Younes en Leyla (part 2)

200

Leyla :

Dit gesprek met Youssef heeft me echt goed gedaan. Ik heb eindelijk mijn hart kunnen luchten. "Ik snap wel dat je hem mist" Ik knikte zuchtend. "Maar je vind sowieso wel iemand beter, iemand die je niet teleurstelt" zei hij en keek diep in mijn ogen. Ik keek weg uit schaamte en zag opeens iemand die sprekend op Younes leek. Maar wacht?! Dat is ook Younes! Hij zat naast een, met lang bruin haar. Ah zij was er daarnet ook, ze was ook 1 van die juryleden. Hij had zijn arm heel normaal rond haar schouders geslagen. Wacht is er iets tussen hen? Wow is hij me zo snel vergeten dan? Woede kookte in me. Dit had ik echt niet verwacht. Ik wou weer in tranen uitbarsten, maar nee nee ik speel het slimmer. "Gaan we?" vroeg ik terwijl ik opstond. Youssef knikte en stond ook op. "Doe je arm om me heen" zei ik. "Huh?" "Doe nou gewoon" beval ik. Zonder iets te zeggen, deed hij wat ik zei. Ik liep expres langs Younes zijn tafel.

Hij merkte me op en keek me diep in de ogen aan met zijn dodelijke blik. Zijn kaaklijnen waren helemaal opgespannen en hij bleef me volgen met zijn ogen. Ik keek hem ook met een dodelijke blik aan en liep toen naar buiten samen met Youssef.

Ik duwde hem weg. "Wat is er?" vroeg hij verward. "Younes zat daar" zei ik. "Jou ex?" Ik knikte. "Wollah? Ik heb hem niet eens gezien" "Ikke wel, hij had het blijkbaar gezellig met de andere dames" zei ik jaloers. Hij begon te lachen. "Je hebt hem wel teruggepakt he" "Gelukkig maar" zei ik geiriteerd.

Younes :

Zij en die jongen gingen samen het restaurant uit. Ik weet het zeker, er is iets tussen die 2 en ik kan hier zwaar niet tegen. Gewoon al het feit dat zij verder is gegaan met haar leven en mij zo snel kon vergeten, gaat niet in mijn hoofd. Hoe kon ze dat? Ik denk nog elk moment van de dag aan haar. Pfff, ik wil haar terug. Ik wil de tijd terugdraaien en het allemaal goed praten. Tfoe vieze Siham zij moet hier voor boeten want zij is de reden dat ik hier zo zit te criperen.

Ik dacht na, ik kan haar niet zo laten weggaan voor mijn ogen. Misschien zie ik haar niet meer terug? In een ruk stond ik op en liep het restaurant uit. Ik hoorde Samah mijn naam nog roepen, maar gaf haar geen aandacht.

Ik liep naar buiten en zag ze in de verte stappen naast elkaar. Moet ik er nu heen gaan? Nee ik volg ze even en zie wel wat ze doen.

Leyla :

Ik was de hele weg stil. Mijn hart is gewoon gebroken pfff. Ik dacht echt dat hij mijn mektab was. Ik zag zo'n mooie toekomst met hem. We hadden zulke mooie plannen. We hadden zelfs al namen voor onze kinderen inshallah. Ja, verwacht het onverwachte.

"Het is die kant op" zei Youssef. "Ik wil niet terug" "Wat wil je dan?" "Alleen zijn" "Alleen zijn?" "Ja, ga jij maar terug, ik ga nog even een wandeling maken" zei ik. "Alleen?" "Ja" "Ben je zeker? Het is donker" "Ja ik weet het zeker" zei ik koppig. "Het is gevaarlijk voor..." "IK WIL ALLEEN ZIJN!" riep ik. Hij keek me geschrokken aan. "Sorry" zei ik zacht. Hij hief zijn schouders op en stak over. Ik liet het maar zo en liep door. Ik weet niet waarheen, maar ik wou gewoon even alleen zijn. Ik heb tijd nodig alleen om na te denken. Ik ging ergens zitten op een bankje en de tranen rolden van zelf naar beneden. 

Iemand kwam naast me zitten, maar ik durfde niet kijken. Ik wil niet dat mensen me zien huilen. "Huil je?" hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik keek op en het was gewoon Younes?! Ik was helemaal geschrokken. Ik begreep er niks van. Hoe was hij hier opeens gekomen en was hij niet met dat andere meisje? "Ik ben je gevolgd ja" antwoordde hij alsof hij mijn gedachtes kon lezen. "Waarom?" vroeg ik zacht. Ik had geen zin in ruzie of weglopen. "Omdat ik van je houd, daarom" Ik had echt niet verwacht dat hij dit zou zeggen. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk, maar toch was er iets dat me tegenhield. Hij kwam dichterbij zitten. Ik wende mijn blik af. Ik durfde hem niet aankijken. Ik zou in tranen uitbarsten. "Hou jij nog van mij?" vroeg hij zacht. Hij legde zijn hand op mijn kin. Ik keek hem diep in de ogen aan. Zijn blik ging van mijn ogen naar mijn lippen. Hij likte verleidelijk zijn lippen en kwam toen dichterbij.

Maar ik stond op. Dit is veel te snel. Ik wil eerst praten met hem. Hij moet me niet omkopen met een kus. Hij keek me niet begrijpend aan. "Ik wil eerst praten" zei ik. Hij knikte begrijpend. Ik ging terug zitten en als 2 volwassenen praatte we het uit. Hij vertelde me dat hij zijn excuses wou komen aanbieden, maar dat hij me zag met Youssef. Ik voelde me op dat moment zo schuldig en dom. Ik kon dit allemaal voorkomen pfff.

"Maar Leyla, we kunnen duizende excuses verzinnen, maar het belangrijkste wat ik wil weten is, hou je van mij?" Ik knikte. Zijn blik veranderde. Alsof hij opeens de gelukkigste man ter wereld was. Gewoon zijn blik zei al genoeg. "Kom hier" zei hij en gaf me een knuffel. Oh wat voelde dit goed aan. Zo lang geleden dat ik deze gespierde armen heb gevoeld. Dit is hemel op aarde.