~MAVİMSİ~ \\ NH \\

13. Bölüm "Saçlar önemli!"

Gözlerimi açtığımda Can'ın minnoş gözleri ile karşılaştım. Kafamı kaldırıp Can'a sinsice baktım.

"Manyak mısın sen? Beyin kanamasından geberip gidebilirdim!" Diye bağırmaya başladım. Bütün kötü kötü şeyleri sıralayıp göğsüne vurdum. "Hayvan!" Diye sonuna ekledikten sonra derin bir nefes alıp sakinleştim.

"Yalnız kolumu çürüttün yani! Yok! Kol falan kalmadı. Memnun musun?" Dedi sakince. Ukalaca konuşması beni tekrar sinirlendirdi.

"Senle sarı ne yapıyordunuz orada?"

"Konuşuyorduk." Dedi umursamazca.

"Can!" Dedim tehtitvari bir sesle.

"E ne var ne soruyorsun? Arkadaşım sonuçta yani!" Dedi hızla.

"Ar-ka-daş mı? Can!" Dedim üzgünce. Kendimi aldatılmış hissediyorum.

"Basketbol takımından arkadaşız yani. Büyütülecek bir şey değil. Hem asla onu sevmiyorum." Diye beni avutmaya çalışıyordu ki arkadan bir öksürük sesi geldi. "Tamam belki biraz!" Diyince omzumdaki elini ittim.

"İhanet ha!"

"Hayır! Tabi ki de o şerefsize sana dediklerini ödettim."

"Ne dedin? Kardeşim Mavi'e söylediklerin çok ayıp hatta ben özür dilerim mi?"

"Mavi ama çok üstüme geliyorsun!"

"Senin o dilini koparmadığıma şükret. Yoksa kafanı kırardım."

"Kırardın"

"Yapardım."

"Yapardın."

"Dediğimi demesene ya!?"

"Demem!"

"Ama Kırardım."

초초초초

"Anne telefonum bozuldu!" Dedim çekingen bir sesle. Telefonun diğer tarafında kıyamet kopmasına son 3.. 2..

"Nasıl bozdun?" Diye çemkirdi.

"Şey yağmur yağdı. Isladı... bozulmuş... gitti..."

"Dışarısı cehhennem sıcağı ve sen yağmur yağdığını mı söylüyorsun."

"Suya da düşmüş olabilir."

"İyi bok yedin diyecem babası kılıklı yalanda söyleyemiyor. Bravo nasıl becerdiysen. Bundan sonra telefonsuz da öyle becerirsin." Diye bağırıyordu. Telefonu kulağımdan uzaklaştırdım.

"Ama anne!"

"Sus! Bir daha sana telefon almam demedim mi? Ne halin varsa gör. Bu hafta da eve gelme yoksa bacaklarını kırarım." Diye tehdit sıralarken sanki normal bir şey diyormuş gibi Can'a bakıp güldüm.

"Bu hafta tabikide gelmem gerekiyor. Geleceğim kırarsan kır."

"Gelme dedim bitti."

"Anne sen beni başından mı atıyorsun?" Ses yoktu. "Anne!"

Ve dıt dıt dıt...

Annemin nesi var böyle? Resmen benim eve gelmemi istemedi. Benim bunu öğrenmem lazım. Kesin öğrenmem lazım. Yoksa yine o adamla falan... oha! Kırarım lan ben o adamın kafasını.

Can'ın bana seslenmesiyle yerimden sıçradım. "Benim gitmem lazım." Diyip hemen kapıya doğru gitmeye yeltendim ama Can ve sarı kafalı sinirlerimi bozan şahsiyet beni tuttu.