Younes en Leyla (part 2)

264

Bij zijn familie :

Ik had het gezellig met zijn nichtjes Samia en Najwa (ze zijn een tweeling). Ze zijn even oud als mij, alleen zijn zij nog bezig met studies en die dingen en was trouwen het laatste waaraan ze dachten. "Vind het wel gedurfd dat je op zo'n jonge leeftijd al een familie kan starten" zei Najwa. "Ja inderdaad, maar ik voel me er ook klaar voor snapje" "Ja snap ik, je ziet er ook veel ouder uit" Ik begon te lachen. "Hoor ik wel vaker"

Najwa, Samia en ik gingen even naar de winkel toe om wat te halen. Ik kon het echt goed met ze vinden. Alsof het mijn nichtjes waren. We lachten over alles en konden urenlang met elkaar praten.

We stonden in de rij, toen Younes me belde. Ik nam op. "Hallo?" ... "Hallo?!" ... "Hallooo?!" ... "Taz!" Ik legde af. "Wat is er?" vroeg Samia. "Ik hoor hem niet" "Ga even naar buiten, hier hebben ze geen goeie bereik" "Oke" Ik liep naar buiten en belde Younes terug.

"Waar ben je?" vroeg hij. "Naar de winkel met Samia en Najwa" "Welke winkel?" "Ik weet niet, eentje hier om de hoek"

*Ondertussen zag ik een zwarte auto voor me stoppen. Er stapte een man uit en hij liep mijn richting op. Ik trok me er eigenlijk niks van aan en belde verder met Younes*

"Oke doe snel want we gaan zo meteen door" zei Younes. "Oke, is Anas bij je?" "Nee hij is even bij je moeder" "Oke want..." De man plaatste zijn handen op mijn mond. Mijn gsm viel op de grond. Ik probeerde te schreeuwen, maar kon niet. Hij hief me op en trok me naar de auto. Hoe hard ik ook tegen probeerde te stribbelen, het lukte me niet. Niemand was in de straat en niemand had het gezien! WIE IS DAT EN WAAROM NEEMT HIJ ME MEE?!

Younes :

"Oke want..." en toen hoorde ik niks meer. Alleen maar irfhumepuigfe. "Leyla??!" Geen antwoord. "Hallo Leyla???!!" Geen antwoord. "LEYLA WAT IS ER?!" riep ik. Iedereen keek me aan, maar schijt!! Ik stond op en liep naar buiten. Ik rende naar de hoek van de straat waar ze zei dat ze was.

Ik zag Samia en Najwa uit de winkel komen met 2 zakken. "WAAR IS LEYLA?!" vroeg ik. "Huh? Ze ging jou toch bellen?" zeiden ze. "Ja en toen viel het opeens uit?" "Huh wat?" Ik begon me zorgen te maken. Waar is ze! Ik keek om me heen, maar ze was nergens te bespeuren. Wollah ik word gek!

"Bel de politie! Misschien is ze ontvoerd" zei Samia in paniek. Ik lette niet op wat ze zei. Dit kan niet, ze kan niet ontvoerd zijn. Ze was daarnet nog bij mij! Wie zou haar nu willen ontvoeren? Ze is een moeder!

Een oud vrouwtje kwam naar me toegelopen. "Weldi" zei ze. Ik draaide me om naar haar. Ze had haar hoofddoek snel snel om haar hoofd geslagen en had een lange pyjama aan. "Ben je opzoek naar een vrouw die hier daarnet stond  met lang bruin haar?" vroeg ze. "Ja, wat had ze aan?" vroeg ik. "Zwarte trui als ik me nog herinner" "Ja zij! Dat is mijn vrouw" zei ik en bij die woorden klopte mijn hart sneller. Ze keek naar de grond en slikte een brok weg. "Ik heb gezien dat een man haar in de auto stak en wegreed" "WAT??! NEE NEE DIT KAN NIET! LAE LAE LAE DAT KAN NIET!!" riep ik. Ik begon helemaal parra te worden. Najwa en Samia probeerden me te kalmeren, maar hoe moet ik me kalmeren als mijn VROUW ONTVOERD IS?!!

Ik ging op een bankje zitten en plaatste mijn hoofd in mijn handen. Het drong nog niet tot me door. Is Leyla echt ontvoerd? Door wie? We zijn in Brussel! Niemand kent haar hier! Najwa kwam naast me zitten. "De vrouw zegt dat ze zich de kenteken nog herinnert" Ik stond op en liep naar haar toe. "Weet u de kenteken nog?" vroeg ik rustig. "Ja AAG-875" Ik nam mijn gsm erbij en typte de kenteken erin. "Shokran galti" zei ik. "Is graag gedaan weldi, als je me als getuige wil bij de politie kan je me gerust komen opzoeken" "Shokran" zei ik en gaf haar een kus op haar hoofd. "En blijf geduldig" zei ze nog voor ze naar binnenging.

Ik liep terug met Najwa en Samia naar huis. "Wat ga je nu doen?" vroegen ze. We konden het allemaal niet geloven dat dit allemaal gebeurd is. Ik hief mijn schouders op. "Ga naar de politie" zei Samia. Ik schudde mijn hoofd. "Ik handel dit wel af" zei ik. "Hoe dan? Je weet niks!" "Ik kom er wel achter! Ik ben Younes, niemand ontvoert mijn vrouw! De persoon die dit heeft gedaan, ik ontvoer zijn leven vuile hoerezoon" zei ik boos. Ze waren stil.

"Ga je het zeggen tegen de mensen?" vroeg Najwa voor we naar binnengaan. "Nee niemand mag hier van weten, ik vertel het alleen aan mijn moeder" zei ik. "Oke" We liepen naar binnen en het was zoals altijd weer druk en warm.

Ik wachtte in de keuken op mijn moeder. Ze kwam naar binnen. "Wat is er weldi?" Ik draaide me om en ademde luid in en uit. "Mama beloof me dat je dit aan niemand verteld oke?" "Ik beloof het" "Leyla is ontvoerd denk ik... "WAT??!!!" riep ze. "ssshtt aub! Mama rustig aub" zei ik. "Wat bedoel je met ze is ontvoerd?" "Ik weet niet, ik ga er nog achter komen, maar beloof me dat je dit aan niemand verteld?" zei ik. Ze knikte geschrokken. "Wat ga je nu doen?" "Ik ga naar huis!" zei ik en gaf haar een kus op haar hoofd. "En Anas dan? Ga je wel voor hem kunnen zorgen en..." "Ja ik zorg voor Anas het is mij zoon en maak je maar geen zorgen, ik vind Leyla sowieso wel terug" zei ik om mezelf en haar gerust te stellen.

Mijn moeder stak Anas in zijn maxicosi terwijl ik iedereen begroette.

Ik stapte mijn auto in en plankte weg.