Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Ο κήπος

Η τραπεζαρία του σπιτιού ήταν τεράστια. Πρέπει να είχε το μέγεθος του ενός ορόφου του διαμερίσματος μου από μόνη της.
Μπορεί να υπέρβαλα λίγο, αλλά ειλικρινά το μέρος αυτό ήταν τεράστιο. Έμοιαζε με παλάτι. Διακοσμημένο με χρυσά αντικείμενα και πολυελαίους από τους οποίους κρέμονταν κρύσταλλοι τεράστιων διαστάσεων. Το μέρος έμοιαζε λες και είχε βγει από την εποχή της Αναγέννησης.

Στην κορυφή του τραπεζιού καθόταν ο Σεμπάστιαν Κάρντι, ο πατέρας του Έρικ, ιδιοκτήτης της εταιρίας Κάρντι και μεγάλος αντίπαλος του πατέρα μου. Στην εταιρία του, η εταιρία του πατέρα μου χρωστούσε πολλά χρήματα και ο ίδιος ήθελε να την αγοράσει. Περαιτέρω λεπτομέρειες δεν είχα καταφέρει να κερδίσω από τον πατέρα μου.

Είχα την αίσθηση πως θα έδινε την εταιρία του με την προϋπόθεση να παρέμενε μεγάλος μέτοχος και στέλεχος της εταιρίας, αν και δεν ήξερα κατά πόσο ήταν σε θέση να έχει απαιτήσεις.

Απέναντι μου καθόταν ο Έρικ, ο οποίος δεν έπαιρνε το βλέμμα του από πάνω μου, με έγδυνε με αυτό και με έκανε να νιώθω άβολα μπροστά στους γονείς μας. Η μητέρα του, και συγχρόνως καθηγήτρια μου, καθόταν απέναντι στον πατέρα μου και κρατούσε περήφανη το χέρι του άντρα της. Φορούσε ένα μπλε μεταξωτό φόρεμα και ένα λεπτό κολιέ φτιαγμένη από ασήμι και διαμάντια. Τα μαλλιά της τα είχα πιάσει σε έναν περιποιημένο κότσο αφήνοντας μερικές μπουκλωτές τούφες να πλαισιώνουν το πρόσωπο της.

Οι γονείς μας είχαν πιάσει συζήτηση για πολιτική και εξελίξεις άλλων εταιριών, αφήνοντας εμένα και τον Έρικ σιωπηλούς να πειράζουμε όσο είχε μείνει από το φαγητό μας.

"Σκοπεύω να παραδώσω την εταιρία στον γιο μου και να αποσυρθώ κάποια στιγμή." Είπε ο Σεμπάστιαν Κάρντι. "Όταν θα έχει τελειώσει τις σπουδές του φυσικά. Να υποθέσω τα ίδια σχέδια έχεις για την κόρη σου." σήκωσε το ένα του φρύδι ειρωνικά αλλά το κάλυψε με ένα πλατύ χαμόγελο εξαφανίζοντας κάθε ίχνος ειρωνίας από το πρόσωπο του.

"Εννοείται," ξεκίνησε ο πατέρας μου "είναι πολύ ικανή και θα διοικήσει την εταιρία καλύτερα από εμένα." Στο τέλος ψιθύρισε λυπημένος: "Αν είναι ακόμα δικιά μας."

Η καρδιά μου σφίχτηκε στο θέαμα της αγωνίας του πατέρα μου. Τα μάτια μου θόλωσαν και άρχισαν να πονάνε από την προσπάθεια μου να μην δακρύσω. Κοίταξα τα παπούτσια μου προσποιούμενη πως διόρθωνα κάτι σε αυτά περιμένοντας τα μάτια μου να ηρεμήσουν.