Menu Number.| J.F&P.S

You can trust me

Pov Rosalie
Ik sta op van mijn stoel en begin te rennen. Ik ga Pascall zoeken. Ik moet hem vinden. Er is iets met hem en als er wat gebeurd met hem vergeef ik het mezelf nooit. Dacht ik dat nou echt? Ik ren door de straten maar Pascall is nergens te bekennen. Wanhopig schreeuw ik zijn naam door de straten, zonder antwoord te krijgen. Mensen kijken me raar aan en sommigen lachen me uit. Maar het boeit me niet. Dat zouden zij ook doen als ze iemand kwijt zijn die ze kennen of waar ze om geven. Zij zouden net zo schreeuwen als ik nu doe. Net zo wanhopig. Net zo bezorgd.

Ik ren naar een grasveld toe en daar laat ik me vallen. Het lijkt wel alsof ik verslagen door iets ben. Nu heb ik pas het gevoel als je verslagen bent. Mijn handen raken het koele gras aan en het tintelt tussen mijn vingers. Ik kijk van het gras, op naar de lucht en kijk dan naar een grote eik die in het midden van het veld staat. Ik loop er rustig naar toe en ga er tegen aan zitten. Ik mag Pascall niet, maar toch ben ik bezorgd. Ik reageerde ook wel bot op hem. Maar hij ook op mij dus wat zeur ik nou. Hij zoekt het maar uit. Ik zucht en sluit mijn ogen.

De harde bast van de eik prikt in mijn achterhoofd. Ik heb geslapen. Het zonlicht schijnt fel in mijn gezicht en snel plaats ik mijn handen boven mijn ogen. Ik heb het gevoel alsof er iemand naast me zit. Ik kijk links en rechts maar zie niemand. Langzaam sta ik op en loop een stukje om de boom. En dan zie ik hem. Pascall en hij kijkt verdrietig. Ik ren op hem af en geef hem plots een knuffel. Snel besef ik wat ik doe en laat hem meteen los. "Sorry. Ik was bezorgd." Zeg ik zo nonchalant mogelijk. Hij knikt. "Wat is er?" Vraag ik voorzichtig en ga naast hem zitten. "Gaat je niks aan." Zegt hij. Ik staar naar de grond. "Je kan me vertrouwen." Zeg ik en we kijken elkaar aan.

- Mae