Leader - Yoonmin

[8]

''Kabul ediyorum.''

Yoongi'nin kucağındaki elimi hızla çektim. Ondan kafa tutmasını ya da birilerine savaş açmasını beklemiyordum ama imalı sözlerinden sonra Sowon'un teklifini kabul etmesi doğru değildi.

''Ama bir şartım var.''

''Dinliyorum?''

Yoongi önce bana, ardından Sowon'a baktı.

''Bay Park'ın klanının güvende olacağına dair güvence istiyorum.''

''Hah!'' dedi kahkaha atmadan önce.

Komik bir şey mi söylemişti?

''Neden önemsiyorsun ki? Buradaki herkesin senden nefret ettiğine eminim.''

''Herkes değil.'' dedi bana ufak bir bakış attıktan sonra.

''Öyle olsun.''

...

''Ne yaptığını sanıyorsun!''

''Sesinin yüksek çıktığının farkında mısın? Daha sonra pişman olmaman-''

''Umrumda gibi mi duruyor?''

Toplantı bittiğinde kendimi odama zor atmıştım. Yoongi nasıl böyle bir şey isterdi? Klan olarak ne Yoongi'yle ne de Sowon'la karşılaştırılamazdık ama bu kadar da aciz değildik.

Yoongi'nin yüz ifadesinden sinirlenmeye başladığını anlamıştım.

''Seni korumaya-''

''Senin korumana ihtiyacım olduğunu da nereden çıkardın?''

''Ses tonuna dikkat et. Bu son-''

''Ne yapacaksın? Benim de mi kalbimimi-''

Şaşkınlıkla açılan gözleriyle fazla ileriye gittiğini anlayıp cümlemi tamamlamadım.

''Sakın.''  dedi geri çekildiğinde.

''Sakın haddini aşma.''

Sesi sinirli ve üzgün çıkıyordu ve ben sinirle söylemek üzere olduğum şeyi nasıl telafi edeceğimi bilmiyordum.

''Y-Yoongi. Ben-Ben üzgünüm, inan-''

Titreyen sesimle pes etmiş gibi omuzları düştü.

''Sorun değil. Anlıyorum. Ama lütfen sen de beni anla. Sadece seni-''

''Kendimi koruyamayacağımı mı düşünüyorsun?''

''Çocuklaşma Jimin.''

Birkaç adım attığında geri çekilmemek için kendimi zor tutmuştum. Sonuçta sinirli Yoongi'nin karşısında sinirli Jimin bir hiçti.

''Çocuk mu? Haklısın. Çocuk olmasaydım-''

Dudaklarıma kapanan dudakları sözümü kesmişti. Ayrıldığımızda yüzümü avuçları arasına aldı.