Younes en Leyla (part 2)

237

Leyla :

*alarm* Ik sloeg het weg en rekte me uit. Ugh geen zin om op te staan, maar ik moet wel. Ik ging rechtop zitten en wreef in mijn ogen. Mijn moeder kwam naar binnen. "Oh je bent al wakker" Ik knikte en stond op.

Snel kleedde ik me aan en maakte me klaar. Ik nam mijn tas en liep naar beneden. Ik ging bij mijn moeder zitten en ontbeet snel snel. 

"Mohim mams ik ga door" "Ja beslema" Ik gaf haar een kus en ging de deur uit. Ik stapte mijn auto en vertrok naar mijn werk. Al was het een dagelijkse maandag, toch voelde het anders deze keer. Heeft het te maken met feit dat ik Younes weer ga zien?

Ik stapte af en liep naar binnen. Ik glimlachte naar de vrouw achter de balie. Ze glimlachte terug, maar keek me verwonderd aan. Uhm oke, ik liep gewoon door naar de lift en ging naar boven.

Ik heb honger! Ik keek naar het uur en zag dat het al 13 uur was. Ik stond op en liep naar de cafetaria. Ik voelde zoveel ogen branden op mijn rug. Waarom gedraagt iedereen zich zo raar. Phel ze hebben me hier nog nooit zien werken ofso omg.

"Hoe gaat het met Younes?" Ik draaide me om en zag een man staan die ik nog nooit heb gesproken. "Uh goed" zei ik snel en ging weg. Hoezo vraagt hij achter Younes? Hij heeft hun toch niet verteld dat ik uit huis ben? Ayema als hij dat gedaan heeft echt fdihaaa!

Ik passeerde langs Younes zijn deur en stopte. Moet ik kloppen? Of toch niet? Ik plaatste mijn hand op de deur klink en staarde er even naar. "Leyla?" Ik draaide me om en zag Samah staan. "Ja" "Uhm ik wou vragen of alles goed ging met Younes? Ik wens je veel sterkte toe" Waar heeft zij het over? "Nou ik ben even het huis uit hoor, het komt heus wel goed" "Waar heb je het over?" vroeg ze. "Waar heb jij het over?" vroeg ik. "Over dat Younes in het ziekenhuis ligt?"  "WAT?!" "Ja hij ligt in het ziekenhuis toch? Het staat zelf in de krant" "Echt niet! Dat kan niet!" "Jawel" Ze haalde haar gsm erbij en toonde me het artikel.

Het was alsof je een mes in mijn hart stak en hem erin en eruit duwde. De tranen vloeiden naar beneden en ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik  gaf haar gsm terug en zonder denken, nam ik de autosleutels en liep de lift in.

Ik rende het gebouw uit met tranen overal. Iedereen keek me aan, maar dat kon me geen moer schelen nu. Ik stapte de auto in en schuurde de straat uit.

Hoezo weet ik van niks?! Niemand heeft me gebeld of iets gezegd! Ik ben toch zijn vrouw! 😭😭😭 Naar waar ben ik aan het rijden? Ik weet niet eens welke ziekenhuis hij ligt! Ik stopte de auto en belde met trillende handen naar Rayan, sowieso weet hij hier meer over.

Hij nam op. "WAAR IS YOUNES? WAAR LIGT HIJ!" ging ik helemaal tekeer. "Leyla rustig, je kan hem nu niet gaan bezoeken" "RUSTIG? RUSTIG? JE VRAAGT MIJ OM RUSTIG TE WORDEN TERWIJL MIJN MAN IN COMA LIGT EN IK WEET NIET EENS WAAR??!" "Waar ben je nu? Ik kom naar je toe, ik moet je spreken" "Ik weet niet waar ik ben, ik wil Younes!" en ik begon te huilen. "Aub Leyla hou je sterk, huilen helpt niet, zeg me waar je bent!" Ik keek rond. "Ik ben.. ik ben vlak bij sint-denijs" "Ik kom er zo aan! Blijf daar oke" Hij legde af en ik legde mijn gsm neer. Hard sloeg ik op mijn stuur. Wat is dit allemaal, Ya allah!

In de verte zag ik Rayan afkomen. Ik deed mijn gordel uit en stapte af. Hij parkeerde net voor me en stapte ook af. "Zeg me aub wat er gebeurd is, aub zeg dat het goed gaat met hem" zei ik met tranen en liep naar hem toe. Hij nam me in zijn armen en streelde mijn rug. Hij had dezelfde geur als Younes. "Rustig, ik vertel je alles als je gekalmeerd bent" Ik veegde mijn tranen weg en we gingen zitten op een bankje die zich daar ergens bevond.

Hij vertelde me alles. "Ik weet niet wie dit gedaan heeft, maar ik hoop dat ik er snel achter kom!" zei hij en keek naar de grond. Ik zweeg voor een lange tijd. De tranen begonnen weer op te komen en de herinneringen ook.

"Ik weet misschien wie dit gedaan heeft" zei ik en stond op. Hij keek me aan. Ik twijfelde of ik Rayan moest vertellen over dat Younes al een tijdje omgaat in de onderwereld of niet, maar ik moet het hem wel vertellen. Hij is de enige die me kan helpen en de enige die ik 100% vertrouw.

"Wie? Leyla vertel alles wat je weet!" zei hij. Ik ging terug zitten, veegde mijn tranen weg en keek hem aan. Ik moet me sterk houden. Huilen helpt niet, het maakt Younes niet beter en het maakte mij alleen maar gekker.

"Donderdag was hij van plan om een man te doden, Mansour ofso" Rayan keek me met grote ogen aan, alsof hij wist waarover het ging. "Weet jij wie ik bedoel?" Hij knikte. "Wie is dat?" vroeg ik. "Heeft Younes, Mansour proberen doden?" ontweek hij de vraag met een brok in zijn keel. Ik knikte. Hij mompelde iets en stond op. "Is hij gek geworden??! Natuurlijk dat ze hem dit zullen aandoen!" "Ken je die Mansour?" Hij antwoordde niet. "Rayan stop met het ontwijken van mijn vragen want ik weet alles" Hij keek me een lange tijd aan en ging terug zitten. "Ja ik ken hem, hij is altijd al onze vijand geweest" "Onze?" Hij zuchtte. "Ik werkte vroeger ook in de onderwereld" Ik keek hem verbaasd aan. "Samen met Younes en nog wat andere jongens" "Soufiane, Mourad, Hamza?" Hij keek me geschrokken aan. "Hoe weet jij dit?" "Ik zeg toch, ik weet alles" "Ja met hun, maar toen Younes jou leerde kennen, besloot hij om ermee gestopt" Ik keek naar de grond. Dus hij heeft toch niet gelogen tegen mij...

"Maar sinds wanneer is hij er terug in gegaan en waarom wou hij Mansour doden?" vroeg Rayan aan zichzelf. "Ik stel voor dat de anderen daar antwoorden op hebben?" zei ik. Hij keek me aan. "Wil je naar hun toe gaan?" "Ik doe alles voor mijn man" "Kom, ik weet ze wonen" We stonden op en liepen elk onze auto in.