Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Αποδοχή

Το βλέμμα του συνέχιζε να είναι πάνω μου αδιαφορώντας για την ερώτηση του φίλου του. Δεν τολμούσα να τον κοιτάξω κατάματα. Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό, το ένιωθα πάνω μου χωρίς να τον κοιτάω καν. Ένιωθα την ανάσα του πάνω μου, με γαργαλούσε στον ώμο και στον λαιμό.

Το χέρι του παρέμενε στην μέση μου και υπομονετικά περίμενε την αντίδραση μου.

Μετά από λίγη ακόμη αναμονή για την απάντηση του, τον κοίταξα κατάματα σηκώνοντας ειρωνικά το ένα μου φρύδι. "Δεν θα απαντήσεις στον φίλο σου;" τον ρώτησα τσιτωμένη.

"Γιατί δεν του απαντάς εσύ, mia bella;" μετά την ερώτηση μου το βλέμμα του σοβάρεψε και το άγγιγμα του στην μέση μου έγινε ακόμη πιο σφιχτό. Αντιλαμβανόμενος την επίδραση που είχε πάνω μου ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του, αυτό το μυστήριο στραβό χαμόγελο που ήταν άκρος ελκυστικό πάνω του.

Γύρισα απότομα προς το μέρος του Φίλιπ, σπρώχνοντας μακρυά μου τον Έρικ (χωρίς εμφανές αποτέλεσμα η αλήθεια είναι), και τελικά απάντησα εγώ στο ερώτημα του.
"Είμαστε συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο, όπως και με την Έλεν." Προσπαθούσα να φαίνομαι ψύχραιμη, ατάραχη, αλλά ο Φίλιπ φαινόταν να έχει ήδη καταλάβει την αμηχανία μου.

"Πολύ καλά, οπότε δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις για απόψε." Χαμογέλασε γλυκά ο Φίλιπ για να χαλαρώσει το κλίμα και έπειτα έδειξε προς το μπαρ. "Ο μπάρμαν είναι άλλος φίλος μου που σου έλεγα, ο Ντάνι. Αυτός έχει το κλαμπ." μιλούσε στην Έλεν αφήνοντας εμένα και τον Έρικ να στεκόμαστε να τους κοιτάμε.

"Δεν δαγκώνω, mia bella Ελβίρα. Μπορείς να μου μιλάς, να με κοιτάς." χασκογέλασε βλέποντας το σφιγμένη μου πρόσωπο. Με το χέρι του χάιδεψε τις άκρες των μαλλιών μου συνεχίζοντας να χαμογελάει.

"Μπορείς να μην με λες έτσι;" τον ρώτησα απότομα.

"Γιατί; Πανέμορφη είσαι." Παραδέχτηκε με απόλυτη χαλαρότητα και ηρεμία.

Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια, έκπληκτη από την απάντηση του. "Απλά μην το κάνεις." Του γύρισα πλάτη κοιτάζοντας προς το μπαρ. "Δεν θα μας συστήσετε στον φίλο σας; Να πάρουμε και ένα ποτάκι να πιούμε;"

Πλησιάσαμε όλοι μαζί στο μπαρ, πέρνοντας θέση σε τέσσερις άδειες καρέκλες. Ο Έρικ διάλεξε την θέση δίπλα σε εμένα κανοντάς με να εκνευριστώ. Έσφιξα τις γροθιές μου και τον κοιτάξα επίμονα.
"Δεν θα με αφήσεις σε ησυχία, έτσι δεν είναι;" γέλασα καθώς συμπέρανα πως η ερώτηση μου δεν χρειαζόταν καν απάντηση. Προφανώς και δεν θα με άφηνε σε ησυχία. Ήμουν τόσο χαζή που είχα αφήσει να φανεί ότι με νευρίαζε.