My Boy Bestfriend

Chapter 48

Trying hard

Sinundan ko ang pagkilos ni Jillian palabas ng pinakamall talaga sa pamamagitan ng aking paningin. I didn't have ability to stop time, but i can return the time in the past. Nakakalungkot isipin na kahit magpalit pa ako ng sinumang babae sa buhay ko, siya at siya pa din ang pipiliin kong makasama bilang kaibigan. What if i have no choice to loving someone? Like Jillian, In the sight of the other people. Jillian is nobody. Hindi ko na siya kaano-ano.

At ang nakakauyam pa, hindi ko na siya kailanman magiging kaibigan kagaya noon. Ang dating masasayang alaala hanggang alaala na lang. I going to treasured our memories before. Wala naman ibang mahalaga sa buhay ng tao eh kundi ang alaala niyo na lang. Kapag namatay ang isang tao, hindi na niya maiisip ang kanyang nakaraan. Natatakot akong mawala ang isang bagay na ayaw kong mawala.

I want to relieve my pain throughout of my body. Kung iinom ba ako ng reliever, maalis na ba ang kirot na nararamdaman ko? Bakit kung kailan gusto ko na maging masaya saka lang may pumipigil? Mahal ko si Shane and i dont want to ruin our relationship just because my love returns for someone doesn't know about love. My heart feel like stabbing many times of sharp things sapagkat kahit anong gawin ko parang paulit-ulit lang din ako nasasaktan.

Pinagsusuntok ko ang manibela at wala ako pakealam kung lumuwag man ito. Masira man ang isang bagay na nasira ko, marami akong pera para may maimbayad lang. Doon naman sila mahilig eh sa pera. Palamunin ko sila ng pera hays!

"One New Message"

Putangina, Sagabal na naman ba. Si Eric? Nagparamdam si boss ah!

"Hey, we need to get ready. May event ang school so be ready for the event. Alam mo na kung ano ang position mo at ang gagawin mo. And i tell it to eveyone. Come on!"

Inayos ko ang sarili ko at huminga ng malalim. Tinapon ko sa sahig ang malulutong na pera. Bahala na kung sinuman makapulot niyan basta ako, bayad na. Bayad na sa mga kasalanan kung kapuri-puri

Nagiwan ako ng message kay Jillian. Kailangan ko na talagang bumalik sa bahay para makapagpahinga. Syempre, nagaalala nadin ang parents ko. Dapat nandon ako para iguide ang parents ko

Narinig kong tila may yapak na sumusunod parating sa kin at agad ko itong nilingon. Sila Alexine na tumatakbong umiiyak papalapit sakin subalit hindi ako ang kanyang hinintuan kundi ang nakahilatang bangkay ng isang lalaki na puro duguan. Lumapit ako sa direksyon na iyon upang alamin ang lalaki na naliligo sa sarili niyang dugo.

Labis kong ikinagulat na si Joe ang lalaki na nakihilata doon at walang kagalaw-galaw. Nakita ko si Angela ang humahagulhol sa pagiyak at yung ibang tao naman ay nakatingin sa nakahimlay niyang katawan

Inangat ko ng kaunti ang kamay ko at tinignan ko itong maigi." Naakisidente siya?" tanong ko sa aking sarili

Teka, Paano nangyari iyon? Hindi, Hindi siya yung lalaking nakahimlay sa sahig na iyan! Hindi siya iyan. Hindi pa siya patay! Hindi naman namamatay ang masamang damo na kagaya niya. Please Lord, ibalik mo siya sa katawan niya.

Nakatingin lang ako sa kalsada na may warning na don't cross ba yun. Masakit kay Angela iyon. Baka may nakaalitan si Joe Liwangin kaya siya nabaril.
Sumunod ako sa mga kalalakihan na nagdadala ng katawan niya. Kailangan kong alamin kung paano siya namatay. Tumakbo ako ng matulin para habulin ang ambulansya na humaharurot papuntang ospital.

Nakarating na rin. Dali-dali akong pumasok sa loob ng emergency room. Naawa akong tinignan si Joe sa loob ng ospital. Hindi ko siya magawang lapitan kasi feeling ko. Feeling ko kinarma na siya at may phobia ako sa mga pasyenteng nag-50-50 sa hospital.