Younes en Leyla (part 2)

249

De volgende morgen werd ik wakker in mijn hemelbedje. Ik keek rond me heen en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Heerlijk om weer in mijn bed en kamer op te staan. Ik stond op en liep naar de badkamer waar ik een douche nam.

Ik deed een badjas om me heen en liep terug naar mijn kamer. Ik hoorde de jongens beneden praten en lachen. Oke die zijn dus ook al wakker.

Ik trok een zwarte high waisted broek aan met een zalmroze cropped sweater. Ik stak mijn haren in een strakke staart en ik maakte me lichtjes op. Ik spoot nog een lekker geurtje en deed de gouden horloge om, die Younes me had gehaald. Het voelt goed om me weer zo mooi te maken.

Ik liep naar beneden en de jongens zaten weer op de playstation. "Goeiemorgen!" riep ik. "Ah goeiemorgen!" Ik gaf ze een box. "Kifesh je bent zo mooi in de morgen" zei Adil. "Als Younes je hoort, hij schopt je zijn huis uit" zei Jibril. "Mohimmmm je snapt wat ik bedoel" "Ja ja haha, ik ga Younes bezoeken zo meteen" zei ik. "MAG IK MEEEE???!" riep Hamza en keek me met puppyoogjes aan. Ik zuchtte. "2 minuten om je om te kleden" zei ik. Hij sprintte naar boven. "Ik ga dan ook mee" zei Reda. "Huh?" "Ja, als Hamza mag, dan ik ook" Ik keek hem met een droge pokerface aan. "Ik dacht je bent een beetje volwassener dan hem" zei ik. Hij gaf me een stootje en ik viel bijna omver.

Ik liep de keuken in en begon te ontbijten. "IK BEN KLAAR!" hoorde ik Hamza roepen terwijl hij naar beneden rende. Wollah ik voel me net zijn moeder of grote zus. Weet je nog toen ik zei dat er iets mankeerde aan deze huis? Zoiets als kinderen ofso, nou nu is dat niet meer het geval.

We liepen naar buiten. "Ik rij" zei ik. Reda keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Ik rij of je gaat niet mee" zei ik. Hij begon te lachen. "Denk je dat je mij kan chanteren?" "Nee, ik ben er zeker van" "Zo zo, mevrouw is nu wel heel zeker van haar zelf he" "100% zeker van mezelf ja" Hij zuchtte en gooide de sleutels naar me. "Ik wil van voor zitten!" zei Hamza. "Hou je mond" zei Reda droog.

We kwamen aan in het ziekenhuis. We stapten af en liepen naar binnen. We gingen naar Younes toe. "Er mag maar 1 persoon naar binnen" zei de verpleegster. "Ga maar" zei Reda. "Dankje" Ik deed voorzichtig de deur open en zag hem daar liggen. Oh my god, ik kreeg bijna tranen in mijn ogen. Ik was zo blij om hem terug te zien. Ik ging voor zijn bed staan en keek hem aan. "Mijn Younes" fluisterde ik. Ik keek hem aan met een glimlach, al vloeiden er een paar traantjes naar beneden. "Al een maand heb ik je moeten missen, kom aub terug" zei ik zacht, alsof hij me kon horen.

Ik nam er een stoel bij en ging zitten. Voorzichtig nam ik zijn hand vast. Oh myy!! Wat voelt dit goed aan.

Ik voelde zijn hand bewegen?! IK VOELDE ZIJN HAND BEWEGEN!! OMG OMG OMG! "Younes???" "Ben je wakker?" "Younes hoor je me?" "Knijp in me hand als je me hoort" "Omg!"

Ik drukte op een knop, waardoor er een verpleegster kwam. "Mevrouw, ik heb zijn hand zien bewegen en hij kneep heel zachtjes in mijn hand" "Echt?" Ik knikte blij. "Dat zal ik dan aan de dokter moeten melden, maar jammer genoeg is jou bezoektijd voorbij dus vraag ik u vriendelijk om naar buiten te gaan" Ik keek nog een laatste keer naar Younes en ging toen naar buiten.

"En??" vroegen Reda en Hamza die daar zaten. "Hij heeft zijn hand bewogen!!" zei ik blij. "Dat meen je niet?" "Ja echt, heel zachtjes in mijn hand geknepen" "Damn dat is goed nieuws!" "Uhu heel goed nieuws, mijn dag kan niet meer stuk!" zei ik blij en we liepen het ziekenhuis uit.

We liepen terug naar de auto. "Ik heb zwaar zin in een macci pfioeeuw!" zei Hamza. "Ja wollah nu je erover begint" zei ik. We reden eerst nog langs de macdrive, vooraleer we naar huis gingen.

Thuis aangekomen vertelde ik het goeie nieuws aan de jongens. Daarna belde ik Fatiha om te vragen of we konden afspreken, want ja ik heb haar gemist en ik zit teveel met deze hoofden opgescheept.

"Jaaaa ik kan!" "Jaaaa! Kom je dan bij mij? Kunnen we samen gaan eten ofso" "Ja is goed, om 6 ben ik bij je safe?" "Toppieee tot straks!" "Tot straks!" Ze legde af en ik sprong in de lucht. Ik ben zo happy sinds mijn bezoek aan Younes. Inshallah komt het allemaal goed, want dit geeft me alleen maar hoop.

19 uur :

*ding dong* hoorde ik. Uhu dat zal Fatiha zijn. "NIET OPEN DOEN!" riep ik vanboven en liep de trap af. Waarom deed ik zelf moeite, ze luisteren toch niet. Adil trok de deur open. "Hey mooie dame" "Hou je mond is mijn vriendin!" riep ik. "Nou mag ik niet zeggen dat ze mooi is" "Nee dat mag je niet" "Pfff" "Heeeey schat!" en ik sprong in haar armen. "Kom in, kom in" zei ik en we liepen naar binnen.

"Hallo ik ben Hamza en ik kan echt heerlijk etay maken" en hij gaf haar een hand. "Dat is dus zijn standaard openingszin" zei ik. "Ja meisjes vallen gewoon nou eenmaal op mannen die lekker etay kunnen maken!" verdedigde hij zichzelf. "Oke Hamza oke, ik hoop oprecht dat je ooit een chick zult fixen met deze openingszin" "Hmmm je zal nog verschieten!"

"Zijn we door?" vroeg ik. "Jup" "JONGENS! IK BEN WEG!" riep ik en nam mijn tas. "Naar waar ga je?" vroeg Reda. "We gaan wat eten" "Ik ga mee" "3ayektihaaaa! Daarnet ging je mee, wat wil je nu meegaan doen" "Je weet nooit als jullie iets overkomt" "Nee er overkomt ons niks inshallah, maak je maar geen zorgen" "Oke, bel me om de uur" "Ja ja" zei ik snel en liep naar buiten.

"Wie zijn dat? Wat doen die bij jou thuis en waar is Younes?" vroeg Fatiha eenmaal we de auto waren ingestapt. "Lang lang verhaal" "Aangezien we nog de hele dag met elkaar zullen doorbrengen, kan je al beginnen"

Ik vertelde haar alles. Ze keek me met open mond aan en ik zag dat haar ogen glazig waren. "Huil je of droom ik?" Ze begon te lachen. "Wollah dit raakt me echt he, Younes ligt in coma?" Ik knikte. "Waarom heb je me al die tijd niks gezegd?" "De jongens waren er en ik had ook gewoon druk en je weet wel..." "Omg kom hier!" Ze trok me in haar armen en gaf me een heerlijke knuffel.