My Boy Bestfriend

Chapter 19

Meet my father

" Matthew. Can we talk? " tumigil ako sa paglalakad

" Yeah." Humugot ako ng lakas at saka hinarap ko ang taong kinauuyaman ko. Malaki ang galit sa akin ni Xylon hindi ko alam kung bakit. Kaya pinagpasensyahan ko nalang ang ugali niyang ganyan

" Stay away from Jillian. Please? Matthew, malaki ang kasalanan namin sa'yo. Nakuha pa nga ng kapatid kong humingi ng tulong sa inyo sa pamamagitan lang ng pagkakakilanlan niyo ni Sir Brian. Ako na ang bahala sa gastusin ni Jillian. Stop making an offer. As a fact, alam na ni Jillian ang impersonating ni Stewart. Alam ko na yun, noon pa! "

" Matagal ko na siyang nilubayan. At ano nga palang kasalanan ng pamilya mo sa akin? "Tinanong ko nang wala sa oras

" Ang Papa ko ang sumagasa sa iyo ng gabing nangyari ang aksidente. "

Nanlamig ang tainga ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung susugudin ko ba siya o sasakalin or whatever.

" Stop explaining. I dont wanna to talk you. " then i whispered to myself

Nang ipagtabuyan ako ni Jillian halos hindi ako makakain at hindi makatulog. Sa lahat ng naging kaibigan ko tanging sa pamilya mismo ni Jillian lang ako nabulyawan at sinabihang hindi na ako mahalaga sa kanila.

It's sunny day, tirik na tirik ang sikat ng araw. Sa maputi kong balat baka mangitim ako. Sa tuwing nalulungkot  ako, hindi ako sa bar club pumupunta kundi sa mahabang bench na ito. Ano bang mayron sa bench na ito at parati kong inuupuan?

Bakit lagi akong nabibigo? Bakit lagi akong nasasaktan?Bakit ako nagiging tanga? Ang pangit ko pala pagdating sa pagibig. Hindi naman kasi true love ang nararamdaman ko, parang nakikipaglaro lang ako sa babae. It's nice to fell inlove with myself first. Ayokong mainlove kasi hindi naman ako seryosong magmahal. Madami akong masasaktan.

Napaluhod ako sa may lupa. Doon ako nagsisigaw. Doon ko nilabas ang sama ng kalooban ko. Tapos pinagsusuntok ko pa yung lupa. Wala na akong pakialam kung magsugat ang kamao ko. Lagi na lang akong sablay. Argh

Biglang may humaplos sa likuran ko.

" Tumayo ka nga diyan. Look at yourself, full of mud. Stop acting like a child. Stand up! "

Inalalayan niya akong makatayo. Tatanggi pa ba ako? Syempre hindi na, sa gandang babae na gustong tumulong sa akin. Tatangihan ko pa.

" Why are you here? " umawang ang bibig ko.

"Why you're here too? Bakit kapag nasasaktan ko or what. Dito ka laging pumupunta? Sa bench na ito? Hindi ba pwedeng sa bar? Or sa rooftop? At gaano ba kahalaga si Jillian sayo! She's been hurting you."

Hindi ko siya kinikibo. Seryoso kasi ang tanong niya syempre magaalala sa akin yun dahil naging parte din siya ng buhay ko no.

" Marami namang pwede maging kaibigan diyan eh. Hindi lang si Jillian, ang taong sa mundo ito. Huwag mong sayangin ang oras sa mga taong ayaw din sayo. Tumanggi siya na maging magkaibigan kayo ulit. Sumuko na siya dahil sawang sawa na siya sayo. See, pinagpalit ka sa ibang lalaki na mas deserving pa sayo!"

Sinampal ko siya ng malakas. Ang lakas din pala ng loob niyang pagsalitaan ako non ha. Kahit kailan hindi magagawa ni Jillian yun.

"Alam mo sa dinarami mang tao sa mundo. Bilang na lang ang mga taong mapagkakatiwalaan. Aanhin ko ang maraming kaibigan kung puro kaplastikan ang ginagawa hindi ba? Hanggang sa salita lang si Jillian okay. Kung wala kang maitutulong. You'll better leave me right now.