Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

"Μου αρέσεις"

Χτύπησα την πόρτα περιμένοντας με ανυπομονησία να ανοίξει. Ήθελα να αφήσω τα χαρτιά και να φύγω με την ησυχία μου να πάω στο πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν ήμουν άτομο που μπορούσε να αντιμετωπίσει όλη αυτή τη "χαρτούρα", όπως λένε.

Προτιμούσα να ασχολούμαι με τον υπολογιστή, να κάνω τα αρχεία μου εκεί και να τα παίρνω μαζί μου σε ένα μικρό στικάκι ξέροντας πως θα είναι ασφαλή και τακτοποιημένα. Βέβαια μετά από τόσα χρόνια στο Κολέγιο Γουέρτ είχα αναγκαστεί να υποστώ αυτές τις τεχνικές, αφού δεν μπορούσες να έχεις ούτε το κινητό σου ούτε κάποιον υπολογιστή κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους. 

Τα βήματα βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στην πόρτα και περίμενα την Ζωή να ανοίξει επιτέλους. Η αναμονή είχε αρχίσει να με εκνευρίζει και οι δείκτες του ρολογιού μου περνούσαν χωρίς καμία εξέλιξη. 

Προσπάθησα να στρώσω καλύτερα τα χαρτιά που είχα στα χέρια μου, ενώνοντας τα μεταξύ τους σε μία ίσα διάταξη. 

Η πόρτα άνοιξε και σήκωσα το βλέμμα μου με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη προσπαθώντας να φανώ ήρεμη. 

"Ζωή, καλημέρα. Σε ξύπνησα;" την ρώτησα βλέποντας πως φορούσε μία κόκκινη σατέν ρόμπα ενώ τα μαλλιά της ήταν λυτά και μπλεγμένα.

"Δεν με ξύπνησες γλυκιά μου, τώρα έπινα καφέ. Θα σου έλεγα να περάσεις αλλά τώρα θα μπω για να κάνω ντουζ." είπε και φαινόταν αμήχανη. 

"Ζωή, έχω μάθημα, το ξέχασες; Για αυτό πέρασα τόσο νωρίς από εδώ. Είσαι εντάξει; Φαίνεσαι αγχωμένη." την κοίταξα εξεταστικά όταν της έδωσα τα χαρτιά και τα κράτησε ατσούμπαλα και τα ανακάτεψε σχεδόν από τον τρόπο που τα κρατούσε.

"Δεν το ξέχασα, απλά έχω άγχος για την δουλειά, τίποτα ιδιαίτερο." χαμογέλασε διστακτικά και ήξερα ότι έλεγε ψέματα. 

"Μάλιστα." χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα πως ήταν η ώρα να φύγω. "Μπορεί να αργήσω, οπότε εγώ θα φύγω. Θα σε δω αύριο στην εταιρία."

"Φυσικά, γλυκιά μου. Πρόσεχε στον δρόμο." είπε με τρεμάμενη φωνή. Σίγουρα κάτι έκρυβε, τι στο καλό ήταν όλο αυτό; Κατέβαινα προς το πεζοδρόμιο και σχεδόν στραμπούλισα το πόδι μου από την δική μου παράλογη απροσεξία. 

Έσκυψα για να το τρίψω ελαφρά και έκανα μία γκριμάτσα όταν συνειδητοποίησα πόσο πονούσε. 

"Προσοχή δεσποινίς Παπαναστασίου, θα μπορούσατε να χτυπήσετε χειρότερα." άκουσα την φωνή του Ίθαν στο κεφάλι μου και γέλασα ελαφρά. "Μήπως χρειάζεστε βοήθεια;"