"AŞK'A VEDA" --MAVİ GÖZLERİNDE KAYBOLDUM-- 2

20. Bölüm "Daniel"

Öncelikle herkese " sorry "😔 diyorum çünkü biliyorum ki arayı fazla açtım.Aynı bölümü aynı hafta içinde yazmaya çalıştığım için anca yetiştirebildim. Umarım yazarınıza fazla kızmamışsınızdır😊  Sizleri çok seviyorum,lafı fazla uzatmayacağım. Danielcığım ile sizi yalnız bırakıyorum. İyi okumalar😘❤📖

Bu bölümü "KoreliErva "arkadaşıma armağan ediyorum.Desteğin için çok teşekkür ederim💕😘

Yine sayfalarla buluştu ellerim.Kalemi her tuttuğumda yazacağım şeyleri tekrar etmekten korkuyorum.Çünkü ben her yazdığımda çıkan her harfte acı var.Benim kederim benim üzüntüm var.Belki insan mutlu olduğunda da yazmalı ama ben yazmıyorum.

O gün aslında dün ama bana aylar geçmiş gibi.Kadınımın beni öylece arkasında bırakıp gittiği gün.Sadece gidişini izledim gözden kaybolduğu karanlıkta.Biliyorum en kısa zamanda geri dönecek çünkü dayanamaz,çünkü ben dayanamam.Acı içinde kıvransamda kadınım kafasını dinlesin istiyorum.Keşke beni görmeseydi keşke ben oraya gitmeseydim ama keşke denen şey hayatımızın çoğunda var ve geri dönüşü yok.Kafa yorduğumuz şey sadece geçmiş. Nedense yaptıklarımızı sorgulamıyoruz,hep bir bahaneler sunuyoruz kendimize ve her şey yaşanmış oluyor.Sonuçlar ise hep pişmanlık tıpkı benim şu anda yaşadığım gibi ama artık pişmanlık olmayacak hayatımda çünkü ben kadını için yaşayan biriyim ve ne olursa olsun onu mutlu etmek için her şeyi yapacak biriyim.

Her şeyi...

Ne kadar istemesem de bazen onun gidişini düşünüyorum.Onun yukarı,Tanrı'nın güzel tarafına gidişini.Biliyorum o en güzel yerde olacak.Ama sonra kendime kızıyorum çünkü benliğim bir yerde bunun olacağını kabul ediyor ,ben ne kadar inanmasam da içimdeki korku, gerçeği yüzüme vuruyor,beynimle oynuyor.Her şeye karşı gelen,gücünden korkulan Daniel Black'in yapamadığı tek şey onu iyileştirmek.Şu anda bir keşke daha diyorum o da ne biliyor musun, keşke beyin cerrahı olsaydım ve kadınımı kurtabilseydim.Ama değilim ve başkalarına güvenmek zorundaydım.

Aşkın bu kadar güçlü bir şey olacağını bilmezdim.Lise zamanlarını hatırlıyorum,birilerinden hoşlandık mı seviyoruz zannederdik.Çünkü yaşadığımız heyecan çok kuvvetli olurdu.O kişiyi gördüğün mü yüzün hemen gevşer,kalbin hızla atmaya başlar ve onunla olmak için,onunla konuşmak için çıldırırsın.Ama şimdi aşkın aslında ne demek olduğunu,hangi aşkın gerçek olduğunu biliyorum.Aşk denen şey,tenini örten deri gibi.Senden kopması zor.Çünkü onu çıkaramazsın,o bedeninde olması gereken bir şey.İşte Veronica da öyle.Sanki hep benimleymiş gibi.Hep hayatımda varmış gibi.O olmadan olmazmış gibi.Aşkı anlat deseler anlatamam ama tek bir şey söylerim "kadınımı."Mesela o gülüyor ya benim moralim bozuk olsa bile o anda tüm negatiflik üstümden gidiyor.Acaba herkes aynı duyguyu mu hissediyor? Hep sevdiğin kişiyi mutlu etmek istiyorsun.Ben düşünemeyen bir adamken o hayatıma girince düşünmeye, üretmeye başladım.Çünkü artık beynim de kalbim de onundu.Veronica ile aramızda 8 yaş var.Aslında ben bir çocuk sevmişim,bana göre bir çocuk.Ama onunla zaman geçirdikçe onun hem bir çocuk,hem genç kız hem de bir kadın olduğunu gördüm ve şimdi de anne olduğunu. Geçen internette bakındım sanırım baktığım şey dünyanın en saçma şeyiydi.Şimdi düşününce gülüyorum hatta ama ne yapayım işte.Baktığım şey beyin nakli.Hani Veronica için belki işe yarayabilir diye  ama sonra çaresizliğin insanın mantığına hükmettiğini anladım.Normalde böyle akıl dışı şeylere bakmayacak biriyim ama baktım çünkü sonu biten bir yolda hızla ilerliyoruz. Aslında içimdeki şeyi söylemek zor ama yazmalıyım.Kızımızın doğmasını bir yanım çok istiyor evet ama bir yanımda uzun süre içinde kalsın hatta zaman şimdi dursun diyor.Ben bunu düşündüm ya acaba bu beni kötü baba yapar mı? Kızımın doğmasını tabiki istiyorum ama işte onun doğması demek Veronica'nın sonu bilinmeyen ameliyata girmesi demek.Geçen zamana kızgınım.Bu kadar çabuk geçmese olmaz mı? Sanırım hayatımda ilk defa bir oturuşta bir sayfadan fazla yazıyorum.İçimde biriktirdiğim o kadar çok şey var ki bunlar sadece çok azı ama daha fazla yazmayacağım çünkü ne kendimi daha fazla üzmek ne de güzel şeyler yazarak kendimi umutlandırmak istiyorum.Yani ne mutlu ne de mutsuz olmak istiyorum peki bu durumda ben nasıl olmalıyım? Nasıl hissetmeliyim?