Secretly In Love

Chapter 16

-Mina's POV-

"Eh bakit ho hindi nalang... Si Mimi ang maging asawa ko at makasama ko habang buhay?" Nathan said, smirking.

Nanlaki ang mga mata ko at agad akong napatayo mula sa kinauupuan ko at napasigaw sa gulat. "WHAT!?"

Tiningnan ko ng masama si Nathan pero nginisian lang ako ng loko. Tsk! Kainis!

Napansin ko ring nakatingin sakin sila Chairman at Mr. Gordy. At pati na rin yung mga tao sa paligid pero hindi ko sila lahat pinansin.

Pagtapos namin kumain ay nagpaalam na samin si Chairman. Syempre ako parin maghahatid kay Nathan pauwi. Hay!

Habang nasa biyahe kami pauwi ay walang kumikibo ni isa saming dalawa. Nakafocus lang ako sa kalsada atsaka... naiinis parin kasi ako eh. Tsk! At siya naman... ganun parin. Nakatingin sa labas. Pero nagulat ako nung bigla niyang basagin ang katahimikan.

"Nga pala." Mahinang sabi niya.

Napatingin ako sa kanya atsaka bumalik sa kalsada. Napansin kong  hindi parin niya inaalis yung tingin niya sa labas. "Hm?" matipid kong sagot. Gosh! Biglang bumilis yung tibok ng puso ko.

"Yung tanong ko-" sabi niya pero dahil sa taranta ko, naputol ko yung sasabihin niya.

"Anong tanong?" mabilis kong tanong sa kanya. Nung marealize kong naputol ko yung sinasabi niya, dahan dahan akong tumingin sa kanya at nakita kong nakatingin siya sakin ng may pagtataka sa expression niya.

"A-anong... tanong yun?" mahinang ulit ko.

Tumawa siya ng mahina saka nagclear ng lalamuna niya bago siya magsalita. "Yung tanong ko kung..." binitin pa niya yung sasabihin saka tumingin sakin. "May boyfriend ka." Tuloy niya.

Pakiramdam ko binuhusan ako ng sobrang lamig na tubig. Ngayon lang naman kase may nagtanong sakin niyan eh. Hindi naman kase ako nakikipag-flirt sa mga boys. Hindi rin ako gumigimik. Ah Basta! Iba yung pakiramdam ko pag tinatanong ako ng ganyan.

Tapos si Nathan pa nagtatanong, eh kanina lang naman kami nagkita ulit. Isa pa... may awkward feeling parin ako sa kanya dahil sa nangyari kanina sa bahay niya. Tsk!

Hininto ko yung Audi ko pero hindi ako gumalaw or tumingin kay Nathan. "A-andito na tayo." Sabi ko sabay dahang dahang nilingon si Nathan. Nakita kong nakatingin siya sa labas –doon sa bahay niya.

Maya maya tinanggal na niya yung seatbelt niya sabay sandal sa upuan niya.

Bakit hindi pa siya lumabas?

Hindi ko alam kung anong ginagawa niya. I mean, hindi ko alam kung bakit niya tinititigan yung palad niya. Tapos wini-wiggle wiggle niya yung mga daliri niya.

Pinagmasdan ko lang yung ginagawa niya sabay bigla niyang hinalikan yung point at middle finger niya at nagulat nalang ako nung idikit niya yung mga daliri niyang yon sa lips ko kaya napasandal ako sa bintana sa side ko at napahigpit yung hawak ko sa manibela.

Kahit madilim, nakita ko parin siyang nagsmirk at nag-wink bago lumabas ng kotse ko.

Ilang minute rin akong na-stuck sa kotse sa tapat ng bahay ni Nathan –iniisip ang mga nangyari.

Hayy~ What a day. Kakaiba ang araw na 'to. At dahil yon kay Nathan.

Hindi ko rin maintindihan kung ano talaga ang nararamdaman ko ngayon. Masaya? Stressed? Confused? *sigh* Naguguluhan talaga ako. Kasalanan 'to lahat ni Nathan eh! Tsk!

Paguwi ko sa bahay, dumerecho ako agad sa kwarto at nahiga sa queen size bed ko. –iniisip parin ang mga nangyari.

Maya maya, kinuha ko yung phone koat pinindot yung speed-dial 2.

Anong oras nab a don ngayon? Sana hindi siya busy.

[Hey~] bati niya mula sa kabilang line at agad naman akong napangiti.

Buti nalang sinagot niya. Nami-miss ko na 'tong lalaking 'to eh.

"Hey." Matipid kong bati sa kanya.

[What's up, Beautiful?" masayang tanong niya at natawa ako sa tinawag niya sakin.

"I had a tiring day." Sabi ko.

[really? Well, you should rest now.] utos niya with a concern tone.

"But I still want to chat with you, Baby." Maarte kong pagtanggi with matching lip pouting pa. Hahaha!  "Don't you missed my voice?" dugtong ko pa at narinig ko siayng tumawa.

[Ofcourse, I do. Silly.] sabi niya at ako naman ang tumawa.

"So, how's your day?" tanong ko.

[You mean, HALF of my day?] pagtatama niya at natawa ulit ako.

"Yeah. Whatever! C'mon! Speak." Demand ko at hinintay ko siyang sumagot ng ilan pang saglit.

[Huh! Inuutusan mo ba ako?] sabi niya at napa-pout naman ako. Alam ko kasing di naman siya galit. Kilalang kilala ko na ang taong 'to.

I'm sure nagtataka kayo kung sino yung kausap ko noh? Well, malalaman nyo rin yon. Just wait. Hehe.

"YES!" sabi ko sabay ngiti kahit alam kong hindi niya ako nakikita.

[You really want to know?] tanong niya.

"Uh-huh." Sagot ko.

[Okay. In ONE condition.]

"What is it?" tanong ko.

[Stop calling me BABY.] sabi niya at medyo natawa ako pero napigilan ko yon.

"Awe~ but I want to call you BABY." Sabi ko sabay pout ng lips ko.

[Okay. Madali naman akong kausap eh.] sabi niya.

"Oh c'mon. Ang damot mo!" sabi ko and I heard him snort. Huh! Kala niya di ko maririnig yon ah. Haha!

Hinintay ko siyang magsalita pero hindi niya ginawa kaya sumuko ako.

"OKAY, FINE!" inis kong sabi. "Hindi na kita tatawaging BABY." Dugtong ko pa.

[Really?] paninigurado niya.

"Promise!" sabi ko with matching taas ng right hand ko. "I will call you BRO from now on."

"Ehhh? Ang panget naman!" sabi niya. Ang Arte naman! "Handsome. Call me Handsome."sabi pa niya at agad akong natawa.

"EWW~ NO WAY!" maarte kong sigaw. "Okay na yung BRO kaysa sa HANDSOME noh. There's no way I'm goin to call you that!" dugtong ko pa at sabay kaming tumawa.

Hayy~ nakakawala ng pagod. Kaya gustong gusto ko 'to lagi kausap eh.

Yes. The one and only –My handsome-rebel-stupid half-brother.

Close kame netong kapatid ko kahit hindi pa kami nagkikita in person. Hindi ko nga alam kung pano nangyari yon eh. Siguro dahil na rin sa tinatawag nilang Lukso ng Dugo. Hahaha!

Pero hindi yon alam nila Mom and Dad. Natatakot kasi ako kay Daddy eh.

Ilang minuto lang kaming nakapagusap. May class pa daw kase siya eh. Hindi na nga niya nakwento yung pinapakwento ko. Sabi niya next time nalang daw. Hayy~ sana kasi nandito nalang din si Andrew –kasama namin. Tsk!