Leader - Yoonmin

[29]

''Yoongi!''

İri savaşçı beni yere bıraktığında her ne kadar ondan kurtulmaya çalışmış olsam da başarılı olamamıştım. Boğazım yanıyordu.

Neden ağlayamıyorum?

Arabadalar sessizce boşaltılırken Jungkook ve Taehyung kenara geçmiş, yerdeki cansız bedenlere bakıyordu.

''O-O n-nerede?''

Duymamazlıktan gelmişti savaşçı beni. Söylemesi bu kadar zor muydu? Hayattaysa hayatta olduğunu, öldüyse de-

''O yaşıyor!'' dediğimde ani sesimle şaşkınca bana dönmüştü adam.

''Biraz sakin ol ve ona layık bir şekilde davran.'' dedi, omzumu sıkarken.

Yoongi'nin başka birinin benimle böyle konuşmasına müsade etmeyeceğinden emindim. Ama Yoongi yoktu.

Jungkook kollarını sardığı titreyen bedeni bırakıp Yoongi'nin atını getirmek için yola doğru yürümeye başladı. Siyahlar içindeki iki beden öylece duruyordu hala. Jungkook ata hafifçe vurduğunda at bizi es geçerek ahıra doğru ilerlemeye başlamıştı.

İki bedenin karşısına gelip çömeldiğinde kalbim sıkışmaya başlamıştı. Başlıklarının açılmasını istemiyordum. Düşündüğüm şeyin gerçek olmasını istemiyordum.

''Onu bana ver.'' demişti kollarını uzatarak ama bir hareketlilik olmamıştı.

''Hekimler ona iyi bakacak, biliyorsun.''

Siyah başlıklı beden yavaşça ayağa kalktı. Kucağındaki bedenle sendelediğinde başlığı da aşağı doğru sallanan kafası gibi düşmüştü. Her zaman ışıltılı ve yumuşak gözüken turuncu saçlar kana bulanmıştı. Artık canlı gözükmüyordu.

''Tanrım!''

Onlara doğru gitmek istiyordum ama kıpırdayamıyordum. Ve ne kadar bağırsam da sesimi benden başka kimsenin duymadığını da biliyordum.

Jungkook kenara çekildiğinde kucağındaki bedenle bize doğru yürümeye başlamıştı.

''Y-Yoongi.''

Sonunda sesim çıktığında Yoongi hafifçe başını kaldırıp bana baktı. O siyah gözlerde sevdiğim kişiyi görememiştim.

Yoongi çamura bulanmış postallarını sürüyerek bize doğru gelmeye başladığında daha önce hiç görmediğim bir kadını gördüm, kalabalığın içinden geçerek bize doğru gelen.

''Hoseok!''

Taehyung kadını gördüğünde ağlamaya başlamıştı. Bu kadın... Annesi miydi?

''H-Hayır. M-Mümkün-''

''Özür dilerim.'' dedi Yoongi kucağındaki bedene daha da sıkı sarılarak.

''Özür mü?''

Yoongi'nin yanağına çarpan tokat sesi alanda yankılanmıştı. Onun vereceği tepkiden korkmuştum, oysa o yüzündeki yaralara rağmen kızarmaya başlayan yanağını çevirip diğer yanağını sundu kadına. Eğer kadın bayılmasaydı ikinci bir tokat daha atabilirdi Yoongi'ye.

''Onu bize ver.''

Ben aklımı yitirmek üzereyken Jungkook'un nasıl sakin kalabildiğini anlayamıyordum.