Younes en Leyla (part 2)

254

1 maand later :

Wat er is zowat is gebeurd : Younes moest in het ziekenhuis blijven want hij had het nog een beetje moeilijk met stappen en ademenen. De dokter zei wel dat hij enorm veel chance heeft gehad dat hij niet in de borst geschoten was. Maar el hamdoulilah, vandaag mag hij het ziekenhuis uit.
Mijn buikje begon ook al stilaan te groeien. Younes was zo blij toen ik het hem vertelde, zo blij dat zijn gezondheid zelf vooruitging.

12u50 :

Ik zat in de kamer te wachten op Younes die zijn laatste testen aan het doen was. Daarna mogen we eindelijk naar huis. Eindelijk!

Younes :

IK BEN BACK! Eindelijk jonge! Steek je hand op als je me gemist hebt want ik heb mezelf ook gemist afouu al die dagen plat liggen is echt niks voor mij.

Ik liep terug naar mijn kamer en zag Leyla daar zitten met haar gsm. "Zijn we weg?" vroeg ik. "Jup" zei ze en stond op. Ik keek haar verliefd aan. Ik mocht misschien zoveel pijn lijden, maar de grootste pijn is dat ik Leyla alleen heb gelaten. Gelukkig waren de jongens er om haar op te vangen, maar toch...

We liepen de auto in. Leyla wou me niet laten rijden. Pfff nu gaat ze de hele tijd zo bezorg en voorzichtig doen, maar dat hoeft echt niet meer. Ik ben helemaal de oude. IK BEN TERUG MENSEN! Haha ik voel me net lacrim die uit de gevangenis komt ofso. Mohim gun me dit moment gewoon.

We zaten in de auto. Leyla was geconcentreerd op de weg. Ik staarde haar de hele tijd aan. Ik kan haar nu wel uren aankijken. Ze is mijn lichtpunt, mijn prinses en mijn wereld. Ik ben echt gek op haar en hoe meer ik naar haar kijk, hoe meer ik het besef.

Leyla :

We kwamen thuis aan en stapten af. Hamza deed de deur open. "YOUNES!!" riep hij en rende naar hem toe. Younes lachte. Afouu zijn lach 😍😍😍. Echt perfect damn.

We liepen naar binnen. De jongens gingen om hem heen zitten en begonnen hem te vragen hoe het met hem ging, wat de dokter zei etc... Ik kroop de keuken in en besloot om een lekker dinner te maken voor ons allemaal.

Ik dekte de tafel, zette alles klaar en riep iedereen bijeen. Hongerig kwamen ze aan tafel zitten.

"Weet je wat ik echt heb gemist" zei Younes. "Mij natuurlijk" zei ik. "Buiten dat" "Awwww zoo cuteee" zei Hamza. Reda keek hem met een dodelijke blij aan. "Begin je weer met je zemmelpraatjes ja" zei Mustafa. "Was maar een grapje a echte zemels"

"Mohim! Ik heb jou etay gemist" zei Younes. Hamza begon te lachen. "Ik maak straks voor je" "Dat is waar ik dus wou komen" zei Younes lachend, maar stopte snel want het deed nog pijn.

Na het eten, ruimden de jongens op wat ik echt lief vond. Ik ging in de zetel liggen met Younes en legde mijn hoofd op zijn borst. "Ik heb je zo hard gemist" zei ik zacht. "Voor zolang ik me herinner ik ook" ik begon te lachen. "Was echt moeilijk zonder je" Hij drukte een lange kus op mijn haren en zo bleven we nog eventjes liggen.

"IK HEB MIJN ETAY MEE!" riep Hamza. We begonnen te lachen en gingen rechtop zitten. "Ah voila" zei Younes en nam een slokje.

We zaten allemaal gezellig in de woonkamer te genieten van Hamza zijn etay en te lachen.

"Bon jongens, als bedanking voor alles heb ik een huis voor jullie gekocht" zei Younes. "Wat??!" "Ja, jullie kunnen er vandaag al in als jullie willen" "Je hebt een huis voor ons gekocht?" Ze konden het nog niet geloven. "Ja" "Dat is te veel wow... ik weet niet wat ik moet zeggen" zei Reda sprakeloos. "Jullie hebben meer dan een maand voor mijn vrouw gezorgd, voor mij gezorgd dus jullie zijn het waard" Reda stond op en nam Younes in zijn armen. "Rustig rustig haha" "Oh ja sorry, maar wollah weet niet hoe je te bedanken" "Hoeft niet, dit is mijn bedanking"

De jongens namen hun koffers in en om eerlijk te zijn, deed het echt hartpijn. Ik ben zo gehecht aan hun geworden. Het zijn net mijn broersn het huis gaat weer zo leeg worden. Geen Hamza meer met zijn domme grappen en acties, geen Reda meer met zijn overbezorgdheid, geen Adil meer die altijd eten voor me haalde... Geef toe, jullie gaan hun ook missen?

Ohwja btw de andere jongens, Soufiane, Jibril,... zouden morgen terug komen. Zoals ze hebben gezegd, hebben ze Driss goed aangepakt en hebben we nooit meer last van hun. Dat is dan ook geregeld.

~

"Mohim Leyla bedankt voor alles" zei Reda en nam me in zijn brede armen. Niet huilen, niet huilen, dacht ik. "Is graag gedaan" zei ik zacht. Adil nam me ook in zijn armen en Mustafa.

"Leylaa wollah ik ga eerlijk zijn, je bent de beste vriendin die ik tot nu toe heb gehad en ik zal je nooit vergeten, ik hou van je. Ik zie je als mijn bloedeigen zus" zei Hamza en knuffelde me. Klaar ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. "Ik hou ook van jou, maar beloof me dat je vaak langs gaat komen met je etay oke?" "Ja sowieso! Ik sta hier met ondergoed om 8u smorgens te kloppen safe" "Hahahaha zo wil ik het horen" Ik gaf hem nog een laatste knuffel toen stapten ze de auto in. We zwaaidn hun uit en gingen toen naar binnen.

Het huis was leeg. De jongen waren weg en ik heb mijn Younes terug. Alles verloopt zoals gewoonlijk. Alleen deze keer voel ik een groot gemis, maar dat gaat wel voorbij. Belangrijkste is dat ik Younes terug heb.

Ik ging naast hem zitten. "Gaat het schat" vroeg ik. "Nu je naast me bent wel 💑" zei hij en drukte zijn lippen tegen de mijne. Zo lang geleden dat ik die gevoeld heb oh wow