My Boy Bestfriend

Chapter 17

Get well soon

" Jilliaaan! Aysusmaryosep!" Nahuli ako ni Mommy na nagsusuka.

" I'm alright. Doon na kayo. " tinaboy ko siya na parang hayop. Pinangako ko sa sarili ko na walang makakaalam nito.

" Anak naman eh. Tara dito, ipapacheck-up na kita sa hospital. Ayokong nagkakaganyan ka. I'm your mother and this is my obligation."

" Don't your heard it? Ayoko ngang lumapit kayo sa akin. Huwag na, don't rush me in hospital. Ma, intindihin muna man ako kahit saglit lang. "

Naglakad lakad ako sa bahay namin. I've been changed. Ayoko kasing pinapakilaman ako. Parang binabagabag nila ang natutulog kong katawan.

Umiyak ako ng umiyak sa bakuran namin. Hindi ko na kaya eh. Ayoko namang magalala sila sa akin. Hindi dapat ako nagpapakahirap ng ganito, mas lalo ko lang pinahihirapan ang sarili ko.

" Jillian?" Napatakbo ako sa takot at kaba na naririnig nila akong umiiyak

" Jillian, kung kay Mommy at Daddy hindi mo ito sinabi, pwes! Ako ang aalam ng sakit mo." Galit na galit si Kuya Xylon habang hinahanap ako sa bakuran namin

" There you are! " bumulaga sa akin ang mala-tigreng itsura ni Xylon sa harapan ko

" Oh? Bakit nandito ka? Pumasok kana sa opisina mo at umalis na dito. Baka madatnan ka pa ni Daddy dito, magkaroon pa ng alitan nang dahil sa akin. "

" You don't understand what's my feeling today. Jillian, hindi mo ako naiintindihan kasi manhid ka! Jillian, nakasalalay ang buhay mo dito. Your health was involved here that's why i'm here to help you. Kuya mo ako and we we're fucking silbings! I won't cry for now. Mahal kita Jillian kaya concern ako sa'yo. " Wala akong masyadong naiintindihan sa mga paliwanag ni Kuya. Hindi ko alam kung nabibingihan ako sa katahimikan o sadyang natatakpan lang ng luha ang mga mata ko. Wala akong maintindihan sa kanila. Gusto ko ng peaceful na pamumuhay.

" All i want is freedom and sincerity of my family. Yun lang--" nahimatay ako dahil sa kapaguran

Binuklat ko ang aking mga mata. Nakita ko ang ilang nurse na chinecheck ang kalagayan ko

Nagtulog tulugan ako para marinig ang usapan ng nurse at ng doctor.

Matapos matignan ng nurse ang lagay ko ay umalis naman kaagad ito. Hindi nga ako nagkamali ng hinala na ang doctor at kaninang nurse ay magkausap ngayon.

D:Musta ang lagay niya?
N:Nasa 60 over 50 ang blood pressure niya at hindi pa po siya nagigising.
D:May pagasa pa siyang mabuhay kung pagdadaanan niya ang intramascular chemotherapy.
N:Alam ko pong lahat ng pasyente dito ay may kakayahang gumaling at kabilang na siya doon.

Hindi ko na muli pang pinakinggan ang usapan ng doctor at nung nurse. Tinakpan ko yung mukha ko ng unan para walang makakita sa akin na umiiyak ako. Sobrang sama talaga ng loob ko. Galit na galit ako sa sarili ko. Lahat ng ito ay kasalanan ko.

Tinanggal ko lahat ng nakakabit sa akin at may nakita akong blade sa ibabaw ng table. Dinampot ko ito atsaka naglaslas malapit sa bahagi ng aking pulso. Diniinan ko iyun at dumaragsa ang dugo sa aking balat.

" Hindi ko na kaya. There was a person who sacrificing in cancer. And that was i'am. That was i'am." Nangingilid ang luha sa mata ko. Kinakabahan man akong ituloy ang pananakit sa sarili ko pero nang dahil sa hapdi at kirot na nararamdaman ko ay tila parang manhid ang sugat ko.