Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Αμφιβολιές

Το κουδούνι του διαμερίσματος μου χτύπησε τρομάζοντας με, αφού διέκοψε την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε γύρω μου. Βγήκα από την μπανιέρα βιαστική τυλίγοντας το λευκό μπουρνούζι μου γύρω μου, τυλίγοντας την ζώνη σφιχτά για να το σταθεροποιεί.

Κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας τις σκάλες για να απαντήσω στο τηλεφώνημα από την είσοδο.

"Παρακαλώ;" Απάντησα λαχανιασμένη.

"Ένας κύριος ζητάει να ανέβει στο διαμέρισμα σας, άφησε το όνομα..." ήξερα ήδη για ποιον μιλούσε, έτσι δεν την άφησα να πει πολλά περισσότερα.

"Να του επιτρέψετε, γνωρίζω πολύ καλά για την επίσκεψη του, ευχαριστώ." Απάντησα με όσο πιο γλυκιά φωνή μπορούσα και έκλεισα το τηλέφωνο. Περίμενα να ακούσω τον ήχο του ανελκυστήρα, σαν μικρό σπαστικό κουδουνάκι, όταν έφτανε στον όροφο μου και άνοιξα την πόρτα σχεδόν διάπλατα.

"Μα τι ωραία υποδοχή είναι αυτή, να ξεχνάς το τηλέφωνο σου πιο συχνά." είπε τσαχπίνικα ο Έρικ καθώς με πλησίαζε.

Όταν συνειδητοποίησα πως δεν πια το κινητό μου πάνω μου είχα σχεδόν πανικοβληθεί. Κατέληξα να ζητάω από τον πατέρα μου να μου δώσει το δικό του για να κάνω μία κλήση στην συσκευή μου. Μέσα σε δύο χτύπους η κλήση μου είχε απαντηθεί. Από κανέναν άλλο παρά τον Έρικ Κάρντι.
Δεν ήξερα αν έπρεπε να νιώσω ανακούφιση που το κινητό μου βρισκόταν στο σπίτι των Κάρντι.

Απο την μία είχα την σιγουριά πως η συσκευή μου ήταν ασφαλείς, αλλά δεν ήμουν και τόσο σίγουρη για τα δεδομένα μου. Εννοείται πως δεν είχα καμία γυμνή φωτογραφία μου στα αρχεία, αλλά είχα πάνω από εκατό φωτογραφίες με τον Ίθαν και αμέτρητες φωτογραφίες με την Ρεβέκκα που δεν επιθυμούσα να παραβιάσει κανείς.

"Δεν με αναζήτησε κανείς να υποθέσω." Είπα όταν πήρα το κινητό στα χέρια μου. Δεν είχαν και πολλά άτομα το κινητό μου, έτσι κι αλλιώς, οπότε η υπόθεση μου για εμένα ήταν ήδη λυμένη.
Κανείς δεν σε αναζήτησε Ελβίρα. Πάρε το απόφαση.

"Πέρα από την δική σου κλήση, δεν ξανακούστηκε όλη τη νύχτα." Έκατσε στον καναπέ και κοίταξε έξω απο το ορθάνοιχτο παράθυρο. "Μήπως να κλείσουμε το παράθυρο;" με ρώτησε "Είσαι και με το μπουρνούζι, θα κρυώσεις."

Εννοείται πως δεν περίμενε την απάντηση μου, βρισκόταν ήδη στο παράθυρο, κλείνοντας το, σχολιάζοντας πόσο όμορφο φαίνοταν το δικό του διαμέρισμα.

"Δεν κάνει τόσο κρύο Έρικ." χαμογέλασα από την κίνηση του.
Είχα στερεωθεί στην τώρα πια κλειστή πόρτα του διαμερίσματος και τον χάζευα να μετακινείται μέσα στον χώρο μου.