~MAVİMSİ~ \\ NH \\

29.Bölüm ~ Başlıyoruz ~

Kayıtları yaptırdıktan sonra Can ile şehri gezmeye başladık. Buralar çok değişikti. Bir tarafında her zaman deniz manzarası olan şehirden her yeri dağlarla kaplı şehre gelmiştim. Alışık değildim. Duruma uygun olan Cem Beleviden "Alışamıyorum" şarkısını herkese ithaf ediyorum.

Bugün Can benimleydi ama yarın gidecekti. Kiralik bir ev arıyorduk. Öğrenci yurtları dolmuştu. Beni kabul eden de olmadı. Kendileri kaybederler yalaklar hıh! Şimdiye birkaç ev gelmiştik ama Can sürekli beğenmiyor.

"Buranın çevresi kötü, manzara berbat."

"Denizi bile olmayan bir şehirde manzara mı arıyorsun?" Diye çıkıştım.
"Olmaz dedim Mavi. Seni burada bırakacaksam gözüm arkada kalmayacak." Diye göğüs geçirdi.

"Hop hop! Sen burada kalamazsın." Dedi ev sahibi. Neden der gibi baktım. Tam bunları soracaktım cevapladı. "Sevgiliye verecek evim yok." Can ile göz göze geldik. Sonra bir kahkaha patlattık. Bizi sevgili sanan ilk kişi değildi son da olmayacaktı belli ki.

"Amca o benim abim, canım sen ne diyorsun ya?" Diye durama açıklık getirdim.

"Kardeş misiniz?"

"Kardeşten öte." Elini omzuma attı. Bende kollarımı beline doladım.

"Can dostum benim." Diye espiri yaptım ama fark eden olmadı.

"Öyleyse anlaştık. Verdim." Diyip elini uzattı adam.

"Hop! Burada erkekler çok fazla. Gözüm hiç tutmadı.

"Saçmalama tuttuk." Diyip adamın elini tuttum.

"O zaman isim neydi kızım?"

"Mavi..." onun da ismini söylemesini bekledim.

"Haşmet Yurtlu. Gözün arkada kalmasın çocuğum. Bir kızım daha oldu."

"Aaa kaç kızınız var?"

"2. Biri üniversitede diğeri lise son." Kafamı sevinçle salladım. Komşularım olması çok güzel. Hiç değilse yalnız kalmayacağım. Konuşacağım ve arkadaşlarım olacak. Belki yeni sevgililerim olur. Bunu düşünce aklıma Deniz geldi. Suratım düştü. Onu gerçekten çok özledim. Gelse sarılsam. Off... kes şunu Mavi! Artık o yok.

"Anlaştığımıza sevindim. Karşı dairede boş. Bu okul dönemi oraya da yine öğrenci alacağım. Artık sizin okuldan birini alırım. Kısmet."

"Aynen." Dedim ne diyeceğimi bilemeden. Bir arkadaşım daha olacak.

"E bize müsade. Daha evi döşeyeceğiz. Hadi Mavi." Diyip aynı sarmaş dolaş halimizle anahtarı alıp evden çıktık.

"Arkadaşımın  buralarda bir yerlerde tanıdığı ev eşyaları satan biri varmış. Oraya gidelim. Burstan biriktirdiğimiz parayla çok güzel bir ev olacak."

"Can! Balıkta alırız değil mi?" Yanaklarımı sıkıp "Tabi alırız." Dedi.

"Oley!" Diye bağırıp sokakta tanımadığım insanları kendime döndürdüm. Şu geçen sürede birşey daha öğrendim. Ne olursa olsun gülümse. İnsanlar neye güldüğünü merak etsinler.

Mağazaya gidip beğendiğimiz şeyleri alıp pazarlığa oturduk. Neredeyse eve lazım herşeyi almıştık. Ufak ufak son dokunuşlar kalmıştı. Evim şahane ekibinin üniversite şubesi gibiyiz mübarek.

"Bana bırakıyorsun ve buradan kar ile gidiyoruz tamam mı?" Başını sağa sola atıp dövüşe hazırlanan bokscu gibi yaptı. Ellerimi pes ettim der gibi havaya kaldırdım. Ne pazarlıktan anlarım ne de matematikten.