Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Τα χαρτιά

Καθόμουν στο δωμάτιο μου χαζεύοντας έξω από το παράθυρο. Δεν περίμενα να μου στείλει ο Ίθαν, ούτε έκανα καν τον κόπο να τον ενοχλήσω εγώ. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας το είχα κλειστό. Είχα σβήσει σχεδόν όλα μου τα αρχεία, κάθε φωτογραφία που είχα μαζί του. Κράτησα μόνο κάποιες φωτογραφίες με την Ρεβέκκα και τον Λούκας για να τις έχω μαζί μου όσο θα είμαι στην Αμερική.

Οι βαλίτσες μου ήταν έτοιμες και στοιβαγμένες στην γωνία του δωματίου. Όλα μου τα ρούχα βρίσκονταν μέσα σε αυτές, αφήνοντας τις ντουλάπες μου εντελώς άδειες.
Κάθε χρόνο πριν ξεκινήσει η σχολική χρόνια στο Κολλέγιο έβλεπα το δωμάτιο μου σε παρόμοια κατάσταση, έτσι δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η εικόνα που είχα μπροστά μου.

Ένιωθα ότι θα πήγαινα για άλλη μία φορά στο Κολλέγιο Γουέρτ, αλλά αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ ξανά. Θα άλλαζα ριζικά την ζωή μου και ίσως αυτό να ήταν για το καλό μου.

Απόλαυσα για λίγο ακόμα την θέα από το παράθυρο του δωματίου μου, απολαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας που θα αργούσα αρκετά να ξαναδώ.

Ακούστηκε η κόρνα του αυτοκινήτου του πατέρα μου ειδοποιώντας με να κατέβω για να πάμε στο αεροδρόμιο. Είχε κλείσει τα εισιτήρια λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση μου προσπαθώντας να αποφύγει την περίπτωση του να αλλάξω γνώμη.

Κατέβηκα τις σκάλες με αργό βήμα, έχοντας από πίσω μου τον Αιμίλιο να κουβαλάει την βαλίτσα.

"Μπορούσα την κατεβάσω και μόνη μου." Του είπα φτάνοντας το τέλος της σκάλας.

"Σαν πολύ δεν σε άλλαξε ο κύριος Γουέρτ;" σχολίασε αυτός αφήνοντας την βαλίτσα δίπλα από εμένα. "Δεν ήσασταν και ο πιο τέλειος συνδυασμός ούτως ή άλλως." Παραδέχτηκε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα σέρνοντας μαζί του την βαλίτσα.

Δεν είχα όρεξη να τσακωθώ. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσα μέχρι και να τον είχα χαστουκίσει για αυτό του το σχόλειο. Τώρα όμως δε είχα κουράγιο να κυνηγήσω ούτε κουνούπι.

Μπήκα στο αμάξι του πατέρα μου με αργές κινήσεις και βολεύτηκα στην θέση του συνοδηγού. Τον καλημέρισα και εκείνος ανταπέδωσε δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στο κούτελο. Το αμάξι ήταν ήδη αναμμένο έτσι, κάνοντας όπισθεν, βγήκε από το πάρκινγκ με γρήγορη ταχύτητα κατευθυνόμενος στον κεντρικό δρόμο.

Είδα τον Αιμίλιο να στέκεται χαζεύοντας το αμάξι να απομακρύνετε, όταν τελικά το αμάξι είχε πάρει ξεκινήσει την πορεία του, εκείνος έσφιξε τις γροθιές του και βάρεσε το μεγάλο δέντρο της αυλής με όλη του τη δύναμη και έπειτα να καταριέται κρατώντας το χέρι του. Μπορεί να τον έβλεπα απο τον μικρό πλαϊνό καθρέφτη του αυτοκινήτου, αλλά οι κινήσεις του ήταν τόσο έντονες που μπορούσα να τις διακρίνω καθαρότατα.
Γιατί φέρεται τόσο χαζά; σκέφτηκα όταν έφυγε απο το οπτικό μου πεδίο.