Younes en Leyla (part 2)

235

Younes :

Ik stond op in de middag. Iedereen lag nog te slapen. Ik laat ze wel verder slapen. Ik waste mijn gezicht, kleedde me om en schonk mezelf nog een overheerlijke kopje etay van onze Hamza.

"Ga je weg?" vroeg Souf. "Ja man" "Safe laters" "Jow" Ik liep naar beneden en ging door de deur die helemaal ingestapt was. Ik stapte mijn auto in en reed richting mijn huis.

"IK BEN ER!" riep ik voor heel het huis, maar kreeg geen antwoord. Ik liep naar de keuken, maar daar was ze ook niet? Ligt ze nog te slapen? Ik liep naar onze slaapkamer, maar daar lag ze ook niet. Alles was netjes opgeruimd. Huh waar is ze? Misschien is ze gaan boodschappen? Maar ze wist dat ik nu ging komen. Ik liep terug naar beneden en zag een papiertje liggen op tafel. Ik las het luidop.

Boos schopte ik een stoel weg. HOE IS ZE DIT TE WETEN GEKOMEN! Ik was woedend! Woedend! Als ik weet wie haar dit heeft gezegd he, dan hang ik die persoon op. SHIT! Ik schopte alles wat in mijn buurt was weg en sloeg alles kapot. ZE HEEFT HET HUIS VERLATEN EN IK LAG GEWOON TE SLAPEN! Ik wou mezelf doodschieten nu en het ergste is dat ik er niks tegen kon doen!

Ik ging zitten in de zetel en staarde recht voor me uit. Wat moet ik nu in godsnaam doen. Haar bellen? Ze zal niet opnemen. Ik kan ook niet naar haar toe gaan. Het enige wat ik kan doen is wachten op maandag. Maandag moet ze wel komen werken. Maar hoe ik dit wel vol...

Leyla :

Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en stapte af. Ik nam mijn koffer en ging naar binnen. "Je bent er al!" zei me ma. Ik knikte. Ik gaf haar een kus en liep meteen naar boven, naar mijn oude kamer.

Het voelde raar aan om terug in mijn oude kamer te zijn. Niks was veranderd, alles was nog hetzelfde. Ik glimlachte en ging zitten op mijn bed.

Mijn moeder kwam de kamer in. "We gaan straks naar Brussel, kom je mee?" "Ja wat gaan jullie doen?" "Naar je oma toe, iedereen zal er zijn" "Ja ik kom" "Is goed" Dan kan ik gelijk ook mijn gedachtes gaan verzetten.

Ik zat nog steeds op mijn bed te denken. Heb ik niet te overdreven gereageerd? Misschien moest ik beter luisteren naar wat hij te zeggen heeft. Nee nee, wat kan hij hierover zeggen? Hier kan je niks goeds over zeggen sorry. Je bent een getrouwde man, gedraag je dan ook als 1. Als ik nog een relatie met hem had, ging dit minder hard aankomen. Hij leeft zijn leven en ik de mijne. Maar nu zijn we fucking getrouwd! Hij kon er mee stoppen.

17u06 :

Ik kleedde me om (omslag) en ging naar beneden. Lina zat in de zetel. Ik ging naast haar zitten. "Alles goed?" vroeg ik. Ze knikte. "Hoe is het op school?" "Goed ik zit nu bij juf Anelies en..." hele levensverhaal, maar was wel cute.

"Yallah zeed!" zei me vader. Ik stond op en liep naar de auto. Ik stapte achteraan in me Lina en toen kwam Abdel er opeens bij. "Sinds wanneer ga jij mee?" vroeg me ma. "Allah y hfed mag ik me oma niet gaan zien" "Ben niet zo zeker of zij jou wel wilt zien" zei me vader voor de grap. "Klaar ik ben klaar met deze familie ik ga op mezelf wonen. De muren geven tenminste geen commentaar" Ik ging stuk met mijn moeder. "En niemand die commentaar geeft op Leyla waarom zij hier zit, je hebt 3 auto's wat kom je nog bij ons plaats nemen diksak" zei hij. "Hou je mond" "Ohhh ik snap het al, je kan natuurlijk niet meer zonder mij" "Dat is het zeker" "Dat weet ik wel zusjelief" en hij gaf me een soort van knuffel. "Oefff ga weg jongeee" "Ga zelf weg ezel" en zo ging het gedurende de hele weg naar Brussel.

Younes :

Ik belde Rayan. "Mag ik Nafissa haar nummer" "Waarom?" "Ik moet haar spreken" "Waarover?" "Geef nou gewoon is belangrijk" "Oke ik stuur je sms" "Shokran" Hij legde af en niet veel later kreeg ik een bericht. Ik belde haar.