სირბილით მივედი პანსეონამდე,სწრაფად ავირბინე კიბეები და ოთახში დავბრუნდი.კემერონს და ნინას ეძინათ,მათი გაღვიძება არ მინდოდა ამიტომ სახურავზე ავედი.სიჩუმეში დიდხანს ვიჯექი სანამ ტელეფონმა არ დამირეკა.
-ალო?!.-ისე ვუპასუხე ეკრანისთვის არც შემიხედავს ვინ იყო.
-ჰეი,უბრალოდ შენი მოკითხვა მონდოდა.
-ნიკ...-ტირილი დავიწყე.
-რა მოხდა? ლისა რატომ ტირიხარ?გინდა რომ მოვიდე?პანსეონში ხარ?
-კი,გთხოვ მოდი.-ამის თქმაღა მოვახერხე და ტელეფონი გავუთიშე.
ძირს დავეცი და ტირილის შეწყვეტა ვცადე.მუხლები მკერდთან მივიტანე და ვეცადე დავწყნარებულიყავი.არვიცი როგორ მაგრამ ნელ-ნელა ცრემლები თავისით შეწყდა,გულისცემაც ნორმალურს დაუბრუნდა,თვალები დავხუჭე და ვეცადე ყველაფერი დამევიწყებინა.
როცა გავიღვიძე ჩემს საწოლში ვიწექი და დაბნეულმა ოთახის თვარიელება დავიწყე.მალევე შევამჩნიე ნიკი რომლიც სახანძრო კიბეზე იყო გასული და ეწეოდა.
-ნიკ..-დავუძახე და მაშინვე შემოტრიალდა.
-ჰეი,თავს როგორ გრძნობ?-ოთახში შემოვიდა და ჩემკენ წამოვიდა.
-უკეთ.-მოკლედ ვუპასუხე.-აქ შენ ჩამომიყვანე?
-ხო,მიკვირს გზაში რომ არ გაგეღვიძა.სახურავზე ძირს დაწოლილი რომ დაგინახე რა აღარ ვიფოქრე,თან ის ფაქტიც დაემატა რომ რაღაცის გამო ტიროდი.რამის მოვკვდი სანამ დავრწმუნდი რომ კარგად იყავი.
-მადლობ რომ მოხვედი.-ღიმილით ვუთხარი.
-კარგი რა,რისი მადლობა?!ახლა მომიყევი რა მოხდა.-ლოგინზე ჩამომიჯდა.-სანამ არ მეტყვი აქედან ვერ გამაგდებ.-ღიმილით მითხრა.
-დედაჩემი თხოვდება.
-მოგილოცო?რაღაც ძაან გახარებული არ ჩანხარ.
-არც ვარ.ან საერთოდ ეგ როგორ უნდა გამიხარდეს?მაგით ხო საბოლოოდ დამიკიდებს.თან გამოიცანი აბა კიდევ რა მახარა.
-ორსულადაა?
-კი,გამოიცანი.წარმოიდგინე პროსტა,იმ ბავშვს როგორ მოუვლის,ყველაფერში გვერდით დაუდგება.და მე?ისევ სრულ სიმარტოვეში მომიწევს ცხოვრება.
-ჰეი,.-ახლოს მოიწია და გადამეხვია.-მარტო არ ხარ.როცა დაგჭირდები მე სულ გვერდით მიგულე.კემერონიც შენს გვერდითაა სულ.მარტო არ ხარ გესმის?
-შეიძლება უამრავი ადამიანი გყავდეს გარშემო მაგრამ თავი მაინც მარტოდ იგრძო.
-მესმის შენი.იმ საშინელი ამბის მერე რაც ჩვენ გადაგვხდა სულ ასე ვარ.შენ ვინმე მაინც გყავს,რაღაც სტიმული მაინც დაგრჩა ცხოვრებაში.მე კი ყველა და ყველაფერი დავკარგე.
-არ ვიმსახურებდით ამას.
-შენ ნამდვილად არა.უბრალოდ ცუდ დროს ცუდ ადგილას მოხვდი.
-იცი,ზოგჯერ ვფიქრობ როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება იმ დაწყევლილ სკოლაში რომ არ გადმოვსულიყავი.ან საერთოდ როგორი ვიქნებოდი,იმ ამბავმა საერთოდ შემცვალა,ასეთი არ ვყოფილვარ.
-კი მახოვს.-გაეღიმა.-ის გახსოვს პირველად რომ გავიცანით ერთმანეთი?
-კი როგორ არა.ტყეში შემეფეთე და დამირღვიე სიმყუდროვე.
-ჰეი,საერთოდ ეგ ჩემი ადგილი იყო,რომ იცოდე.
-ვიცი,მითხარი კიდეც.
-მაშინ მეც სხვანაირი ვიყავი...
-ჰო...-ვუთხარი და ცოტა ხნით გავჩიმდით.ორივენი ჩავფიქრდით.
-იცი მაშინ არ მითქვამს მაგრამ მომეწონე.-სიჩუმე ნიკმა დაარღვია.
-მართლა?-გამეცინა.-გეტყობოდა.
-რაა?საერთოდ არა.თავს ვიკავებდი,ეგეთები ადვილად გამომდის.
-როგორც ჩანს არც ისე კარგად.
-და რაში შეამჩნიე ერთი?
-რაში და..რაღაცნაირად მელაპარაკებოდი,ღრმად მიყურებდი თვალებში...აი ისე როგორც ახლა...
-და მაქედან დაასკვენი რომ მომეწონე?.-თქვა და ახლოს მოიწია.
-კი ზოგადად ძალიან ლოგიკური ვარ.
-ვერ შეგედავები.-თქვა და უფრო ახლოს მოიწია.
უცბად კარები გაიღო და ორივე დავშორდით ერთმანეთს.
-კემერონ!.-კარში მდგარ კემს ვუთხარი.
-ხელი ხოარ შეგიშალეთ?.-სიცილოთ თქვა.
-კარგი რაა..ხო ისე გუშინდელი "ლოთაობის" მერე როგორ ხარ?-ვეცადე თემა შემეცვალა.
-რავი არამიშავს,ცოტა გამოვფხიზლდი.გამაკონტროლე რომ მეტი აღარ დავლიო.
-კაი.-ღიმილით ვუთხარი.
-დედაშენი წავიდა უკვე?
-წავიდა არა უფრო გავაგდე.
-კიდე რამე სასწაული გითხრა თუ რატო?
-შენ წარმოიდგინე და მოახერხა ჩემი კიდევ უფრო გაკვირვება.
-რა გითხრა?.-მკითხა კემერონმა და თავის ლოგინზე დაჯდა.
-რადა..-ამოვიხვნეშე.-ორსულადაა.
-არა?!მართლა?
-სამწუხაროდ კი.
-გეტყოდი მაგას რა ჯობია თქო მაგრამ ჩემი გამოცდილებიდან რო ვიცი რა ტანჯვაცაა ამიტომ ვიზიარებ შენს მწუხარებას.ჩემი და და ძმა ხო იცი რა დღეშიც არიან? მგონი მაგ ოჯახში ნორმალირი მარტო მე ვარ.
ნიკმა მე შემომხედა.ეგრევე მივხვდი რასაც ფიქრობდა.
-ლისა არ გინდა გავისეირნოთ?.-ნერვიულად მკითხა ნიკმა.
-კი კარგი იქნებოდა.-ვუთხარი მას და ლოგინიდან ავდექი.
-თავი დაიცავით იცოდეთ.-გვითხრა კემერონმა მაშინ როცა გავდიოდით და საპასუხოდ შუა თითი ვუჩვენე.-მართლა გეუბნები!-თქვა და უჯრისკენ დაიხარა.-ნიკ დაიჭირე!-დაუძახა ნიკს და პრეზერვატივი ესროლა.
-მემგონი საჭირო არ იქნება.-სიცილით თქვა ნიკმა.
-როგორ არა გქონდეს გამოგადგება.-თქვა კემერონმა და ნიკიც აღარ შეეწინააღმდეგა.
კარები გამოვხურე თუარა მაშინვე მომიტრიალდა ნიკი.
-დარწმუნებული ხარ რომ ჩვენზე არაფერი იცის?
-რას გულისხმობ?-დაბნეულმა ვკითხე.
-იმას რომ იმ ამბავში გარეულები ვართ.
-არა,დარწმუნებული ვარ რომ არ იცის.თან წარმოიდგინე რამის აზრზე რომ იყოს დამიმეგობრდებოდა?!
-ხო მაგრამ ოჯახის წევრია და ეგეთი რაღაც როგორ დაუმალეს?
-მითხრა რომ დიდად ახლოს არც იყვენენ,მხოლოდ დღესასწაულებზე ვნახულობდით ერთმანეთსო.
-მაინც მგონია რომ რაღაც იცის.
-ყველაფრის ნუ გეშინია!
-მიზეზი არ მაქვს თუ რა!
-კარგი უბრალოდ დაიკიდე რა,ცოტახნით მაინც.
-კარგი,შენი ხათრით.-ღიმილით მითხრა.
პანსეონიდან გამოვედით და სერნობა დავიწყეთ.გზაში ფურგონს ჩავუარეთ.
-ჰეი,გინდა აქ შევიდეთ?
-ფურგონში რა გვინდა?.-სიცილით მითხრა.
-კარგი ადგილია დამიჯერე.-კარები გავაღე და შიგნით შევიპატიჟე.
-ჰმ..არაუშავს.-თქვა ნიკმა არადა მის სახეზე გაოცება იგრძნობოდა.-შიგნიდან ნამდვილად უკეთ გამოიყურება.
ბოთლები ავალაგე რომლებიც ცოტა ხნის წინ მე კემეონმა და ნინამ დავცალეთ.
-მართლა კარგი ადგილია.-თქვა ნიკმა და ძირს მატრასზე დაჯდა.
-ხო,პირველად რომ მომიყვანეს აქ მეც განცვიფრებული დავრჩი.-ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი.
-აბა...რაზე ვლაპარაკობდით?.-ეშმაკურად მკითხა.
-ჩვენს გაცნობას გულისხმობ?
-ხო.
-ისე,მაშინ...რას ვიფიქრებდი ასეთი რამე თუ გადამხდებოდა თავს?! ცხოვრებას ირონიით ვუყურებდი და სერიოზულად არაფერს აღვიქვამდი.ახლა კი....
-მე კი ყველაფერი დაგეგმილი მქონდა.რას გავაკეთებდი მომავალში.სად წავიდოდი სკოლას რომ დავამთავრებდი..და მთელი ჩემი გეგმები ერთმა ღამემ დაანგრია.
-ისე ოდესმე შევძლებთ ნომალურად ცხოვრებას?
-მხოლოდ მაგის იმედით ვცხოვრობ.ველოდები როდის დალაგდება ჩემი ცხოვრება.ან დალაგდება რო ადესმე?!
-იმედი არ დაკარგო! მართალია ძალიან მეშინია....მეშინია ყველაფრის...მართლა! არმინდა რომ რამე ცუდი დამემართოს.იმ ამბის მერე ვფიქრობდი რომ უარესი აღარაფერი მოხდებოდა მაგრამ ნელ-ნელა ვრწმუნედები რომ ვცდებოდი.
-წერილები აღარ მიგიღია?
-არა.კიდევ კარგი რომ არა.იქნებ ვიღაცამ გაიხუმრა და ახლა მობეზრდა.
-ამ...არამგონია..
-რატომ ფიქრობ ასე?
-იცი...გუშინ...არაფერი! იმედია მათალი ხარ.
-კარგი,გვეყოფა რა.აღარ მინდა ამ საშინელებებზე ლაპარაკი.
-აბა რაზე ვილაპარაკოთ?
-ნორმალურ ცხოვრებაზე ვიოცნებოთ არ გინდა?
-მაინც რას გულისხმობ ნორმალურში?
-ნორმალირი თინეიჯერული ცხოვრება მინდა.მინდა რომ ბევრი დავლიო ხოლმე,ბევრი მოვწიო,ბევრი სექსი მქონდეს,სკოლა მეგობრებთან ყოფნის გამო ვაცდინო,მშობლებს ვეჩხუბო რამე სისულელების გამო და ვიწუწუნო იმაზე თუ როგორი რთულია ყველაფერი და როგორ არ ესმით მათ ჩემი,და მინდა...მინდა რომ ვინმე შემიყვარდეს...
-ზოგიერთი რამის გაკეთება ახლაც შეგიძლია.
-მაინც?
-ნუ ზოგს ისედაც აკემებ,მაგალითად დალევას,მოწევას,მშობლებთან ჩხუბს,სექსს...
-ეგრეც არ არი.
-აბა როგორაა?
-მაგეებს წესების დარღვევის მიზნით არ ვაკეთებ ან იმიტომ რომ მომწონს .იმიტომ ვაკეთებ ამას სხვა გზა არ მაქს.მხოლოდ დალევით ვახერხებ ცოტა ხნით ყველაფრის დავიწყებას,დაბოლებითაც იმიტომ ვბოლდები რომ ცოტახნით მაინც ვიგრძნო თავი კარგად.მშობლებთან ჩხუბს რაც შეეხება,ეგ მიწევს,რადგან იდიოტი დედა მყავს,მამა კი იმდენი ხანია არ მინახავს სახეზე დამავიწყდა როგორია..სექსს კი რაც შეეხება არც ისე ბევრი მაქვს როგორც შენ გგონია.
-არა?!დავიჯერო აქ არავის უცდია შენი დაკერვა?
-ჩემი "დაკერვა" არც ისეთი ადვილია როგორც შენ გგონია.
-მე თუარ ვიცი აბა ვინ იცის.
-და შენ ვაჟბატონო?ალბათ ყოველდღე სხვადასხვა გოგოსთან ერთობი არა?
-შენ წამოიდგინე და არა.სურვილი მაქვს ყველაფრის მიმართ დაკარგული.ეგ კიარა ბოლოს ვის ვაკოცე აღარ მახსოვს.
-ვინმე ბიჭს ციხეში.
-ჰაჰა რა სასაცილო ხარ.-გსბრსზებული სახით თქვა და ხელი მკრა.-მოიცა გამახსენდა.-თქვა და გადაიხარხარა.
-რაა?რა გაცინებს?ვინ იყო ეგ საწყალი გოგო მომიყევი აბა.
-სიტუაციას აგიღწერ რაც მოხდა.
-კარგი გისმენ.
-მოკლედ,ერთხელ ლანჩზე არ წავედი და გადავწყვიტე პანსიეონში დავრჩენილიყავი,ხოდა ვიღაცამ კარები ამიფეთქა,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.თავიდან თავს ვაჩვენებდი რომ იქ არ ვიყავი,მერე ისეთი რაღაც მითხრა რომ მომიწია გაღება.
-არ თქვა რომ სიყვარული აგიხსნა.-გავიცინე.-მაგაზე ბანალური ისტორიის მოფიქრება არ შეგეძლო?
-გგონია მოვიგონე?
-ხო აბა?ვიღაც გოგო გიკაკუნებდა კარებზე,მერე გითხრა რომ უყვარდი და გაუღე თუარა აკოცე?ამაზე ბანამური მართლა არაფერი მსმენია.თვაილაითის ლავსთორიც კი ჯობია მაგას.
-მაშინ შენ მითხარი ვის აკოცე ბოლოს?
ჩავფიქრდი და უცბად გამახსენდა.-ღმერთო!.-ხელები სახეზე ავიფარე.-არა!არა!
-რაიყო?
-გამახსენდა.
-ჰო არა?.-გაიცინა.
-მე მოვედი მაიშინ შენთან პანსეონში.
-ოჰ,თურმე სიმართლე ყოფილა არა?!
-არც კი მახსოვდა,მაშინ მაგაზე უფრო მნიშვნელოვანი რაღაცეები მოხდა და სულ ამომივარდა თავიდან რომ მაკოცე.
-ჰეი,მეწყინა,მაგაზე მნიშვნელოვანი რაღაცა რა ხდებდოდა ნუ გადამრიე.-სიცილით მითხრა.
-ხო და...მაპატიე,მაშინ არ მითქვამს მაგრამ მოგატყუე,იმიტომ გითხარი მიყავრხარ თქო რომ შემოგეში.
-მაგას მივხვდი,აღიარება გინდოდა მოგესმინა ჩემგან.
-ხო,მაპატიე კარგი?
-რა პრობლემაა.
-აუ,ისე მაგის მერე რამდენი დრო გავიდა.ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი რომ მაგის მერე არვის აკოცებდი.
-არც შენ გამოგიცვლია პარტნიორები როგორც ვხედავ.
-ყველაფერმა მნიშვნელობა დაკარგა და მაგიტომ.
-არც მოგდომებია მაგის მერე ვინმესთვის გეკოცნა?
-ჰმ..რავი..კი?!
-მართლა?როდის და ვისთვის?
-ჰმმ..დღეს..შენთვის...-ვუთხარი და ნიკს შევხედე.
პირველად ამ დროის მერე შევნიშნე მის სახეზე გაბრწყინებული თვალები.ასეთი დიდიხანია არ მენახა.ჩემსკენ მოიწია და მაკოცა.მეც რათქმა უნდა ავყევი.ნელ-ნელა ხელი მაისურის შიგნით ჩამიცურა.მე კი შარვალის ზემოდან ვეხებოდი.მაისური გაიხადა და მალევე ორივენი შიშვლები აღმოვჩნდით ძველ მატრასზე....
-ლისა...-სიჩუმე დაარღვია ნიკმა.
-ხო ნიკ..-ვუხარი და თავი მკერდზე დავადე.
-კემერონს უნდა უმადლოდე.-თქვა და გამეცინა.
-პრეზერვატივის გამო?-ვუთხარი და თავი ავწიე.
-ჰო.
-ამის მერე მოგიწევს შენები ატარო ხოლმე.-ვუთხარი და მაღლა ავიწიე რომ მისთვის მეკოცნა.
-ხო...ისე....-თქვა დუმილის შემდეგ.-გუშინ...ვერ გითხარი...
-რას გულისხმობ?
-შენი პრობლემები გქონდა და ვიფიქრე აღარ ღირდა კიდე რამეზე რომ გენერვიულა...
-მითხარი რა მოხდა!.-თავი ავწიე და თვალებში შევხედე.
-წერილი მეც მივიღე.
-რაა?.-მაშინვე ავნერიულდი,სიმშიდის გრძნობა წამებში გამიქრა და პანიკამ ამიტაცა.
-ხო...
-რა ეწერა?ახლავე მითხარი!
-ეწერა რომ შემდეგი ვარ!.....
ჰეი!იმედია მოგეწონათ,ეს ბოლო დრო ვერ ვახერხებდი დაწერას გამოცდები მაქვს ასე რომ დრო თითქმის არ მაქვს.
თუ მოგეწონათ დაავოუთეთ და დააკომენტარეთ.
ლავ
იუ
ოლ
ბაიიიიიი
ESTÁS LEYENDO
აკადემია გარყვნილებისათვის
Misterio / Suspensoსახელი ნუ მოგატყუებთ, რადგან რაც ერთისთვის გარყვნილობად შეიძლება იყოს მიჩნეული, შესაძლოა მეორესთვის ეს ჩვეულებრივი ამბავი გახლდეთ
