Aubrey's POV
Nandito kami sa field kasama si Byron at si kuya. This past few weeks, hindi ko na nakakausap si Cameron. Minsan nakikita ko siya sa library, madami siyang binabasang libro at kaharap niya iyong Macbook niya. Nahihiya naman akong kausapin. Sa lahat ng kaibigan ni kuya kay Cameron ako medyo close, pero hindi pa naman totally. Kahit hindi naman siya masyadong nagsasalita.
"Kuya, si Cameron? Bakit hindi niyo na nakakasama?" tanong ko sakanya.
"Ano na nga bang nangyayari kay Ron?" Tingin niya kay Byron.
"Aba malay ko, minsan inaaya ko nga kumain sa labas o kaya uminom eh. Namamayat na nga ang gago eh. Nagdo-droga yata."
"Hello, Aubrey." Napalingon ako at nakita si Francis na nakangiti saakin.
"Oh, hey. Upo ka dito." I tap the vacant space beside me. Biglang umupo si kuya doon at sinenyas na doon nalang siya maupo sa tabi niya.
Sira talaga itong si kuya. Over protective masyado. Nung isang araw lang may pumuntang lalaki doon sa bahay. Date yata ni mama, hindi ko alam kay kuya. Pinaalis ba naman? Ang rude diba! Sabi ni kuya amoy na amoy niya daw ang pagiging fúck boy nung lalaki. Palibhasa sanay na sanay siya sa amoy niya.
"Sabihin mo nga saakin, Francis Snow. Pinopormahan mo ba 'tong kapatid ko?" Hinarap niya si Kiko and the guy smiled awkwardly.
"If you wouldn't mind..."
"I do. I. Do. Mind. It." Diin na diin ang bawat salitang sagot ni kuya.
"I'd like to ask your sister for a dinner mamaya. Pwede ba?" He asked kuya.
"No." he firmly answered.
"Kuya!" hampas ko sa braso niya. "Napaka-rude mo talaga! Kakain lang naman!"
"Oh bakit? Madami namang pagkain sa bahay?" he said.
"Brayden, please. I'll take care of your sister." the guy said.
"Sige, papayag ako hanggang 8:00PM."
Nagkatinginan kami ni Byron at Kiko na parang siraulo itong kuya ko.
"Bry, seryoso ka ba? Malamang kumakain palang iyang dalawa ng oras na 'yon." Byron said.
"Bakit? Kakain lang naman. Ano ba sila? Magdadasal?" pilosopong sagot ni kuya. Kuya Bry is really unbelievable. Hindi ko alam kung may nage-exist bang ibang taong ganito bukod sakanya. "Okay, sige. 9:00PM."
"9:30." Francis said.
"Parang ikaw pa 'tong lugi ah? Gusto mo gawin kong alas siyete?" Kuya threatened him. Natawa nalang kaming dalawa ni Byron.
"Okay, okay. 9:00PM, skipper." Kiko sighed.
"Good. 9:00PM sharp! Walang sosobra." kuya said.
I go to date sa states minsan. Pero hanggang doon lang, I just don't want to be mean. Kapag sinabi nilang gusto nilang magdinner, I'll go. But I'm making it clear to them na bawal pang manligaw and if gusto talaga nila, they have to be patient until pwede na.
"Anong pinagkakaabalahan mo sa states?" Francis said while sitting across me. We're on a restaurant, it looks fancy. The food is good though!
"Nothing much, actually. Aside from studies, I go travel, eat, paint and hang out with friends." I answered. Smiling at him. I remember the sweet memories we had together before. The way we do kasal-kasalan, bahay-bahayan and all the other things kids do before. When I scraped my toes he carry me on his back and iuuwi niya ako sa bahay. Kapag bawal ako lumabas dahil sabi ni kuya, pupuntahan niya ako saamin at doon kami maglalaro. Nostalgic.
"Nagpa-paint ka?" Tanong niya.
Tumango ako bilang sagot.
"May regalo ako sa'yo." Sabi niya bago may ilabas na pahabang kahon mula sa coat niya. Binuksan niya ito at nakita ko ang kwintas na gold at may diamond ito na pendant sa dulo. Simple pero sobrang ganda.
"Is that for me?" I said in fascination.
"Of course, for you." Kinuha niya ito at isinuot saakin. "Bagay na bagay sa'yo." I touch the pendant and smiled.
"It's beautiful. Thank you." Iyon na lamang ang nasabi ko.
"Anything for you." I blushed right away. Inaamin ko, childhood crush ko siya. He's the kid na madaming nagkaka-crush na playmates namin. We're bestfriends before, lagi kaming magkasama at naglalaro. He told me secrets and I also did.
We're inseperable noon. Minsan nga kapag umaalis sila ng pamilya niya sinasama nila ako kasi ayaw daw sumama ni Kiko sakanila dahil maglalaro daw kami sa bahay namin. Kaya nung nakita ko siya ulit, nahihiya na ako. Nahihiya ako kasi matagal nang panahon yung bestfriends kami eh, of course madami nang nangyari, madami na din siyang kaibigan. Bigla nalang kasi akong umalis noon.
"Aubrey." He called my name. I looked at him. He's the guy na kaibigan ko noong mga bata pa kami, hindi pa rin ako makapaniwala.
"Why?" Sagot ko sakanya habang nakatitig pa din sakanya.
"I thought... I thought hindi ka na babalik." He stuttered and I look at the sadness flashed on his face.
"Akala ko naman nakalimutan mo na ako." I said and looked down.
"That won't happen," he held my chin up. "Hinding-hindi kita makakalimutan. That's impossible. Kung may isang imposibleng mangyayari dito sa mundo siguro iyong makalimutan kita." He said. I almost melt on what he said.
I can't talk. I'm blushing and at the same time melting. This guy is unbelievable.
"Magsalita ka naman. Namiss kita." Another melt down again. I stare right through his eyes and they're staring at me too.
"M..me too. I.. missed you too." I stutter. Minsan lang ako kabahan, bakit naman ngayon pa.
"I will never waste anytime and I will not let you go again," he said still staring in my eyes. "Aubrey, I want you to be mine."
I melt down for the third time.
