Younes en Leyla (part 2)

199

Hey! Voor de mensen die hier al vanaf het begin zijn dikke love! Plaats een reactie zodat ik weet dat jullie er klaar voor zijn. Bedankt voor jullie geduld, ik ga beginnen!

Wat er al is gebeurd :

Leyla en Younes kregen hevige ruzie, waardoor ze uit elkaar gingen, net een dag na hun verlovingsfeest. Ook al houden ze allebei super veel van elkaar, toch zijn te koppig om de eerste stap te zetten naar elkaar toe. Maar men zegt altijd : wat bij elkaar hoort, keert terug bij elkaar en dat is ook hier het geval. Younes en Leyla komen elkaar tegen in Frankrijk, nadat ze daar allebei een belangrijke meeting hebben. Is dit allemaal een teken of gewoon puur toeval? En wat gaat er nu gebeuren tussen die 2? Komt het goed, of zorgen bepaalde mensen er toch voor dat het niet al te vlotjes gaat? Lees verder en dan kom je het allemaal te weten. Veel leesplezier toegewenst!

Leyla :

Paar uur later :

Iedereen was al aan de beurt geweest en we hadden nu vrij. Wij hebben besloten om samen met de jongens iets lekkers te gaan eten bij een Marokkaanse tent. Ik zat er eerlijk gezegd niet echt bij met mijn hoofd. Ik kon het nog steeds niet geloven dat ik Younes heb gezien. Hoe toevallig is dit? Wow dit had ik dus totaal niet zien aankomen. Ik vind wel dat ik het goed heb gedaan. Ook al had ik stres en staarde Younes me de hele tijd aan, toch heb ik vlotjes en duidelijk uitgelegd wat onze idee was. De juryleden keken me heel enthousiast aan en dat geeft me alleen maar een goed gevoel. Toch iets dat goed is verlopen...

Nu weet ik echt niet wat ik moet doen, want al die gevoelens voor hem zijn in 1 keer teruggekomen. Alsof mijn hart gewoon klopt voor hem. Het is inmiddels al 20uur en ik heb sinds de middag alleen maar aan hem zitten denken. Is dit een teken, of is dit gewoon toeval? Ik zuchtte, ik weet het echt niet meer.

Iemand tikte op mijn schouders. Ik draaide me om en zag Youssef achter me staan. Ik glimlachte. "Waar zit je met je hoofd?" vroeg hij terwijl hij naast me kwam zitten. "Nergens hoezo?" "Ik heb je naam wel 5 keer geroepen" "Oww, uhm heb je niet gehoord" "Ja daarom vraag ik waar je met je hoofd zit?" "Nergens..." "Je doet raar sinds onze presentatie, waarom? Je hebt het hartstikke goed gedaan, sowieso ben je er door" Ik glimlachte. "Bedankt" "Wat is er?" "Niks" "Echt wel ik zie het aan je" Ik zweeg. "Leyla vertel" zei hij en legde zijn hand op mijn dij. Ik keek hem raar aan. "Sorry" zei hij en haalde die snel weg. "No problem" "Je kan me vertrouwen" snauwde hij me toe. Ik zuchtte en keek naar de grond. "Mijn ex..." kwam er zachtjes uit. "Jou ex? Wat is er mee?" "Hij was 1 van die juryleden..." zei ik. "WAT?!" riep hij. Ik knikte en de tranen stonden me in de ogen. "Wie huh? Wat? Hoe? Huh" zei hij door elkaar. "Die lange jongen die tussen die 2 vrouwen zat" "Is dat je ex?" Ik knikte. "Hoe oud is hij?" "20" "Hmmm. Alle meisjes praten over hem he, over hoe knap en sexy hij wel niet is" zei hij lachend. Ik lachte ook. "Laten we niet ontkennen he" zei ik glimlachend. "Maar wat is het probleem dan? Ben je bang dat hij je slechte punten gaat geven?" "Nee, maar..." Ik zweeg. Ik wou die woorden niet uitspreken. Ik voelde dat mijn ogen zich meer en meer begonnen te vullen met tranen. "Je weet dat je me alles kunt vertellen" "Ik mis hem gewoon!" zei ik en de tranen rolden naar beneden. Ik legde mijn hoofd op zijn schouders en huilde het uit.

Youssef :

Ik zag dat Leyla met iets in zat. Al van daarnet heeft ze geen woord gezegd en ik zie gewoon aan haar dat er iets is. Moet ik haar gaan spreken? Nee nee ik doe het straks wel, als iedereen weg is. Ze gaat niet willen spreken met iedereen erbij.

Ik riep haar wel 5 keer om te zeggen, dat we weggingen, maar ze hoorde me gewoon niet. Wat is er toch met haar? "Ik ga wel met haar spreken, gaan jullie maar door" zei ik tegen de anderen. "Is goed, wij gaan wat gaan wandelen goed?" zei Rania. Ik knikte. Ik liep naar Leyla toe en tikte op haar schouders. Ze schrok wakker.

De tranen rolden naar beneden en ze legde haar hoofd op mijn schouders. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb nog nooit een meisje getroost. Uhm ik legde mijn handen op haar rug en begon er overheen te wrijven. "Niet huilen" troostte ik haar. Ik hoorde hoe ze snikte. Ik heb haar nog nooit zo gezien meskina.

Leyla :

De tranen bleven maar naar beneden rollen. Alsof er geen einde was. Ik heb die tranen al te lang volgehouden. Het irriteert me gewoon om hem te zien en te weten dat hij niet meer van mij is. Dat ik geen mooie momenten meer kan hebben met hem en het ergst van al, al die mooie flashbacks met hem. Shit man, dit is echt gewoon niet te doen.

Gelukkig was Youssef er om mij te troosten. Wat ben ik hem dankbaar hiervoor. Ik veegde mijn tranen weg en trok me weer op. "Gaat het wat beter?" Ik knikte. "Maar waarom is hij zo speciaal?" Ik begon hem te vertellen. Alles wat er ooit tussen mij en Younes was gebeurd, vertelde ik aan Youssef. Het was alsof ik mijn hart uit leegde, het voelde zo goed.

Younes :

Ik was klaar voor vandaag. Aan de andere kant was ik echt heel erg blij dat deze lange dag voorbij was, maar aan de andere kant, kon ik niet stoppen met denken aan Leyla. Hoe toevallig is het, dat ik haar hier tegenkom? Maar om eerlijk te zijn, na een maand haar niet gezien te hebben, hou ik nog evenveel van haar of zelfs nog meer. Ze heeft echt iets met me gedaan, want heb sindsdien geen woord meer gezegd. Ik hou gewoon veels te veel van haar en dat besef ik nu maar al te goed. Wat kan ik doen om haar terug te krijgen! Pffff.

Ik stond onder de douche en dacht over hoe ze binnenkwam met die jongen. Zou er iets zijn tussen die 2? Want de vorige keer zag ik haar ook met hem. Als dat zo is he, wollah ik ga flipeeeuh. Niemand mag haar hebben, ze is van mij!

Ik ging uit mijn douche en kleedde me aan. Er werd op de deur geklopt. Het was Natasha die kwam vragen of ik honger had. "Ja ik sterf" "Goed, dan zie ik je binnen een kwartiertje beneden?" zei ze. "Komt goed" Ze ging weer weg en ik trok mijn schoenen aan.

Samah :

We gingen gaan eten, want ik stierf van de honger. Het was zo'n lange en moeizame dag. We verdienen het wel om eens lekker uit eten te gaan. Ik trok iets simpels, maar moois aan. Ik maakte me op en ging naar beneden.

Younes kwam aan met een grijze Nike tech fleece trainingspak. Hij zag er echt mooi uit, met zijn wilde donkere haren. Pfff, ik moet echt stoppen met naar hem te staren.

We stapten de taxi in en reden richting het restaurant. Natasha kende het, dus ging zij van voor zitten voor het adres. Ik en Younes gingen achterin zitten. Ik merkte wel dat hij wat afwezig was. Alsof hij met iets in zat. Hij is al zo, sinds daarnet. Is er iets gebeurd ofso? Kan toch niet, ik was de hele tijd bij hem. Het irriteerde me dat hij zo deed, hij sprak niet eens en gunde me geen blik. Hij keek de hele tijd naar buiten en dacht na, maar waarover?

We stapten af en bedankten de chauffeur. Natasha, liep als eerste naar binnen. Younes en ik, volgden haar. "Bonjour" zei ze tegen de portier die lief knikte. "Waar gaan we zitten?" vroeg Natasha eenmaal we binnen waren. Younes zijn blik ging doorheen de verdieping en stopte opeens. Ik volgde zijn blik en zag hem staren naar een jongen en een meisje. Ze komen me bekend voor. Younes zijn blik veranderde meteen. Zijn kaaklijn spande helemaal aan en zijn blik was woedend. Wat kreeg hij opeens?

"Laten we daar gaan zitten" zei hij. Hij sloeg zijn arm om me heen en liep naar een tafeltje, net voor dat meisje en die jongen.

Younes :

"Waar gaan we zitten?" vroeg Natasha toen we in het restaurant waren. Het was er wel druk. Ik keek een beetje rond en zag opeens een meisje dat sprekend op Leyla leek. Maar wacht?! Dat is ook Leyla!!! Woede kookte in me. Ze zat weer met diezelfde jongen. Pffff ik heb zin om nu naar hem toe te gaan en hem te klappen! Nee nee, ik speel het slimmer.

"Laten we daar gaan zitten" zei ik en sloeg mijn arm om Samah's schouder. Ze begreep er niks van, maar dat hoefde ook niet. Ik ging rechtover Leyla en die jongen zitten. Ze had het zo druk met praten, dat ze me niet eens opmerkte. Hmmm eens zien wat ze zal doen als ze me opmerkt!