Younes en Leyla (part 2)

201

Ik trok me terug. Hij keek me aan met een sexy glimlachje. We keken elkaar verliefd aan, maar dit moment werd jammer genoeg verpest door mijn rinkelende gsm. Het was Oumaima. Ik nam op. "Waar ben je?" vroeg ze. "Ik kom eraan" "Haast jou! Iedereen is ongerust en wacht op je" "Ja safe ik kom" zei ik en legde af. Younes keek me afwachtend aan. "Ik moet gaan" zei ik. "Ik breng je wel" "Hoeft niet" "Tuurlijk wel? Tis donker, ik laat je nu niet alleen" Ik glimlachte en stond  op.

Samen liepen we naar het hotel die zich ongeveer 10 minuten vanhier bevond. Aangekomen voor het hotel, namen we afscheid. Hij gaf me een stevige knuffel. Bijna wou hij me een kusje geven, maar ik duwde hem weg en schudde met mijn hoofd. Hij toonde meteen begrip en zei dat hij me nog zou bellen.

Ik liep naar binnen en zag 3 leerkrachten op de bank zitten. "Leyla, waar was je?" vroeg Ramos. "Ik was uhhh... verdwaald" zei ik. "Je hebt een nummer gekregen, die je ALTIJD moet bellen bij noodgevallen" zei hij streng. "Ja sorry, heb er niet aan gedacht" zei ik. "Alee hup naar jou kamer" zei hij. Ik liep snel naar boven en belde ondertussen Jasmina. "Ben je in onze kamer?" vroeg ik. "Nee, we zijn allemaal in Oumaima's kamer" "Oke, ik kom" zei ik en legde af.

Ik klopte op de deur en liep naar binnen. Iedereen zat daar. "Leyla! Waar was je?" "Weyow we waren kapot ongerust" "Weyemaaa zomaar ga je weg" hoorde ik van alle kanten. Ik begon te lachen en ging zitten. Youssef keek me met een doordringende blik aan, maar ik negeerde het. Ik bied later wel mijn excuses aan dat ik heb geroepen. "Rustig, was gewoon op een bankje gaan zitten" zei ik. "Ja, helemaal alleen in het donker" zei Rania. Ik hief mijn schouders op.

"Wat doen jullie?" veranderde ik van onderwerp. "We spelen doen durven of waarheid" zei Raja. Ik begon te lachen. "I'm in!" riep ik. "Safe" We gingen nog de hele avond/nacht spelen, tot Jaouad op een geweldige idee kwam...

Younes :

Wat ben ik blij dat ik Leyla heb gezien en het toch op een of ander manier goed is gekomen. In plaats van al die koppige gedrag, hebben we besloten om met elkaar te praten op een rustige manier. Zonder ruzie of discussie. Ik ben blij dat we voor dit hebben gekozen. Want nu gaat het beter. Gek eh dat het opeens goed is gekomen. Ik dacht echt dat ik haar mocht vergeten, maar hmdlh alles was bij elkaar hoort, komt bij elkaar.

Ik ging terug naar het restaurant. Ik zag dat Natasha daar nog zat, maar Samah was er niet. "Waar is ze?" vroeg ik terwijl ik ging zitten. "Ze is naar de wc" antwoordde Natasha. Ik knikte. "Younes, eerlijk, wat speel je nu?" vroeg Natasha opeens. "Wat?" "Ja, opeens doe je je hand rond haar schouder? En ik zie wel dat jullie elkaar zoeken de laatste tijd" "Echt niet" zei ik. Ze keek me aan met zo'n typische vrouwen blik. Ik begon te lachen. "Is niks joh" "Voor jou misschien niet, maar voor haar wel. Zie je dan niet dat ze gek op je is?" Ik hief mijn schouders op. "Wat maakt mij dat uit, ik heb Leyla toch terug" "Oh dus zo speel je, je gebruikt haar gewoon" "Nee niet zo" zei ik. "Wat dan Younes? Ik ken je al lang en ik weet hoe je je gedraagt, je gaf haar gewoon valse hoop" zei ze. "Nee man, zij moet maar niet zo dom zijn om zo snel aan iemand te hechten" zei ik. "Oh moet ik niet zo dom zijn?" hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Samah me met rode ogen aankijken. Op dit moment voelde ik me wel schuldig. "Nee, ik bedoel het niet zo" zei ik. "Nee nee tis al goed" zei ze en nam haar tas. Ze liep de deur uit en even wist ik niet wat ik moest doen. Moet ik haar nu serieus achterna lopen? Ik heb toch niks verkeerds gedaan. "Wat sta jij nog te kijken, ga dan praten met haar en leg het haar uit" zei Natasha. Ik zuchtte en liep ook maar naar buiten.

Samah :

"Wat maakt mij dat uit, ik heb Leyla toch terug" hoorde ik hem zeggen. "Oh dus zo speel je, je gebruikt haar gewoon" zei Natasha. "Nee niet zo" "Wat dan Younes? Ik ken je al lang en ik weet hoe je je gedraagt, je gaf haar gewoon valse hoop" "Nee man, zij moet maar niet zo dom zijn om zo snel aan iemand te hechten" zei hij. "Oh moet ik niet zo dom zijn?" zei ik en probeerde mijn tranen in bedwang te houden. "Nee, ik bedoel het niet zo" zei hij. "Nee nee tis al goed" zei ik en nam mijn tas. Ik liep gewoon meteen naar buiten en de tranen vonden hun weg al naar beneden. Hij heeft gelijk, hoe dom kon ik zijn. Ik ben al eens zo hard genaaid geweest in het verleden, waarom bega ik weer dezelfde fout. Pfff ik moet me niet zo snel hechten! Maar tis gewoon zijn manier van kijken en doen. Voor ik het wist of zelf wou, kreeg ik al gevoelens voor hem. Pfff nu vallen alle puzzelstukjes samen. Hij probeerde gewoon die Leyla te vergeten en daarvoor gebruikte hij mij. Waarom was ik zo dom om het niet in te zien?

Ik ging zitten op een bankje ergens in een parkje. Ik weet niet waar ik ben, maar ik weet wel dat ik me nu echt fuckedup voel en ik alleen wil zijn. Ik wil nu echt graag terug naar België. Mijn werk zit er toch al op. Ik haalde diep adem en nam een zakdoek uit mijn tas. Ik veegde mijn tranen weg en ging rechtop zitten. Alweer tranen die ik laat vallen voor mensen die het niet waard zijn. Als ik alle tranen zou bijhouden, die ik laatste tijd heb laten vallen, dan zou ik een zwembad kunnen creëren. Tjonge jonge, wat is het leven toch moeilijk...