Younes en Leyla (part 2)

253

03u50 :

"Leyla leyla" hoorde ik. Ik opende mijn ogen en zag een zwarte schaduw voor me staan. "Ik ben het Reda, iemand heeft naar de huistelefoon gebeld" zei hij en gaf me de telefoon aan. Ik ging rechtop zitten en nam de telefoon aan. "Hallo" zei ik helemaal stoned. "U spreekt met dokter Katrien Verheyen, spreek ik met Leyla *****?" "Ja daar spreekt u mee" zei ik en was opeens klaarwakker. "Uw man..." "WAT IS ER MET HEM?!" "Hij is al enkele uurtjes ontwaakt uit zijn coma" "ONTWAAKT?!" "Ja en hij wilt u nu meteen zien, hij vraagt al de hele tijd achter je" "Ik... ik kom eraan!" zei ik en stond snel op.

"Wat is er?" vroeg Reda. "Younes! Younes" zei ik en zocht mijn jas. "WAT IS ER MET HEM?" vroeg hij bezorgd. "Hij is wakker geworden!" zei ik in shok. "Je liegt?!" Ik schudde mijn hoofd en dacht aan de dokter haar worden. Ik kon het zelf nog niet geloven. Snel trok ik mijn schoenen aan en rende de trap af. "Ik ga met je mee" Hij liep me achterna en we stapten de auto in. Iedereen lag nog te slapen, maar ik hoef ook niemand wakker te maken.

Younes :

Ik opende mijn ogen. Een vieze geur kroop in mijn neus en ik herkende hier niks meer van. Waar the hell lig ik en wat doe ik hier? Waar is Leyla? Dat is het eerste wat ik me afvroeg. Ik wou rondkijken, maar dat ging niet. Alleen mijn ogen kon ik bewegen.

Al snel begreep ik dat ik in het ziekenhuis lig, maar waarom, dat weet ik niet. Ik opende mijn mond en riep Leyla haar naam. Niet veel later ging de deur open en kwam er een vrouw rechtover me staan. Dat is niet Leyla! "Hij is wakker! Hij is wakker" riep ze en ging weer weg. Ja ik ben wakker is dat speciaal dan, mensen worden toch wakker dafuq.

De deur ging weer open. Deze keer was er een andere vrouw bij met kort blond haar en een doktersunfirorm. "Kan je me horen?" vroeg ze. "Ja" antwoordde ik. "Hij kan al praten?" zei ze tegen de vrouw naast haar. Wat is dit, ze doen phel ik ben een baby die 9 maanden in de buik heeft gezeten ofso. "Waar is Leyla? Ik wil Leyla!" riep ik. "Rustig meneer, u bent net ontwaakt" "Wat?" vroeg ik verward. "U bent net wakker geworden uit een coma" Safe nu was ik helemaal niet meer mee. Waar hebben ze het over?

"Het is belangrijk dat je je nu rustig houd tot ik terugkom" zei de vrouw met kort blond haar en ging weg. Weer zat ik hier tussen die witte muren en die vieze stank. Ik heb honger, ik heb zin in pizza of pitta. Zo maar gaan ze weg, ze vragen niet eens of ik honger heb a toz!

Na lang staren naar de witte muren, viel ik in slaap, tot ik mijn vrouw haar stemmetje hoorde.

Leyla :

We renden naar de gang en zochten de dokter. Er passeerde een verpleegster. "Excuseer, dokter Katrien Verheyden, waar kan ik haar vinden?" vroeg ik. "Loopt u maar even mee" zei ze. Ik en Reda volgden haar en kwamen toe bij een vrouw met kort blond haar. "Dag mevrouw, ik ben Leyla, de vrouw van Younes" zei ik. "Oh ja ja, ik herken u, hij is wakker en vraagt naar je" "Is er mogelijkheid om hem te zien?" "Ja dat is er zeker, volgt u me maar" zei ze en we volgden haar naar de kamer van Younes...

We liepen naar binnen en hij lag te slapen. "Hij zal vast in slaap gevallen zijn" zei de dokter. "Oh" kwam er uit mijn mond en ik staarde hem aan. "Hij wou je absoluut zien" "Hoelang is hij al 'wakker'?" "Al een paar uurtjes" "Waarom hebben jullie mij niet meteen gebeld?" "Omdat het midden in de nacht is" "Hmm... en weet u al iets meer? Wanneer hij naar buiten zou kunnen gaan en of er nog consiquenties zijn?" "Nee daarvoor moeten we nog onderzoeken doen, maar als ervaren dokter kan ik u zeggen dat het er goed uitziet voor hem, aangezien hij al een beetje kan bewegen en al kan praten" "Dat is goed nieuws" zei ik met een glimlach en ging zitten.

Ik viel bijna in slaap, toen Reda me wakker schudde. "Hij beweegt" zei hij zacht. Meteen stond ik op en liep naar zijn bed. "Younes?" zei ik zacht. Hij opende zijn ogen en keek me aan. Wow meisjes, ik kan jullie niet uitleggen wat voor gevoel ik had, maar laten we het de beste gevoel ooit noemen. "Je...je...bent wakker" zei ik en de tranen vloeiden naar beneden. Ein-de-lijk! Na al die maanden en hoop, is het eindelijk zo ver! Subhanallah, ik was hier gisteren nog... Ik... wow... ik heb hier geen woorden voor Subhanallah.

"Leyla" zei hij en bewoog. "Nee rustig, blijft liggen" zei ik en ging naar hem toe. "Leyla, je bent er" zei hij en keek me met zijn blinkende legergroene ogen aan. "Ja ik ben er! Ik was hier altijd al, alleen was jij er niet..." zei ik en keek hem met een glimlach aan. Ik kon het nog altijd niet geloven.

De dokter kwam weer naar binnen. "We gaan hem moeten meenemen voor een paar onderzoeken, jullie kunnen hier blijven wachten" Ik knikte en ging naar achteren. Ik keek hoe ze zijn bed uit de kamer haalde en ik ging weer zitten op mijn stoel.

Fuck! De buikkrampen kwamen er weer aan. Ik legde kreunend mijn handen op mijn beuk. "Wat is er?" "Buikkrampen" "Moet ik de dokter halen?" vroeg Reda en stond op. "Nee nee, blijf hier" Hij ging terug zitten en probeerde me te kalmeren, maar het deed pijn.

"Leyla je ziet er echt niet goed, moet ik de dokter echt niet halen?" Ik schudde mijn hoofd en ging op mijn knieën zitten. Hij weet natuurlijk niet dat ik zwanger ben. Niemand weet het, alleen Fatiha. 

Ik dacht weer aan de gynaecoloog haar woorden. "Veel stappen en bewegen is goed" zei ze. "Kom we gaan een beetje stappen" zei ik. "Kan je het wel aan?" "Ja, kom nou gewoon" We liepen naar buiten en hapten wat frisse lucht. Het was nog donker, maar de zon begon stilaan op te komen. Als Fatiha straks wakker word en me niet ziet liggen, gaat ze zich zorgen maken. "Wil je Fatiha een bericht sturen, zeg dat we in het ziekenhuis zijn" "Moet ik zeggen dat Younes wakker is?" "Nee zag gewoon dat we haar later bellen"

In de verte zag ik een bankje. "Laten we zitten, ik ben moe" zei ik. "Wat is er toch met je? Wat zei de dokter laatst tegen je? Heb je koorts?" "Griep" "Je lijkt niet ziek" Ik hief mijn schouders op en plaatste mijn handen op mijn buik. "Je hebt wel veel last van je buik" Ik knikte. "3andek je bent zwanger" zei hij. Ik keek hem aan. "BEN JE ZWANGER?!" riep hij. "Uh nee nee" Hij keek me diep in de ogen aan. "Je bent zwanger he?" "Ik zei toch nee" "Jawel wollah je kan niet liegen" Ik keek weg. "Je bent zwanger..." herhaalde hij zacht.

"Hoelang al?" vroeg hij na een lange stilte. "Bijna 2 maanden" "Dus toen we in Parijs waren en Driss je probeerde..." Ik knikte. Hij balde zijn vuisten. "Hij is nu toch aan het afzien!" zei hij boos. "Maar Reda, je bent de enige samen met Fatiha die hier vanaf weet oke? Laat het ook zo" "Ja sowieso" zei hij met een knipoog. "Maar weet je of het een jongen of meisje is?" "Ik ben pas 2 maanden zwanger mongool" "Ewa weet ik veel hoe dat werkt bij vrouwen" Ik begon te lachen en we liepen terug naar binnen.