτα του ανελκυστήρα άνοιξε και βγήκαμε έξω με συγχρονισμένο βήμα.

Βγήκαμε στον δρόμο και εκεί μας περίμενε ο κύριος Ζέλινγκ.

"Οντως τώρα; Έφερες τον οδηγό σου;" είπε ο Ίθαν φανερά ενοχλημένος.

"Τουλάχιστον να κάνουμε ωραία είσοδο." Αποκρίθηκα χαμογελαστή και μπήκα στο αμάξι.

Ο Ίθαν με ακολούθησε και έκατσε δίπλα μου. Το χαμόγελο μου και το επιχείρημα μου δεν φάνηκαν να του αλλάζουν γνώμη, παρόλα αυτά δεν παραπονέθηκε παραπάνω.

"Κύριε Ζέλινγκ, πιστεύω γνωρίζετε τον κύριο Γουέρτ." ο Ίθαν γύρισε και με κοίταξε απότομα.