It can always be worse

Rozdział 28

- Tato!? - wykrzyknął zdziwiony Zayn. 

- No wiesz tata to taka  osoba dzięki, której powstałeś - wytłumaczyłam powoli, jakbym mówiła do dziecka.

- Wiem kto to jest - warknął  - Możesz mi po prostu wytłumaczyć jak to się stało, że on jest twoim ojcem? 

- Jak dwoje ludzi bardzo się kocha to...

- Przestań - wykrzyknął.

- Wprowadziłem ją w to - odezwał się mój ojciec - Zaplanowałem wszystko od momentu porwania jej. Chociażby dlatego, że jest moją córką powinieneś okazywać jej szacunek.

- Przecież to robię .

- To dobrze bo od teraz to ona będzie dowodzić.

- Zajmie twoje miejsce?

- Nie, zajmie twoje miejsce. 

- Nie - wykrzyknęliśmy w  tym samym momencie. 

- Ty Zayn nie masz nic do powiedzenia, a ty moja droga Hope wiedziałaś, że to kiedyś się stanie. 

- Przecież ona nawet nie ma doświadczenia - sprzeciwił się ciemnowłosy.

- Hope jest moją córką i ma do czynienia z  bronią i gangiem właściwie od urodzenia. Także ma większą wprawę niż ty. 

- Ale nigdy nie przewodziła zorganizowaną grupą ludzi.

- Dlatego jej w tym pomożesz i nie chcę słyszeć sprzeciwu. 

- Tato - zawołałam - Nie chcę przewodzić tą bandą idiotów.

- Ej - oburzył się Zayn.

- Wiedziałaś, że kiedyś zajmiesz moje miejsce.

- Wiedziałam, ale nie przypuszczałam,  że tak szybko no i że mam, przewodzić ludziom praktycznie w moim wieku - wyjaśniłam - No i nie chcę zająć miejsca Zayna. Możemy być współpracownikami. 

- To już lepsze rozwiązanie - zgodził się ze mną młodszym mężczyzna.

- Ty nie masz nic do powiedzenia - warknął do chłopaka - Ale skoro moja córeczka tak chce to tak będzie. Tylko pamiętaj, że to ty masz większą władzę i jakby coś było nie tak to masz od  razu do mnie przyjść. - tym razem zwrócił się do mnie. 

- Dobrze tato. Możemy już iść?

- Tak, tylko odwiedź mnie nie długo .

- Oczywiście - potwierdziłam, opuszczając pomieszczenie - Tak wiem chcesz teraz powiedzieć, że to niesprawiedliwe, iż dostałam się do waszej grupy tylko przez mojego ojca. Jak zauważyłeś ja też nie skaczę z radości z tego powodu, ale wiedziałam właściwie od zawsze, że tak się stanie, dlatego teraz musimy się z tym pogodzić. Jak już współpracujemy i nie jestem już waszym "więźniem" - zrobiłam cudzysłów - to idę spotkać się z Alexem.

-Poczekaj, odwiozę cię. 

- Daj spokój poradzę sobie. No i oczywiście wrócę do waszego domu. 

- Teraz już naszego - poprawił z uśmiechem - To nie tak, że ci nie ufam, po prostu chciałem być miły. 

- Skoro tak - wzruszyłam ramionami, wsiadając do samochodu. Droga do domu mojego przyjaciela upłynęła nam na luźnej rozmowie i kilku uwagach Zayna na temat zarządzania grupą ludzi. 

- Tak serio to chciałem wiedzieć gdzie on mieszka, tak w razie czego - stwierdził, kiedy zatrzymaliśmy się pod adresem, który mu powiedziałam. 

- Wiedziałam, że twoja pomoc nie jest całkowicie bezinteresowna. 

- W tej branży nikt nie robi nic, jeśli nie ma z tego jakiś korzyści.  Będę po ciebie za jakieś dwie godziny. 

- Nie musisz po mnie przyjeżdżać. 

- Ale chcę.

- Jak musisz - mruknęłam, wysiadając z samochodu.

- Tylko bądź grzeczna - uśmiechnął się.

- Zawsze jestem grzeczna - odpowiedziałam i odwróciłam się by wejść do domu przyjaciela. Dopiero gdy byłam przy drzwiach usłyszałam dźwięk uruchamianego silnika,  co oznaczało, że chłopak dopiero teraz odjechał.