Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olacak

CAN&ALP

İYİ OKUMALAR!! 

C:Tamam Meryem Abla. Gelirim.
Meryem'in akşam yemeği için Cansuyu ikna konuşması başarılı olunca Meryem gülümser.
M:O zaman akşam geliyorsun? Diyerek tekrar doğrulatmaya çalışır.
C:Tamam. Geliyorum.
M:Akşam görüşürüz.
C:Görüşürüz. Der ve telefonu gelişi güzel koltuğa atar ve ofkayarak mutfağa gider. Akşam yemeğine daha çok olduğu için atıştırmak için bir şeyler çıkarır.
*AKŞAM (MERYEM EV)*
Kapı çalar. Lütfiye açar.
L:Hoşgeldun.
C:Merhaba Lütfiye.
Meryem gelir.
M:Ha geldin sonunda. Hoşgeldin.
Cansu zorla gülümser.
C:Hoşbulduk abla.
M:E hadi gelin.
Hep beraber salona geçerler.
Gizem merakla Esraya eğilir.
G:Esra. Bu kim?
E:Cansu. Rahmetli Selim abinin manevi kız kardeşi, aynı zamanda Alpaslan'ın kız arkadaşı.
G:Kız işini biliyormuş desene. Ama bak hakkını yemeyeyim güzel kızmış şimdi. Gözleri yeter be.
E:Sen çok taktın gözlere bu ara.
Cansu Esra'nın yanına gider. Esra ayağa kalkar. Sarılırlar.
E:Hoşgeldin Cansucum.
C:Hoşbulduk Esra abla.
Gizem de kalkar. Cansuya biraz (!) sıkıca sarılır.
G:Ben Gizem. Esra'nın kuzeniyim.
C:Memnun oldum. Bende Cansu.
***
Yemek hazırdır. Herkes masadadır. Sadece Cansu mutfakta ekmekleri dilimlemiş sepete koyuyordur. Ekmeklerin hepsini koyunca arkasını döner. Az önce evde olmayan Alpaslan tam da karşısında duruyordur.
C:Meryem Abla çağırdığı için buradayım. Sakın yanlış anlama.
Der ve geçmeye çalışır ama Alpaslan izin vermez. Cansu sakin kalmak için gözlerini kapar ve geri açıp Alpaslan'a ters ters bakar.
C:Çekil önümden.
A:Niye bu kadar uzatıyorsun? Niye bizi birbirimizden mahrum bırakıyorsun? Hemde birbirimize ihtiyacımız varken?
C:Çünkü sen ihtiyacın olduğunu söylediğin halde bana güvenmiyorsun. Önce güven sorunlarını hallet. Der ve Alpaslan'ın omzuna çarpıp mutfaktan çıkar.

***

Es:Hayriye Hanımcım biz artık müsaadenizi isteyelim. Malum geç oldu.
H.A:Siz bilirsinuz. Nasıl münasipse.
Esma Hanım ayaklanır. Esra, Gizem ve İlyasta kalkar. Diğerleri de geçirmek için kalkarlar. Kapıya giderken Meryem ve Cansu arkadan ilerliyorlardır.
C:Abla ben de eve gideyim. Geç oldu zaten.
M:Alpaslan bıraksın seni.
Diyerek Cansu'nun fark etmediği ama 5 adım arkalarından gelen Alpaslan'ı gösterir. Cansu Alpaslan'a bakmadan konuşur.
C:Yok abla. Ben giderim.
M:Olmaz öyle şey. Hadi bakayım al eşyalarını.
Cansu homurdanarak eşyalarını almak için arkasını döner. Kabul ettiğini anlayan Alpaslan gülümser. Meryemse zaferle sırıtır. Cansu eşyalarını alıp kapıya gelir. İlyaslar da çıkmışlardır. Alpaslan Cansuyu görünce yaslandığı kapıdan doğrulur.
A:Çıkalım? Der soru sorarcasına. Cansu başını sallamakla yetinir. Herkesle vedalaşıp çıkarlar. Cansu önden Alpaslan arkadan arabaya giderler. Alpaslan arabayı açınca Cansu arkasına bakmadan arabaya biner. Alpaslan da binip arabayı çalıştırır ve sürmeye başlar. Cansu pencereden dışarıyı seyrediyordur. Alpaslan boğazını temizler ve konuşmaya başlar.
A:Kendimi nasıl affettirebilirim?
Cansudan cevap gelmez.
A:Ne yapsam senin için yeterli olacak Cansu?
Cansu yine cevap vermeyince Alpaslan hızını birden arttırır ve ilerideki ormanlık yola giden kavşaktan döner. Sonra rastgele durur. Cansu sinirle Alpaslan'a döner.
C:N'aptığını sanıyorsun sen!?
A:Beni görmeni sağlıyorum!
C:Ama ben görmek istemiyorum!
A:Niye böyle yapıyorsun Cansu? Birbirimizi severken niye?
Cansu kapıyı açmaya çalışır ama kapı kilitlidir.
C:Alpaslan. Açar mısın şu kapıyı?
A:Beni affedene kadar olmaz.
C:Zorla mı affedireceksin!? Aç şu kapıyı.
A:Gerekirse zorla! Ben bir kez daha sevdiğim kadını kaybedemem!
Alpaslan'ın bağırarak söylediği sözleri beklemediği için Cansu şaşırır. Alpaslan'ın gözünden bir sürü duygu geçiyordur. Ama Cansu hiçbirini yakalayamaz. Ağzını açar ama bir şey diyemeden kapar. Ne diyebilirdi ki? Ama gereken cevabı konuşmadan verir. Sarılarak.