RUHUMUN NOTASI (TAMAMLANDI)

1|🎵

"Taşınıyoruz!"dedim, dengesiz bir ses tonuyla.
"Ne demek taşınıyoruz Ezgi?"
"Birden oldu. Babam oradaki işlerin başına mı ne geçecekmiş. Yaktı hepimizi işte. Şimdi toparlanmam gerekiyor sonra konuşalım."
"İyi madem. Her şeyini toplasan bile ben kalacağım."
"Ya duygusallık yapma, kapatıyorum.

Pelin'le konuşmayı sonlandırdıktan sonra telefonu yatağın üstüne fırlatarak valizime eşyalarımı tıkıştırmaya başladım.
Bir yandan da söyleniyordum.

"Ben de bu ailenin bir üyesiyim, ne taşınması?
Hem de İzmir'e!
Amaa yook Ezgi kim ki? Onun duygularının ne önemi var? Siz de vurun anasını satayım! Vuran vuralı çok oldu zaten, acımıyor artık!"

"Ne konuşuyon kızım kendi kendine,hazır mı valizlerin?"
"Kalbimi de içine atınca hazır olacak anne merak etme!"
"Tööbe estağfirullah. Ne biçim konuşuyon öyle?"
"Ne biliyim, sonuçta benim ne hissettiğimin bir önemi yok!"
"Aman be kızım yine başlama."

Susma hakkımı kullanarak eşyalarımı toplamaya devam ettim. Annem de uzatmadan çıkmıştı odamdan.

Yatağın üstünde titreyen telefonumu fark etmemle dürmeye çalıştığım elbisemi bırakıp telefonu açtım.
Dilerim ki son açışım olsun.

"Ne var Selim?"
"Bunu bile özleyeceğim."
"Bak Selim-
"Biliyorum gidecekmişsin buralardan. Ben de onun için aradım zaten."
"Yani?"
"Özür dilerim Ezgi. Defalarca söylemene rağmen seni sevmeye devam ettiğim için özür dilerim. Yeni hayatında umarım sevebileceğin insanla karşılaşırsın. Seni bir daha rahatsız etmeyeceğim. Kendine iyi bak."
"Se-sende."

Kapandı. Hatta kapattı.
Selim. Kapatmak.

Selim okuldandı, mezun olacağağımız sene onu disiplinlik olmaktan kurtarmıştım. O gün bugündür takıktı bana. Zararsızdı ama aramızdakinin arkadaşlık boyutundan ileri gidemeyeceğini söylememe rağmen anlamıyordu. Taa ki şimdiye kadar.

Duygulandım yalnız, böyle bir son hayal etmemiştim onun için.

Her şeyin hazır olduğunu düşünerek son bir kontrol için tekrar açtım dolabımı.

Dolabın en altına koyduğum albüm dikkatimi çekti.
Elime alıp sayfalarını gezindim.

"Her fotoğrafımda yanımda bitmek zorunda mıydın salak çocuk!"

Ege'den bahsediyordum. İsmini tükürürcesine söylediğim çocukluğumun eksik parçasından.
İzmir'e tekrar gelecektim ama artık her biri başka bir yere savrulmuş bu yapbozun parçalarını birleştirmek için değil.

Daha fazla bakamadım fotoğraflara, duygusallık sınırlarımı zorlamak istemiyordum çünki.

Yarın yola çıkacağımızı söylemişti babam. Odamda son bir kez uyumak üzere gözlerimi kapadım.

Selam arkadaşlar, bu benim ilk kitabım. Bitirmem de bayağı uzun sürdü o yüzden bölümler ilerledikçe kurgunun işleyişi gelişiyor. Bu çok gerekli bilgiyi verdiğime göre bana bye, size ❤️