Younes en Leyla (part 2)

206

Ik kleedde me snel om. Ik trok een jeansbroek met een licht grijze off shoulders sweater en liep naar beneden. "Klaar?" vroeg Ilyas. Ik knikte en deed mijn lage witte converse aan. "Mamaaa we gaan!" riep ik. "Is goed!" riep ze vanuit de keuken. Ik nam de autosleutels en gooide die naar Ilyas. "Mag ik rijden?" vroeg hij. "Jup" Hij keek me dankbaar aan en we liepen naar buiten.

We namen de zwarte golf 7 en reden de oprit af. "Welke ziekenhuis ligt ze?" vroeg ik terwijl ik muziek zocht. "UZ" "Ah, is ongeveer kwartiertje toch" "Jup" "Ohjaaaa!! Shit! Ik heb niks mee" "Hoe bedoel je?" "Ik kan toch niet met lege handen gaan?" Hij begon te lachen. "Waar jij je zorgen over maakt" "Nee wollah hshouma" "Maak je maar geen zorgen" Ik zuchtte. "Ik koop daar wel bloemen" mompelde ik en zette habiba van boef op.

Aangekomen, kochten ik wat bloemen en chocolade voor zijn moeder en namen we de lift naar de 4de verdieping.

Ilyas klopte op de deur en we liepen naar binnen. We troffen zijn moeder zitten op haar bed. Wow ze was veranderd meskina, ze zag er bleekjes uit en was heel erg vermagerd. Ik kreeg hartpijn als ik haar zo zie. Ze is zo'n goeie vrouw mashallah. Ik ken haar nog van toen ik klein was, ze had me zo graag.

"Leyla" zei ze vol bewondering toen ze me zag. "Ja galti, salam" zei ik. Ze begon te lachen en haar ogen vulden zich met tranen. "Benti, je bent zo gegroeid mashallah" zei ze. Ik moest er ook spontaan van huilen en gaf haar een knuffel. Ik ging naast haar zitten. "Alles goed met jou?" "Ja hmdlh ten alle tijden" Zo sterk van haar. Ik ging nog praten en lachen met haar en Ilyas. Meskin Ilyas, hij moet zeker kapot gaan vanbinnen. Om je moeder elke dag zo te zien, zou je echt moeten scheuren van binnen. Mijn beeld over Ilyas, die ik in het begin had, is nu helemaal veranderd. Ik heb zoveel respect voor hem en hij ook voor mij trouwens. Hij durft amper 3 seconden in me ogen te kijken en als hij praat kijkt hij altijd naar de grond. Hij is echt veranderd en ik wens hem echt het beste toe.

Na een halfuurtje bij haar gezeten te hebben, moesten we alweer weg omdat ze rust nodig had. Samen met Ilyas liep ik in de gang. Het was stil. Je hoorde alleen onze voetstappen, die door de hele gang weergalmden. We namen de lift naar beneden en gingen richting de auto.

"Ik heb honger" zei ik toen we instapten. "Waarom had ik deze al zien aankomen" zei hij. Ik begon te lachen. "Ik heb al 2 uurtjes niks gegeten, is toch goed" "Hmmm record" "Ik ga domino's pizza bestellen" zei ik. "Diksak" mompelde hij.

We hadden onze bestelling afgehaald en reden richting een parkje, waar we het op ons gemakje konden eten. Ik kon het niet laten om al een stukje te eten, want die geur was gewoon onweerstaanbaar.

We namen plaats aan een bankje en meteen begon ik al te eten. "Yeh dier" zei Ilyas die net een stukje wou nemen. "Hou je mond" zei ik met volle mond. Hij lachte en nam een hap.

Ik ging achterover liggen en hield mijn buik vast. "Ik heb te veel gegeten, ik kan niet meer omg, ik bevallen, safe, help me, ik ga dood" jammerde ik. "Feshkel jij echt waar" Ik liet een luide boer. "Dit mankeerde nog" Ik begon te lachen. "Excuseer voor mijn onbeleefd gedrag jongeman" "Is geen probleem, jongedame" We begonnen te lachen en hij dronk zijn fanta op.

We keken naar de zon die aan het ondergaan was. De hemel was soort van rood, subhanallah. "Zo mooi om te zien" zei ik. "Ja inderdaad" Er heerste een lange stilte. Ik moest denken aan Younes. Die tijden in Marokko dat we urenlang aan een stuk spraken over alles en nog wat en er geen genoeg van kregen. Ik weet echt niet hoe het nu zit tussen ons, want de laatst keer dat ik hem heb gezien waren we in Frankrijk. Ik heb zijn nummer niet meer en hij de mijne niet.

"Gaan we naar huis?" zei Ilyas. "Ja kom" Hij stond op en hielp me ook met het rechtstaan. We liepen doorheen het parkje, naar de auto. "Eerlijk Ilyas, hoe gaat het met je?" zei ik plots. Hij keek me niet begrijpend aan. "Ik bedoel, hoe ga je om met het feit dat je moeder kanker heeft en je haar elke dag zo moet zien meskina..." Ik zag aan zijn gezicht, dat hij het er moeilijk mee had. "Je mag me gerust alles vertellen hoor" "Dat is lief" zei hij met een brok in zijn keel. Ik had zo'n medelijden met hem. "Tis gewoon moeilijk" zei hij. "Ja dat zeker weten, ik vind het echt sterk van jou wollah" Hij glimlachte" "En jou broers en vader, hoe gaan die ermee om?" Hij hief zijn schouders op. Mijn kleine broertje, is nog veel te jong voor dit en mijn oudste broer is gewoon heel erg veel bezig met werk, zodat hij hier niet aan moet denken" "En je vader?" "Mijn vader..." en hij stopte. Hij keek naar de grond en ik zag dat er tranen naar beneden rolden. Shit, waarom vroeg ik door, ik voel me schuldig nu. Ik zette mijn hand op zijn rug en wreef erover heen. "Sorry" zei ik zacht. Hij schudde met zijn hoofd en veegde snel zijn tranen weg. "Ik heb het gewoon moeilijk met alles snapje" "Natuurlijk snap ik dat, het spijt me, ik had niet zo door moeten vragen, maar je weet dat als er iets is dat ik en mijn familie er voor je zijn he" "Ja en daar ben ik jullie heel erg dankbaar voor" zei hij en keek voor het eerst diep in mijn ogen. Zonder dat ik besefte wat ik deed, ging ik naar hem toe en gaf hem een knuffel. Hij trok me nog dichterbij hem toe en verstrakte zijn greep bij mijn rug. Zo bleven we even een poosje.