The Replacement Bride (SBH Series#2) [COMPLETED] Editing

TRB 35

"Naadict na ito sa casino. Nong araw na nandoon ako sa bahay ng Tito mo ay hinatid ko syang walang malay, lasing ito at may nakaaway sa casino. Kaya naisip kung papatingnan ito sa doctor. Ngunit kahapon ay nadiskubre ni Mirasol na nagdadrugs din ito. Kaya gusto niyang ipaalam sayo kasi para ka na niyang kapatid. Hindi naman niya pinilit na ipaalam sayo, nakibalita lang din kasi siya sa kalagayan mo. Nag alala din siya baka raw hindi ito makabuti sayo."
Nanlumo ako sa balitang iyun. Akala ko hindi na nagpatuloy si Tito sa casino mula noong ipakasal niya ako Kay Dwight pero mas lalo lang palang lumala.

Isang napakabuting ama at asawa si Tito pero nagbago ito mula ng mawala si Tita. Mahal na mahal niya iyun. Siguro nga kailangan niya ng tulong midical.

"You're silent."
Saad nito.

"Tito is a great man but everything changed when Tita passed away."
Sabi ko.

He just nod.
"Pina rehab na siya ng ate mo at sumang ayon naman ito."
Buti nalang at na kumbinsi ito.

"Thanks, and I'm sorry."
Nahihiya kong sabi. Kung ano ano kasing iniisip ko.

"Not a problem, you're always forgiven kahit hindi na kailangan."

I'm happy knowing that mali pala ako sa inakala sa kanilang dalawa ni ate. Parang may malaking nakadagan sa aking dibdib ang naalis.

Binalot kami ng katahimikan.

"But still, don't you want to find your love? Sports naman ako. Hindi Kita hahadlangan." Sabi ko dito kahit tutol ang aking puso. Gusto ko lang talagang malaman.

Binitawan niya ako at dumistansya sa akin. Nabahala naman ako.
Nakayuko ito at parang tensyunado.

Lumingon ito minsan sa akin at ibinalik sa kanyang mga kamay na ngayon ay kanyang pinaglalaruan. Bakit ganoon? May nasabi ba akong mali?

"Amber.... Kahit kunti ba....wala kang nararamdaman sa akin?" Mahina nitong sabi.

Para namang may bumundol sa aking puso sa tanong niya. Parang ang hirap huminga bigla.

"A-anong ibig mong sabihin?" Kinakabahan kong tanong.

"Kahit kunti ba...wala lang ba ako sayo?"
Balik na tanong nito.

Gusto kong umiyak sa tanong niya dahil ang totoo ay mahal na mahal ko siya. Pero paano kung hindi kami pareho?

Umiling ako para iwaksi ang gusto ko sanang isipin na may nararamdaman din ito sa akin.

"Wala kang ideya Dwight." Bulong ko.
At may tumulong luha sa aking mga mata.

"Akala ko naibigay ko na lahat. Akala ko naiparamdam ko na. Pero wala parin pala? Akala ko nagseselos kana pero tinutulak mo parin ako sa iba...what do you want me to do? Court you? I don't know how to do it."
Sabi nito habang unti unting lumuhod sa harap ko at hinawakan ang aking kamay.

Naguluhan naman ako sa sinabi niya.
"Amber.... kahit kunti lang-"

"Ano bang pinagsasabi mo?" Inis kong sabi, ang OA na."daritsahin mo nga ako?"
Medyo tumaas yung boses ko.

"I love you..." He's looking at me straight from the eyes. Ngunit may pag alinlangan at nagyuko ito bigla.

Nanigas ako sa kanyang sinabi. Kanina lang gusto ko itong marinig mula sa kanya,pero ngayon ay natulis ako.

Totoo ba ito?

"Ulitin mo nga?"

Tumingala naman ito. "What?"

"Sabihin mo ulit!" Hinampas ko ang kanyang braso.

"O nananakit kana!"
Reklamo nito. Nalakasan mo yata.

"Ay sorry, sabihin mo kasi!" Naiinis kong sabi.

"Is it my fault that your deaf? I don't repeat what I say." He teasingly said.

I pouted, pinagtitripan lang ba niya ako? O naririnig ko ba talaga yun? Baka guniguni ko lang.

My face heat up. And I almost wanted to cry. Namumula na yung ilong at mata ko.

"Hey, I was just kidding."
Pilit niya akong pinapaharap sa kanya pero panay naman ang iwas ko.

"Amber!" Tawag niya.

Nakakahiya. Nakakainis. Assumera kasi masyado.

Hindi ko na napigil ang pagtulo ng aking luha.

"Shh, I'm sorry...hey! Tama na."
Niyakap niya ako.

Narealize kong ang hirap pala sa isang tulad niya ang magtapat. Isang great bachelor na halos ang mga babae mismo ang humahain sa kanilang sarili sa kanya ay magtatapat sa isang katulad kong wala sa kalingkilngan ng kanyang mga babae.

"Its alright, come on let's eat." Oo nga pala maghahapunan pala kami dapat ngunit nadikit yung mga mata ko sa ganda ng mga lights sa baba kaya ako nakatayo sa may bintana at bigla nalang niya akong niyakap mula sa likuran.

Inayos niya ako at pinatayo.

Tumayo naman ako ngunit hindi humakbang.

"Dwight?" Tawag ko. Lumingon naman ito.

"Totoo ba yun?" Magaan kong sabi, gusto ko lang talagang kumpirmahin.

"I won't say it again until we both have the same feelings, and I won't rush it. I'll take it slow." Napakagat labi ako, so totoo yung narinig ko, hindi ko yun guniguni.

He's about to go when I say...

"What if I say the feeling is mutual?"
Lakas loob kong sabi.

He stiffened.

At bumilang pa ako ng ilang segundo bago ito bumaling uli sa akin.

He's face was priceless. Para itong maiiyak na masaya.

Hindi parin ito gumalaw kaya ako na ang lumapit sa kanya at hinalikan siya ng buong init. I move my lips but he didn't.
I tried again, but still no respond. Ano ba ito? So I stop.

He just stare at me kaya na conscious ako. Ano to?

Nakakainis.

"Ano bang problema mo?" Sigaw ko sa kanya kaya napakurap ito.

"Suntukin mo nga ako." Sabi niya.

Talaga! Dahil nakakainis ka sobra!
Isang napaka lakas na suntok ang pinakawalan ko, gago ka rin no.

"Fuck!" Napahawak ito sa kanyang panga.

Ang sakit din ng kamao ko.

Sandali ang kanyang paghimas doon at nang makabawi ay nagliwanag ang kanyang mga mata.

"Its true! Hindi ko yun guni guni. You said the feeling is mutual! O all saints thank you." Tumingala pa ito bago ako kinarga at pina ikot ikot.

"You love me right? Because its mutual, I love you so that means you love me too!" Para itong bata na naninigurado.

Who would expect a side of him is like this.

"Yes, I love you so much Dwight. Akala ko ako lang. I'm so happy."
Teary eyes kong sabi nalulunod na talaga ako sa saya, sana wala itong katapusan. Indeed we love each other.

"I'm in love with you the first time I saw you." Happiness and love is visible on his eyes kaya ang saya ko. And he kiss me so passionately Walang mapaglagyan ang kasiyahan namin kaya pinagpatuloy nalang namin hanggang silid.😘

We started like a joke but still we end up both in love.

Hindi mo talaga maiwasan ang mga surprisa ng buhay hindi man ako humiling ng kahit na ano biniyayaan parin ako ng sobra sobra. And I'm so thankful for that.

The End

❤pem
Bawi uli ako sa epilogue. Hihi