My Ghost Bestfriend

Chapter 29 - Unexpected

Chapter 29 - Unexpected

Hindi ko pa rin alam kung bakit ganun ang mga nakikita ko. I mean I can see ghosts, hell yeah I know that already pero matagal nang nawala yung ability ko na yun or more on a curse to me. I don't want it to came back in a situation like this.

I don't have any idea kung anong meaning ng mga nakita ko kanina pero one thing is for sure, ayoko aminin pero sa tingin ko hindi pa ito ang huli and something big is going to happen.

I'm still paralized and dahil dun hindi ko alam ang gagawin kaya sa kalagitnaan ng klase namin ay lumabas ako ng room. I need to keep myself up this time.

Di ko alam kung saan ako pupunta pero isa lang ang sigurado ko. Kailangan kong lumayo muna at mahihimasmasan. Wala akong mapuntahan kaya pumunta ako sa comfort room para maghilamos ng mukha.

Binuksan ko ang gripo at binuhos ko ang tubig sa mga mukha ko. I mever felt this dizzy before. I don't know but what happened back there, were something that I can never forget that easy. Nakalay-down pa rin ang mukha ko at basang-basa ng tubig. I immediately clean it up and addresses myself again.

"Hinga lang ng malalim Zack. Hinga lang ng malalim" yan ang sinasabi ko sa sarili ko ngayon. I can barely catch my breath right now.

After a couple of minutes, medyo naging kalmado na ako. Maybe that's just a very weird coincidence. Baka meron lang hindi matahimik na kaluluwa dito sa bago kong school.

"Or maybe. . ." Ahhh! That can't be. Walang hidden meaning ang lahat ng mga yun. I can't. I can't let anything out of this world happem again.

Naglakad na ako papalabas. I can't even look straight. Inayos ko ang sarili ko at umalis na. I was just walking straight into our room and tinake ko ang stairs para mas mapabilis ako. But suddenly a thing hit me. But judging on it, hindi ito bagay kundi isang tao, isang babae.

"Aaw!" napaimik na lang ako dahil sa pagkakabangga sakin and dahil dun ay napaupo siya. Ako naman ay nanatiling nakatayo pero medyo sumakit ang ulo ko dahil sa impact.

Nasa harapan ko ang image ng isang babae na nakaupo at nakatungo lang sa baba ang ulo. Dahil dun ay natakpan ng mahaba niyang buhok ang kanyang mukha. Seems like wala naman masyadong dumadaan dito sa hagdanan kasi creepy ang atmosphere dito. Agad ko siyang tinulungan ang hinawi ko ang buhok niya. Laking gulat ko ng makita kung sino ito.

"Sca. . . Scarlet?" Si Scarlet yung nakabangga ko and suddenly I feel guilty na nasigawan ko siya ng nabangga niya ako.

Why am I seeing her? Is this some kind of joke or what? I mean we're on the same school but the probability is very low for us to meet specially in a crowded university like this.

Tinawag ko siya pero wala siyang response sa akin. Ni-hindi niya ako tiningnan at parang may gumugulo sa kanya. Wait. Is she crying right now?

"Scarlet? Are - are you okay?" This time ay medyo tumingin na siya sa akin. Her eyes were full of teary liquids. Yeah she really is crying. Pero bakit? Anong nangyari?

"Scar-" di ko na natapos ang sasabihin ko ng may maramdaman ako bigla.

This feeling, I can't really remember kung kailan ang huling pagkakataon na naramdaman ko ito.

I'm starting to ask myself if I even experience this feeling at the first time.

The comfort. The warmth sensation.

The feeling of a hug.

Oo, nagulat ako ng bigla akong niyakap ni Scarlet, I mean Nicole pala. Siguro it's because she's in deep stress right now and natural lang sa isang babae ang ganito. But it's not the same for me. My heart had been cold at a very long time and seeing her alive right now without even a single glimpse memory of us is torture.