Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Εξοργισμένοι

"Ελβίρα, Ελβίρα ξύπνα." η Έλεν με κούνησε ελαφρά για να ξυπνήσω. "Σε δύο ώρες πρέπει να είσαι στο γραφείο και πρέπει να φας κάτι, είσαι πολύ αδύναμη." 

Άνοιξα τα μάτια μου με μεγάλη δυσκολία. Η Έλεν καθόταν δίπλα μου στο κρεβάτι χαϊδεύοντας με το ένα της χέρι τον ώμο μου και με το άλλο κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο με χυμό πορτοκάλι. Στο κομοδίνο δίπλα είχε ακουμπήσει ένα πιάτο με δύο ψημένα τοστ με τυρί.

Ανακάθισα στο κρεβάτι και ακούμπησα την πλάτη μου στο όρθιο μαξιλάρι. Έτριψα τα μάτια μου στην προσπάθεια μου να ξυπνήσω, αλλά άδικος κόπος. 

"Φάε πρώτα, θα σε βοηθήσει να ξυπνήσεις. Θα σου φέρω και νερό να πιεις, λένε ότι η αφυδάτωση σου προκαλεί περισσότερη υπνηλία. Ακόμα και τα χείλη σου έχουν ξεραθεί, πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπιες νερό;" μου έδωσε το ποτήρι με τον χυμό και έφυγε από το δωμάτιο. Άκουγα τα βήματα της στις σκάλες όσο κατέβαινε και μετά από λίγο πάλι όταν ανέβαινε. 

"Δεν χρειάζεται να το κάνεις όλο αυτό, δεν είμαι άρρωστη." της είπα βραχνιασμένη από τον ύπνο.

"Δεν είσαι, αλλά έτσι φαίνεσαι. Άντε τρώγε, τι κάθεσαι;" με πρόσταξε και αμέσως ήπια μία μεγάλη γουλιά από τον χυμό μου.

Ήπια τον χυμό σχεδόν μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Η Έλεν γέλασε και μου έδωσε το πιάτο με τα τοστ και το ένα από αυτά το έφαγα μέσα σε λίγα λεπτά. Είχα αρχίσει ήδη να νιώθω καλύτερα. Τα μάτια μου ήταν πια ορθάνοιχτα και δεν ένιωθα τόσο κουρασμένη. 

Όταν τελείωσα και το δεύτερο τοστ ήπια το ποτήρι με το νερό και ένιωθα υπερβολικά φουσκωμένη. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και αγκάλιασα την Έλεν ευχαριστώντας την για όσα έκανε. 

"Έπρεπε να με ξυπνήσεις νωρίτερα. Τώρα το σπίτι θα μείνει ένα χάλι." της είπα όσο κατεβαίναμε τις σκάλες. 

Το σπίτι ήταν καθαρό και όλα τα πράγματα ήταν τακτοποιημένα στην θέση τους. Ακόμα και οι τοίχοι ήταν καθαροί. Το μελάνι είχε φύγει και τα θραύσματα από τα γυαλιά ήταν μαζεμένα. Τα μαξιλάρια του καναπέ ήταν ευθυγραμμισμένα καθώς και τα συρτάρια όλων των χώρων βρίσκονταν στην θέση τους μαζί με τα αντικείμενα που περιείχαν. 

"Έλεν τι έκανες;" την ρώτησα κοιτάζοντας με γουρλωμένα μάτια το περιποιημένο πια σπίτι μου. "Αλήθεια δεν έπρεπε να κάνεις τίποτα από όλα αυτά. Δεν έπρεπε να με αφήσεις να κοιμηθώ, έπρεπε να σε βοηθήσω. Έλεν νιώθω τόσο άσχημα για όλο αυτό." παραπονέθηκα βάζοντας το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια μου.