"AŞK'A VEDA" --MAVİ GÖZLERİNDE KAYBOLDUM-- 2

4.Bölüm "Daniel"

🔔Attention Please😜 New Chapter sharing😘😘😘

Have a good reading my friend📖

 Arabayı son sürat sürerken,kalibrenin hızı umrumda değildi.Kesilecek trafik cezası umrumda değildi.Şu an hiçbir şey umrumda değil.Tek istediğim kadınımın yanında olmak.Keşke onu yalnız bırakmasaydım,keşke tuvalete bile gitmeseydim! Dans eden insanların arasında onu arayıp durdum.Hissettiğim çaresizlik öyle beni panikletmişti ki duyulması imkansız o ortamda bile ona bağırmıştım.Belki dedim belki burda bir yerdedir. Sadece birbirimizi göremiyoruzdur ama kendimi kandırdığımın farkındaydım çünkü kadınım endişeleneceğimi bildiği için bana bir şey demeden sessizce bir yere gitmez.Biraz önce müzikleriyle eğlendiğim ortam beni şimdi sıkıyordu.Kendimi dışarı atıp soğuk havayı içime çektim.Sakin ol! diyordu iç sesim.Bir anda elimde titreyen telefonumun ekranında onun adını görünce rahatladım ama bu rahatlama kısa sürmüştü çünkü kadınım ağlıyordu, istemsizce elimi kalbime götürdüm, yüreğimi sıkan neyse şu anda durmalıydı çünkü iyi olmak zorundaydım. Söyleyeceklerini tamamlayamadan telefon kapandı ve birkaç dakika sonra bir mesaj geldi, bulunduğu yerin konumu.Tek istediğim şey onun orada olması.Ona zarar gelmiş olmaması.Benden nefret etmemiş olması! Ben daha ne kadar ona acı verebilirim? Daha ne kadar benim yüzümden ağlayacak? Navigasyon geldiğimi söyleyince arabayı kenara çekip kumsala doğru koşmaya başladım.Sağa baktım,sola baktım ve sonunda kuma oturmuş birini gördüm,kadınımı... Ona seslendim tüm nefesimle,hemen arkasını dönüp beni gördüğü an da koşmaya başladı.Açtığı kolları bedenimde buluşunca derin bir nefes verdim.

"Özür dilerim sevgilim." Ağlıyordu...ağlıyordum.Kafasından tutup göğüsüme bastırdım.İç çekişi o kadar kuvvetliydi ki hissedebiliyordum.Beni sıkıca kavrayışı ne kadar korktuğunu gösteriyordu. Benden beklediği şeyi biliyordum.O gördüğü güçlü,yıkılmaz adamın sözcüklerini istiyordu,o duygularına yenik düşmeyen adamın sahiplenici sözcüklerini.

"Bana bak Veronica!" Kafasını kaldırıp kıpkırmızı olmuş o güzel mavi gözleriyle baktı. "Buradayım ben tamam mı? Geçti artık,şimdi evimize gideceğiz." Hiçbir şey konuşmadan arabaya doğru yürüdük.Bir anda başını tuttu ve sonra dengesini kaybedip yere düşecek gibi olunca hemen tuttum onu. "İyi misin?" Evet anlamında başını salladı.

"Sadece eve gitmek istiyorum." Kısık sesinden çıkan dört kelime.Kim bilir kaç kere bağırmıştı, kimbilir kaç kere bağırıp yardım istemişti etraftan ama kimse yoktu buralarda, kimse onu duymamıştı ve ben, lanet olasıca ben! yüzünden kadınım karanlık bir yerde tek başına,soğuğa ve yalnızlığa karşı gelmeye çalışmıştı çaresizce.Oturduğu koltukta öylece duruyordu.Ona ne kadar kendimi güçlü göstermek istesemde içim paramparçaydı.Onu bu halde yıkılmış görmek kapanmaya yakın bir yaranın tekrar açılması gibi acı veriyordu. Öfkeliydim kendime, kadınını koruyamayan bir adam olduğum için.Lanet olasıca beceriksiz bir adam olduğum için.Sadece kendini düşünen bir adamım.Kendime olan güvenim bu kadar çok olmasaydı gözümün önündeki tehlikeyi dikkate alabilirdim ama yemin ediyorum çok fena ödeteceğim ona. Hayatımdaki en değerli varlığı üzmek neymiş göstereceğim!

Eve geldiğimizde kendini hemen yatağa attı. "Banyoyu hazırlamamı ister misin?"

"Hayır." Üstüne eşofmanlarını giydirdim.Yataktan kalkarken kolumu tuttu. "Gitme." Dedi.Sanki tekrardan ağlayacakmış gibi bakıyordu.Üstünden çıkarttığım elbisesini koltuğun üstüne koyup, bende üstümü değiştirip kadınımın yanına uzandım.O huzur bulduğu göğüsüme kafasını koydu, gözlerini kapadı ve "seni seviyorum Daniel,"dedi.

"Bende seni seviyorum bebeğim." Hemde tahmin edemeyeceğin kadar çok seviyorum...

Titreyen ellerim direksiyonu zor tutuyor,ona kavuşamayacağım korkusu bedenimi zayıf düşürüyordu.İç sesim sakin ol diyor,ona bir şey olmayacak.Ya geç kalmışsam? Ya kardeşim gibi onu da... Devamını getiremediğim şeyi düşünmemek için sustum.Arabayı hemen durdurup koşmaya başladım "Veronicaaaaa!" Ses yok,etrafta yok.Denizin üstünde sanki bir şey var. "Hayırrrr!" Soğuk denizin vücuduma verdiği şoka olabildiğince karşı çıkmaya çalışarak tüm gücümle ona doğru yüzüyorum, yüzdükçe hızla uzaklaşıyordu bedeni. Sesleniyorum ama cevap yok. "Burdayım geldim,kahramanın geldi!" Hala kıpırtı yok. Sadece denizin üstünde öylece süzülüyor.Yine kurtarabilirsin,yapabilirsin diye iç sesim bana bağırıyordu.Sonunda onu kolundan tutup hemen kıyaya doğru çekiyorum.Islak sarı saçları yüzüne yapışmış.Hemen saçlarını yüzünden çekiyorum. "Hayırrr! Ölemezsin!Bırakamazsın beni!"