12 meisjes 1 prinses

De ontdekking

P.o.v. Amalia
Na nog een tijdje rond te lopen op het festival besluit ik om naar huis te gaan. Marie is vertrokken zonder mij dus er zit niks anders op dan alleen te voet naar huis te gaan. Ik loop door de straten van Eden tot ik opeens iemand hoor roepen "Amalia!!" Ik draai me om en zie mijn moeder staan ze ziet er echt kwaad uit. Ik slik en zeg "ja moeder" ze komt naar me toe en trekt me mee naar de auto waar ze me in duwt. Ze zucht en zegt "waar heb je gezeten?" Ik antwoordt "op het festival" de zegt "had ik niet gezegd dat je niet mocht gaan" ik antwoord "ja moeder maar iedereen ging naar het festival waarom ben jij er zo tegen dat ik naar het festival ga" ze zucht en zegt "ik ben er niet tegen dat je naar het festival gaat ik ben er tegen dat je naar het paleis gaat" ik schreeuw gefrustreerd "wat heb je tegen het paleis iedereen is daar heel erg vriendelijk" ze antwoordt "hoe kun jij dat nu weten de mensen daar kun je niet vertrouwen ik kan het weten want ik heb er bijna een jaar gewoond" mijn mond valt open en ik zeg "wat?" Ze zegt "iedereen denkt dat de koning en koningin zo vriendelijk zijn maar dat is niet zo de koningin heeft mijn leven verpest ze heeft de liefde van mijn leven van me afgenomen ik had koningin moeten worden niet zij. Ik was zo kwaad op haar dat ik haar heb laten voelen hoe het is om iemand waar je van houd te verliezen zij nam de liefde van mijn leven af dus ik heb haar dochter van haar afgenomen en haar opgevoed als mijn eigen dochter" ze stopt onmiddellijk met praten als ze door heeft wat ze gezegd heeft. Ik zeg "je bedoeld dat ik de dochter ben van de koning en koningin ik ben de verdwenen prinses?" Tranen stromen over mijn wang. Ik stap uit de auto en mijn moeder of wie ze ook is zegt "Amalia waar ga je heen?" ik kijk haar kwaad aan en zeg "ik ga naar waar ik thuis hoor naar mijn echte ouders" ze stapt uit en pakt mijn arm en zegt "als je nu vertrekt moet je nooit meer terug komen het kan me niet schelen als ze je in het paleis niet geloven en als je dan huilend bij me terug komt zal ik je niet weer bij me in huis nemen want wanneer jij dan weer thuis komt dan zal ik al lang vertrokken zijn" ik trek mijn arm uit haar greep en ga weer naar het paleis.

P.o.v. Belle
een wachter komt de eetzaal binnen en zegt "er is een meisje dat beweerd dat ze Amalia is" ik sta meteen op en Oliver volgt me. We volgen de wachter en hij stopt voor de deur van de ontmoeting kamer. Ik draai me om en kijk naar Oliver hij glimlacht en zegt "Belle je weet dat de kans klein is dat ze het echt is" ik zucht en zeg "ik weet het er zijn hier al zo veel meisjes geweest maar ik zweer het je Oliver ik heb haar vandaag echt gezien" hij geeft me een kus op mijn hoofd en gaat dan de kamer binnen ik volg hem naar binnen op de stoel zit het meisje dat ik deze middag heb ontmoet. Ik stop met lopen. Oliver draait zich om en zegt tegen me "is alles in orde?" Ik antwoord "Oliver dit is het meisje waar ik het over had. Dit is het meisje dat ik deze middag heb ontmoet" hij kijkt me aan en zegt "ben je zeker" ik knik ik ga naar de stoelen die voor haar staat op één van die stoelen ga ik zitten en niet veel later komt Oliver op de stoel naast me zitten. Ik kijk naar haar en zeg "het spijt me dat ik me daarnet niet heb voorgesteld maar ik was gewoon geschrokken je doet me zo veel aan mijn dochter denken" ze glimlacht en zegt "het geeft niks ik begrijp het wel" Oliver zegt dan "dus hij beweerd dat je Amalia bent" ze knikt en zegt "mijn moeder heeft het me verteld" ik kijk haar vragend aan en ze gaat verder "mijn moeder zei dat jullie niet te vertrouwen zijn dat u koningin de liefde van haar leven had afgenomen en zei dus uw dochter had afgenomen en opgevoed als haar eigen dochter" ik kijk naar Oliver en hij zegt "er is één manier om te weten of je echt onze dochter bent. Onze dochter heeft een moedervlek in de vorm van een hartje op haar rechter schouderblad" ze doet haar T-shirt een beetje omlaag aan haar rechter schouder en ze zegt "bedoeld u deze moedervlek" ik sla een hand voor mijn mond en knik. Oliver schraapt zijn keel en zegt "waar is je moeder?" Ze antwoord "ik denk dat u de vrouw bedoeld die zich mijn moeder noemde maar dat niet was ze zei dat ze zou vluchten" ik glimlach op haar reactie en Oliver staat op en rent de zaal uit. Ik sta op en zeg "Amalia sta eens op" ze staat op en ik knuffel haar en fluister "ik heb je zo erg gemist" ze slaat haar armen ook op me heen en zegt "ik vind het fijn om weer thuis te zijn mam" een traan rolt over mij wang. Ik laat haar los en zeg "zal ik je je kamer laten zien?" Ze knikt en samen lopen we naar haar kamer. Bij haar kamer aangekomen zeg ik "als je wilt dat er aanpassingen gebeuren aan je kamer zeg je het maar dan regel ik het wel". Ze antwoordt "mam het is perfect deze kamer is zeker 2 keer zo groot als mijn oude kamer als het niet drie keer is" ik grinnik en trek haar voor de zoveelste keer in een knuffel.
_____________________________________
Hey iedereen
Stem alsjeblieft op mijn boek Tips en meningen zijn altijd welkom ook ideeën zijn altijd welkom.
Groetjes DangerousWhiteWolf