kookieblues adlı karşim etiketledi, daha önce de bultaneun etiketlemişti ikisine özel yapıyorum.
Ana ekran & kilit ekranım;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kullanıcı ismimle şarkılar;
iamx - my secret friend
my chemical romance - i don't love you
judas priest - angel
imogen heap - hide and seek (yine bu şarkı, evet)
metro station - true to me
iamx - i am terrified
nightcore - paper crown
seafret - oceans
nate ruess - moment
oasis - don't look back in anger
onerepublic - good life
nightwish - i wish i had an angel
aerosmith - i don't wanna miss a thing
Hakkımda 10 Gerçek;
> Hayatımda ciddi anlamda fanı olduğum ilk grup Tokio Hotel idi. Sanırım o an ortaokuldaydım, ve baya sevgi doluydum onlara karşı. Biasım da tom idi ve fan fictionlar falan yazılırdı. Posterlerini biriktirir onlar için sürüyle dergi alırdım.
> Lise zamanımda bir çocuğa aşık olmuştum ve hayatımda o kadar ciddi bir sevgi daha yaşamadım galiba. Platonikti, ama benim için çok ciddi duygulardı. Lise sonunda da açıldım fakat reddedildim. Seni seviyorum dediğim ilk ve tek erkek oydu. Çocukluk işte.
> Öğrencilik hayatım boyunca dalga geçilen tip olmuşumdur. Özellikle lise ve üniversite zamanlarımda arkadaşlarım laf atar, dalga geçerlerdi benimle. Fakat bu öyle kötü manada bir dalga değil. Bunu beni sevdikleri için yaparlardı, bu yüzden ben de hep alttan alırdım.
> İnanılmaz yemek seçerim. Öyle böyle değil. Brokoli, ıspanak vs. sebze yemeklerini pek sevmem. Et yemeği sevmem. Balık sevmem. Böyle uzar gider.
> En değer verdiğim dizi Merlin. Kısaydı ama onun yerini tutabilecek bir dizi daha gelmedi, gelmez. Finalinde salya sümük ağladığımı bilirim, hatta şu an açsam yine ağlarım. Ondan sonra değer verdiğim tek dizi The Walking Dead oldu.
> Minnoş bir yapım var. Mesela ellerim o kadar küçük ki, benden on yaş küçük kardeşimin eli benim elimden büyük. O derece düşünün. 23 ümü dolduracağım fakat yaşımı gösterdiğim pek söylenemez.
> Her türlü müziği dinleyebilirim. Genelde rock-metal dinlerim ve bu eskiden beridir gelen bir alışkanlık. My Chemical Romance, Tokio Hotel, Black Veil Brides gibi gruplara aşığım ve böyle uzun bir liste sayabilirim. Ama yeri gelir metal dinlerim, yeri gelir Ahmet Kaya dinlerim. Müzik zevkim değişkendir.
> Bir zamanlar ablamda pazara gitmiştim, pazarda bir kadınla şemsiye kavgası ettim. Ciddiyim, bir tartışma çıktı ve kadın şemsiyeyle bana vurdu aniden. Ben de o sinirle elimdeki şemsiyeyi kadına geçirdim. Şemsiyem de baya büyüktü ucu sivriydi falan. O kalabalıkta kavga etmeye başladık ben bağırıp çağırıyorum. Aileme de hemen anlatmadım tabii.
> Moralim bozulduğunda değil de, sinirlendiğimde ağlarım. Bu biraz kötü bir durum çünkü insanlar moralinizin bozulduğunu veya karşınızdaki insanı umursadığınızı düşünüyor o an. Fakat ben sinirimden ağlıyorum. Asabım bozuluyor ve gözlerim doluyor ağlamaya başlıyorum.
> Arkadaşlarıma inanılmaz değer veririm. Ufacık bir kavgadan arkadaşlığı bitiren bir yapım yoktur mesela. Hatta en yakın arkadaşımla eskiden kavga edip aylarca küs kalmıştık. Şimdi hala yakın arkadaşız, hatta yıllarımı paylaştığım en değerli insan o. Benim için arkadaşlıkta kavgaların pek önemi yok.
Söylemeden edemeyeceğim, bu aralar da asabım baya bozuk. Eğitim hayatımın koca bir hiç için harcandığını düşünüyorum. İnsanlar onca yılını bir yerlere gelebilmek için harcıyor ve mezun olduğunuzda sizi kimse takmıyor. Bu devirde ya torpili olanlar, ya da bok gibi parası olanlar için güzel hayat.
Bu sistem bizi okuyup adam olmaya zorluyor hesapta ama okuduktan sonra yaptığınız şey yerinizde saymak oluyor. İnsanlar torpilini konuşturuyor. Siz kendi emeğinizle bir yerlere gelmek istiyorsunuz fakat sistem buna izin veriyor mu? Tabii ki hayır.
