RUHUMUN NOTASI (TAMAMLANDI)

17|🎵

Multi:Ege🙁

RÜZGAR🎶

Ezgi'ye gelen telefonla apar topar hastaneye gittik.
Ege kaza geçirmişti.
Hastanedeki koltuklardan birine oturmuş kafasını ellerinin arasına almış korkuyla bekleyen Ufuk'u görür görmez hızla yanına koşan Ezgi;
"U-Ufuk! Ege nerde"
"Onu ameliyata aldılar"
"Du-durumu nasıl,ne oldu"

Derken sesi titriyordu Ezgi'nin.
Zaten yol boyunca "ona bişey olmasın"diye dua ederek gelmişti.
Ben ise hiçbir şey demeden sadece olanları izliyordum.

Ufuk cevap vermek için yeltendi;

"O..Sinirli olduğu zaman motoru çok hızlı kullanırdı.Kaza olmadan önce birlikteydik sonra seninle konuşması gerektiğini sôyleyip yanımdan gitti.Baya kötü haldeydi."Gitme"dediysem de gitti.
Ve hatta giderken ne dedi biliyor musun Ezgi?"

Ezgi,yüzü ağlamaklı bir ifadeyle Ufuk'u dinlerken Ufuk'un sorduğu soru ile bir anda irkilip "ne?" dercesine Ufuk'a baktı.

Ufuk cevap vermek için bir an tereddüt ettikten sonra;
"Bu kez gideceğim,Ufuk.
Tıpkı Ezgi'nin de dediği gibi."dedi,sıktığı yumrukları duvara vurarak.

Ezgi,bunu duyunca bir an yere düşecek gibi oldu koluna girip onu koltuklardan birine oturttum.
Daha sonra;

"A-ama beni aradı"dedi Ezgi.
"Telefonu açtın mı ki"dedi alaylı bir ifadeyle.
"Açtım...Ama konuşamadan aniden kapandı."

Zaten kötü durumdaydı,bir de Ufuk üstüne gelince onun bu haline dayanamayıp ;

"Yeter artık Ufuk! Tüm bu olanlar Ezgi'nin suçuymuş gibi davranmayı bïrak!"
"Sen kimsin ya"

Tam cevap verecekken Ezgi araya girdi;
"Benim suçum..."dedi.

Hadi ama!
Bu onun suçu değildi ki!

"Ezgi"dedi Ufuk;
"Ege,seni çok seviyordu."

Ezgi bir süre sessiz kaldı.
Ardından;
"Be-ben"Diyerek dudaklarını zar zor aralayabildi fakat devamını getiremedi,belki de getirmedi...

Sanki Ezgi de Ege'yi seviyordu..
Bu kanıya varmamın sebebi ise Ufuk arar aramaz hastaneye nasıl gittiğini ve gözlerindeki korkuyu farkedilmeyecek türde değildi.
Bilmiyorum,belki de ben yanılıyorumdur.

"Evet,Ezgi sen?"

Ezgi,Ufuk'un yüzüne tekrar baktı.

"Hastanın yakınları siz misiniz?"

Doktorun sesiyle hepimiz gözlerimizi ona çevirdik.
Ezgi ayağa kalkarak heyecanla doktorun yanına ilerledi.
"Evet,evet! O nasıl iyi değil mi"
"Merak etmeyin,durumu gayet iyi"
"Peki,onu görebilecek miyim?"
"Ameliyattan yeni çıktı biraz dinlensin kendine gelir,o zaman görebilirsiniz"dedi Doktor bey.

Ezgi'nin yüzünde bir gülümseme olmuştu

"Git buradan Ezgi"dedi Ufuk.
"Ne diyorsun sen Ufuk?"
"Duydun işte,sen onu haketmiyorsun! Seni deliler gibi seven kardeşimi haketmiyorsun sen!"dedi bağırarak.

Yavaş yavaş kendini toparlayan Ezgi;
"Ufuk,şimdi bunları konuşmanın sırası değil"dedi.

Ufuk kafasını sağa sola sallayıp gülerek cevap verdi.

"Ne zaman-

"Ufuk!"
"Ufuuk"
"İyi misin,sana bir şey olmadı değil mi"

Haah!
Pelin de geldi!

Pelin,baya korkmuşa benziyordu.
Ufuk'a sımsıkı sarılmıştı.
Ufuk da bu durumdan epey memnun görünmesinin yani sira gözlerindeki şaşkinligi atamamisti bir türlü.

Pelin utanarak geri çekildi, gözlerini yere odaklayarak;
"B-ben çok korktum"dedi.
"Pelin..."dedi yüzünü avuçlarının arasına alarak.
"Gel buraya deli kız!"diyerek sarıldı.

Off !!vesaire vesaire...
Bunlarda abayı yakmış anlaşılan!
Daha fazla bakamıyacam.😏

"Hastanın durumu iyi, bir kişi olmak koşuluyla kendisini görmenize izin verebilirim"dedi hemşire yanımıza gelerek.

Ezgi bir an Ufuk ile göz göze geldikten sonra;
"Ben gideceğim"dedi.

Ufuk bir şeyler dediyse de Pelin onu susturmuştu.

EZGİ

Hızlı adımlarla Ege'nin kaldïğı odaya ilerledim.
Odanın kapısını açtığımda bir an gözlerim doldu.
Onu daha önce hiç böyle görmemiştim...
Yanındaki ziyaretçi koltuğuna oturdum.Henüz kendine gelmemişti.

"Özür dilerim Ege"dedim gözyaşlarımı tutmaya çalışarak.
"Ben böyle olsun istemedim,tamam sana "git" dedim ama böyle gitmeseydin keşke.
Senden nefret ediyorum belki..
Belki sana çok kızdım ama sen benim çocukluğumun bir parçasısın,belki de en güzel parçası..."

Ben bunları söylerken gözleri kapalıydı o yüzden duymayacağını düşünerek söylediğim cümlelerdi.
Belki de ona en samimi duygularımla söylediğim sözlerdi bunlar.

Ufuk'un pencereden baktığını farkedince yerimden yavaşça doğruldum.
O sırada beklemediğim bir şey oldu.
Ege hızla elimi tuttu ve dudaklarını yavaşça aralayarak;

"Ezgi...seni seviyorum,gitme"

O an sadece ona bakmakla yetindim,sayıklıyor muydu acaba?
Gözleri kapalıydı çünki.
Ve evet"seni seviyorum"demişti.
Bu...
Sayıklanacak türden bir söz değildi.

Off Ege ya!
Böyle anlaşmamıştık,sen söylediklerimi duymayacaktın.

Kulağına eğilip;
"İkimizden biri gitmek zorunda Ege.Ve şimdi benim sıram."dedikten sonra elini yavaşça bıraktım.

Bunu yapmak zorundaydım.
İkimiz için de en doğru olanıydı.

Kafamı tekrar pencereye çevirince bu kez Rüzgar ile göz göze geldik.
Hafifçe gülümsedi.

Odadan çıktığımda Pelin ve Aras ortalıkta yoktu.
İki yanıma bakındıktan sonra sırtını duvara dayamış ellerini göğsünde birleştirmiş bir vaziyette bekleyen Rüzgar'a dönüp;

"Pelin ile Aras nerede?"
"Kantine indiler"
"Hmm.Sen..gitseydin keşke"
"Neden?"

Hakikaten her şey bir yana Rüzgar da epey şaşırtmıştı beni.
Ege ile hiçbir alakası olmadığı ve hatta arası kavgalı olduğu halde o hâlâ buradaydı.

"Bilmem,gidersin diye düşünmüştüm"
"Her neyse,kendine gelmiş gibiydi Ege"
"Sanırım."
"Gelmiş,gelmiş"dedi ve sonra başını sağa sola çevirerek;
"Baya iyi gelmiş hatta"dedi mırıldanarak.

Yanına geçip sırtımı duvara yasladım.
Derin bir "ohh"çektim.

"İyi ki ona bir şey olmadı Rüzgar,yoksa kendimi asla affetmezdim."
"Ama..Senin bir suçun yok ki!"
"Zamanında açmalıydım telefonu"
"Saçmalama,böyle olacağını nerden bilebilirdin?"
"Belki de haklısındır"

Rüzgar, hastaneye geldiğimden beri hep yanımdaydı.
Üstelik Ufuk'a karşı beni savunmuştu.
Tüm bunları aklımdan geçirirken aniden Rüzgar'a sarılıp:
"Her şey için çok sağol"dedim.

Niye bilmiyorum ama donup kaldı.
Allah Allah yanlış bir şey mi yaptım ki?
Cevap gelmeyince;
"İyi misin"
"İ-iyiyim,ben bir su alıcam sende ister misin?"dedi gözlerini kaçırarak.
"Yok,sağol"Dedim gözlerimi Ege'nin kaldığı odanın penceresine çevirirken.

Ege'ye her baktığımda çocukluğuma dönüyordum.
O küçük kızı Ezgi'yi görüyordum onun gözlerinde.
Ama Ege...
Kayıptı sanki,bulamıyordum...