The Matchmaker's Boyfriend

Thirtieth Chapter //

The Matchmaker's Boyfriend
Written by
whitebabylion ♥

Thirtieth Chapter //
Revealed

"Oliver..."

He came into the light. Naging mas malinaw sa akin ang mumunting patak ng luha na nanggagaling sa masayahin niyang mga mata.

Before I lose to myself and hug him, I snapped out.

"Anong ginagawa mo rito?" I asked him, straight-faced.

He sighed at patago niyang pinunasan ang mga luha sa pisngi niya.

"Ayos ka na ba? Masakit pa ba binti mo? How about your head? Okay ka na ba? May masakit ba sa 'yo?" sunod-sunod niyang tanong.

Oo, Oliver. May masakit sa 'kin. Banda rito sa dibdib ko. Puso ko yata 'to. Sobrang sakit 'e.

"Oo, ayos lang ako. Salamat," sabi ko nang hindi tumitingin sa kanya, "makakaalis ka na."

"Ellice," he said, then he looked at my eyes intently, "please, talk to me."

Iniwas ko ang tingin ko sa kanya dahil pakiramdam ko ay magkakaroon ako ng mental breakdown kapag ipinagpatuloy ko pa ang pakikipagtitigan sa kanya.

"Wala tayong dapat pag-usapan," sagot ko. Maarte man pakinggan, but it's for his own sake.

"Ellice naman 'e," he sounds so frustrated, "what have I ever done wrong?"

I met his gaze, "being close to me. Being there for me, or letting me be there for you. Meeting me. Knowing me. All of those are your mistakes!"

He looked shocked by what I just said but still, he's fighting hard to stop his tears from falling.

"Talaga ba?" he said, as if teasing me, "then say it straight to my face, to my eyes. Say that you don't need me in your life."

I failed in holding my tears back. The first one fell already. Bakit ganito? Bakit sobrang sakit? Bakit hindi ko kaya? Bakit?

Right at this moment, isa lang ang gusto ko: ang maging masaya kaming dalawa. Kahit na ang ibig sabihin pa noon ay hindi kami ang para sa isa't-isa, ayos lang siguro.

Kaya lang, totoo kaya ang magiging saya ko kapag nilayuan niya na ako?

I breathed deeply then I looked straight in his eyes, "oo. You're right. I don't need you. Kaya, please. Step out of my life!"

Mabilis akong tumalikod sa kanya. Tuloy-tuloy pa rin ang agos ng luha ko. Kasabay ng bawat patak ng ulan ang patak ng luha ko. Tila yata nakikiramay ang mga ulap sa sakit na nararamdaman ko.

Kung nakakagulat na paguwi ko sa bahay ay nandoon siya sa labas, mas nakakagulat ang susunod niyang ginawa...

He pulled me close to him and he hugged me from behind.

Nagka-karera na naman ang tibok ng puso ko. Napapikit at napatakip ako sa bibig ko dahil ramdam na ramdam ko ang kabog ng dibdib ko. Lalo akong naiyak at this time, may kasama ng hagulgol ang luha ko.

Tama na. Gusto ko nang pumiglas. Gustong-gusto ko nang kumawala sa yakap niya, pero tangina, hindi ko magawa. Ang tagal 'kong hinintay na yakapin niya ako ng ganito, pero dahil sa pagpo-protekta ko sa puso niya, tinitiis ko maski ang paglapit sa kanya.

"Then give me a valid reason," he whispered in my ears, as if he's pleading. I can also feel his tears falling on my shoulder. He tighten his hug even more.