Younes en Leyla (part 2)

233

"Wat is er?" vroeg me ma toen ik de keuken uitkwam met een schuddend hoofd. "Abdel wollah mama hij moet op therapie ofso, hij is zo kinderachtig" Ze begon te lachen. "Dat ben je intussen toch al gewoon niet?" "Ik dacht zehma hij is beetje volwassener geworden" "Nee totaal niet" "IK HOOR JULLIE!" riep hij vanuit de keuken. Met z'n drieën gingen we stuk. Ik hoop oprecht dat hij ooit zijn klik krijgt en zich normaal gaat gedragen.

~

We waren thuis aangekomen. Voor de rest gebeurde er niks speciaals buiten dat ik een douche nam en ging slapen. Morgen moet ik om 8 uur op. Al ben ik blij dat ik morgen begin, is dit toch iets waar ik minder blij over ben.

07u00 :

Younes zijn wekker ging af en dat maakte me gelijk ook wakker. Ik opende mijn ogen en keek naar het uur. Pfff nog 5 minuutjes, dacht ik.

"STA OPPP!" hoorde ik Younes roepen. Ondertussen was het al half 8. "Fuck" mompelde ik en stond op.

Younes was al aangekleed en alles. "Ik ga al door, kom jij dan af oke" "Ja is goed" Hij gaf me een kus en liep naar beneden.

Snel maakte ik me klaar en ging naar beneden. Ik nam nog iets te eten en ging de deur uit. Al is dit veels te vroeg voor mij, toch voel ik me goed en fresh.

Ik klopte aan. "Ja" Ik deed open en zag Younes daar zitten. "Je bent er" zei hij. Ik knikte en legde mijn tas op zijn bureau. "Kom mee" Hij stond op en nam een sleutelbos mee. Ik volgde hem. Hij bracht me naar een bureau, rechtover zijn kantoor. "Dit is jou plek" "Echt?" Hij knikte. Ik keek bewonderd rond. Ik heb gewoon een eigen kantoor. Ik gaf hem een knuffel. "Bedankt" "Haha maar wees niet te blij want ik heb al een hoop werk voor je klaar staan" zei hij. "Laat maar komen"

Ik installeerde mij. Younes gaf me al meteen een hoop papieren en werk. Hij gaf me snel uitleg en ging toen zelf aan het werk in zijn kantoor.

Paar dagen later :

"Schat, ik ga morgen op een korte zakenreis" zei Younes. "Huh waarvoor?" "Ja wat zaken in Frankrijk, je weet wel" "En wanneer kom je terug?" "Hoogst waarschijnlijk vrijdag" "Oh oke, dat is wel kort" "Ja ik moet even iets gaan checken, me vader kon niet gaan" "Pfff oke, ik ga dan maar bij mijn ouders gaan slapen" "Ja doe dat" Hij trok me naar zich toe en kuste me. Ik kuste hem terug. Ik ga hem 1 dag moeten missen. Oke dat zal me wel lukken.

Donderdag 17u :

"Beslema en vergeet niet te bellen he" riep ik. "Nee nee ik vergeet je niet" zei hij en zwaaide nog een laatste keer. Hij stapte zijn auto in en weg was hij.

Ik sloot de deur achter me dicht en zuchtte. Ik ga hem missen, ook al gaat hij maar voor een dag weg. Ik ben het zo gewoon om hem altijd aan mijn zij te hebben. Gelukkig ga ik naar mijn ouders toe en kan ik me daar een beetje bezighouden.

3 uur later :

Hij zal toch aangekomen zijn? Waarom belt hij niet? Moet ik hem bellen? Nee ik laat hem, hij heeft het zeker druk. Hij heeft me belooft om me te bellen, dus sowieso gaat hij dat doen.

Het irriteert me gewoon dat hij nog niks heeft laten weten. Frankrijk is hier 2 uurtjes vandaan, niet dat hij naar Canada moest ofso.

Diep in mijn dilemma of ik hem moest bellen of niet, werd er aangebeld. Ik stond op en ging naar de deur. Ik keek via onze camera wie er voor onze deur stond. Farida?!

Ik opende de deur. "Wat doe je hier? Je werkt niet vandaag" zei ik. "Nee ik kom voor jou?" "???" "Laat me binnen en dan vertel ik je wat ik hier doe" Ik keek haar aan van denk je ik ga jou zomaar binnen laten. "Het is belangrijk, denk niet dat ik hier kom voor mijn plezier" Ja ze heeft gelijk. Ik liet haar binnen en samen liepen we naar de woonkamer.