I'm Inlove With My Enemy

Chapter 41:

Agad naman akong tumakbo paalis para maiwasan ko lang ang nag-iisang lalaki na nakit at nagwasak sa akin noon.

Hinawakan niya ako sa braso. "M-marion."

Nilingon ko siya at sinampal. "Ano ba? Matapos ang lahat ng nangyare? May balak ka pang banggitin ang pangalan ko? Ang lakas naman ng loob mo? Matapos lahat ng nalaman ko na pinaggagawa mo sa akin? Ganto nalang. How could you?!" sambit ko. At parang may mga nagbabadya na luha sa mga mata ko. Pero kailangan ko maipakita na malakas ako at hindi mahina sa paningin niya. Na kaya kong tumayo mag-isa ng nawala siya sa buhay ko.

"S-sorry." sambit niya habang nakayuko. At pinagtitinginan na kami ng mga tao dito.

"Sorry? Anong magagawa ng sorry mo? Matatanggal ba nan lahat ng sakit na naramdaman ko noon nung iniwan mo ako? Drey naman. Ginawa mo akong tanga. At pinaniwala sa isang bagay na hindi naman dapat paniwalaan." sambit ko at umalis na. Ayoko ng marami pang mga tao ang makakita ng pagdurusa ko. Tama na. Tamang si Yohan lang.

Agad naman ako dumiretso sa bahay. At tinawagan si Ara.

Calling Cous.

(Oh hi! Cous. Musta na?)

"Mukhang nagkakasaya ata kayo diyan ah." sambit ko at pinipigil kong wag maiyak. Baka masira ko pa ang masayang araw ng pinsan ko.

("Oo nga eh. Nagkakatuwaan lang. Btw. Bat napatawag ka?")

"Ah. Wala naman. Nangangamusta lang. Sige maya nalang ulit ako tatawag ha? Ingat sila sayo."

("Hahaha. Loka ka talaga." )at ibinaba ko na ang telepono.

Para akong tanga pagulong gulong sa kama ko. Hindi ko alam ang iisipin ko o dapat isipin. Ang gulo gulo na ng utak ko. Nagkanda labo labo na lahat lahat sa utak ko.

Kaysa magmukmok lang ako sa Drey na yan, binuksan ko nalang yung laptop ko at naglogin sa Facebook.

Bigla ko naman naalala yung nakita ko kanina. Kaya vinisit ko yung page na nakita kong may pic ninda Ella At Drey. Habang nagtatype ako ng name ng page. Nanginginig ang kamay ko. Hindi ko alam kung bakit? Dahil ba natatakot ako sa makikita ko?

Nang matype ko na. Kinlick ko na yung page.. At bumungad sa akin ang pic nung dalawa. Bigla naman akong nagulat sa nakita ko.

Mendes.......

H-hindi kaya. Siya yung Mendes na dapat imi-meet up ko? No way. Hindi naman sa bitter ako. Ang hirap ng sitwasyon.

*beep*

At tinignan ko naman yung phone ko. At nakita kong nagtext si Boss.

From Boss.

Where are you? Mr. Mendes waiting For you. Remember this is our last Chance. Or we will hire new designer and you will kick out in this company.

Tsk. Paano? Alam na alam nila na kailangan ko lagi ng malaking sweldo. Dahil hindi ako nahingi ng pera sa mga magulang ko. Dahil nga sa pagdidesisyon ko na pumunta dito sa NY. Tsk.Langyang  buhay.

To Boss

Yes I will Come. Wait for me.

At nagmadali na ako pumuntang banyo para maligo. Dahil gusto ko presentable lagi ako kapag humaharap sa mga Customer namin.

Pagkadating ko dun. Inihanda ko na sarili ko. At alam ko na matagal ko na tong hinihintay. Kaya dapat hindi na ako magpapakahina sa harap niya.

Pagkarating ko sa meet up place namin. Hinanap ko si Boss at wala. Tanging si Drey lang ata. Mapaglaro ka talaga tadhana.

Tumungo na ako sa table kung nasaan si Drey.

Agad naman siya tumayo at hinila yung upuan. "Kaya ko na. Wag ka na magganyan. Hindi ako PWD para gantuhin mo."

"S-sorry." tanging sagot niya.

"Tsk. So ano? Ang dapat natin pag-usapan? Bilisan mo na at marami pa akong gagawin." pagsisinungaling ko.

"A-ah ganun ba?"

"Oo kaya. Let's talk about it. So what is it?" and i lean on the table.

"What is between you and Yohan?"

"Tsk. Is that our topic? About my life? And my relationship With Yohan? How ironic! As Far as I know, I'm here to help with your design in your event. So what event is that?"

"M-my"

"My?"

"My Wedding." and my jaw fell. Tsk. Ano pa bang magagawa ko? Kundi limutin siya. Napakatanga mo Marion. Bat kaba nasasaktan? Diba nga iniwan ka na niya?

"Oh. So who's the unlucky bride?" sarcastic kong sabi.

"Ella."

"Oh. Good for the both of you."

"Marion." and then he touch my hand.

"Ahm. Btw. If you need something. Just Text me." and i give him my number. Or should i say my other number. I used it when I'm in work. I don't use that in my personal life.

"Marion" and then he tightly touch my hand.

"Stop it Drey. Don't Call me Marion. Call me Margarette. That's My name." and i walk away.

I'm not the kind of Marion 3 years ago. I'm better than that.