"AŞK'A VEDA" --MAVİ GÖZLERİNDE KAYBOLDUM-- 2

22. Bölüm "Veronica"

Merhabalar benim güzel mi güzel M.G.K okuyucularım🙋 Herkes burada mı bakalım🙌 Çünkü güzel Veronica'mızın duygularını son kez onun ağzından dinleyeceğiz😊 Onun hisleriyle yazmak bir bayan olarak benim için her zaman özel oldu.Kendi duygularımı onun azından yazarak daha net anlattığımı düşünüyorum ama bazıları da erkek azından daha iyi yazdığımı söylüyor artık karar sizin😁😇 Lafı daha fazla uzatmuyorum ve sizi son kez Veronica ile başbaşa bırakıyorum güzel arkadaşlarım❤📖

 Bu bölümü güzel M.G.K okuyucularından "BabayevaBabayeva ve FadimeGITunca8" adlı arkadaşlarıma armağan ediyorum.Sizleri seviyorummm💕 Desteğiniz için çok ama çok teşekkür ederim😘

 Konuşmak çok kolay bir şey aslında.Boğazımızdan çıkan sesler bir bütün olur, anlatmak istediğini anlatır karşındakine ama ben son zamanlarda konuşurken zorlanıyorum. Çünkü karşımdaki adamı hep mutsuz ediyorum,onu yıkıyorum.İçindeki o umut ışığını söndürüyorum. Aslında hep gerçekleri yüzüne vurarak hayallerini paramparça ediyorum.Keşke bunlar olmasaydı keşke bu güzel adamı hep mutlu etseydim ama bizim aşkımız buraya kadarmış.

O olacak ameliyata kadar...

Ben artık kabullendim.O masaya yattığımda hayatımdaki herkesi bir daha görmeyeceğimi kabullendim ama böylesine bir yenilgiyi kabul ettiğimi Daniel'a söylemeyeceğim.Aklında benimle ilgili son hatırladığı şey hüzün olmasın.Ona,kızıma veda ederken mutlu veda edeceğim,dönecekmişim gibi.İç sesim belki diyordu belki de döneceksin, onlara kavuşacaksın.Evet belki de döneceğim ama yine de kendimi umutlandırmak istemiyorum çünkü o umut ışığını yakalarsam ameliyata zor girerim.Daniel'ın önünde merdivenlerden aşağıya inerken o da sessizce arkamdan iniyordu.Herkes odasına çekilmiş, sessizlik bize yer ayırmıştı sanki.Güzel bahçemizin kapısına açılan oturma odasına geçip kendimi koltuğa attım. Ne ben ne de Daniel birbirimize bakmıyorduk,bakamıyorduk.Cesaretimi topladım ve bedenimi ona döndürdüm.

"Biliyorum bana kırıldın,belki de seni tek bırakıp,kendi başıma hallettiğim için bana kızıyorsun ama seni düşündüm Dan,sen zaten tüm yükümü çekiyorsun."

"Yük mü! Böyle mi hissediyorsun benimleyken?" o aptal kelimeyi neden kullanmıştım ki! Daniel'ın gözleri kızarmıştı.

"Hissetmiyorum ama..."

"Aması ne Veronica? Sen bana yük olamazsın,sen benim hayatımsın böyle bir şeyi nasıl düşünebilirsin,inanamıyorum." Ben ona dikkatli konuşmak isterken daha en başında her şeyi mahvetmiştim.

"Özür dilerim."

"Ben bana o kelimeyi kullandığın için kızmadım ben senin kendini öyle hissetmene kızdım. Neden kendini bir yük gibi görüyorsun ki sevgilim?"

"Bilmiyorum,hislerim çok karışık, sanırım sizlerden uzak kalacak olmam beni strese sokuyor."

"Uzak kalmayacaksın ki,ben yanında olacağım,kızımızla da telefonda konuşur,sesini duyarsın."

"Dan ben aslında o gün senin benimle olmanı istemiyorum." Gözleri açıldı,ağzı aralandı ve ben duyacaklarım için nefesimi tuttum ama sadece tek bir şey söyledi.

"Ne olursa olsun seninle olacağım." Aslında benimle olmasını,o korku odasına girerken onun gözlerine bakarak gitmeyi istiyordum ama yine de üstüme örtülecek beyaz bir çarşafa sarılıp ağlamasını istemiyorum.

"Hani seni dövüş yerinde gördüğüm gün var ya o günün gecesi New York'a uçtum.Bir hafta önce doktordan mail geldi ve ameliyatı kabul ettiğini söyledi.Bende seni yanımda sürüklemek istemedim,bu beynimdeki aptal kütlenin sana daha fazla zarar vermesini istemiyordum ve bende tek başıma gidip doktorla konuştum.Toplamda dört doktor girecekmiş ameliyata. 10 saatten fazla sürebilir dedi doktor."