Menu Number.| J.F&P.S

Rosalies story

pov Rosalie

Met een zucht ga ik weer in bed liggen en sla ik de deken over me heen. Ik haat het als mensen me negeren als ik aan het praten ben. Het doet me denken aan de tijd dat ik nog niet op deze school zat.

Nu ziet iedereen me als 'het populaire meisje' ook al ga ik niet echt met de populaire om. Ze mogen me allemaal en iedereen vind me wel knap. Een heel groot verschil met toen ik nog op mijn oude middelbare school zat.

Ik hoorde nooit bij een groepje, was anders dan de rest en als ik een keer de kans kreeg om te praten, praatte iedereen door me heen of luisterde geen eens.

Nu ben ik het meisje met tattoos en een grote mond. Vroeger wou ik nooit tattoos. Was altijd bang voor mensen met tatoeages. Ze leken me altijd denken aan slechteriken en ik was super bang voor ze. Die grote gespierde mannen met een grote doodskop en weet ik veel op hun lichaam.

Nu heb ik een grote mandala op mijn linkerarm als sleeve en overal wat simpele tatoeages waarvan ik de helft zelf heb gezet, omdat het me niet echt boeide hoe het eruit zag. Als ik ze maar kon verbergen.

Ik slik, kijk even naar Tara die alweer in slaap is gevallen, en dan haal ik mijn arm onder de deken vandaan. Ik slaap in een hempje dus mijn getatoeëerde arm is goed te zien. Met mijn vingers glijd ik over de huid vol littekens. Littekens ja.

Die tijd dat ik me zo alleen voelde was ik erg depressief. Zo erg dat ik me zelf sneed. Weer slik ik en probeer ik mijn tranen in te houden. Ik doe me altijd voor alsof het me nooit iets boeit, maar ik ben jammer genoeg geen robot zonder gevoelens, ook al gedraag ik me 9 van de 10 keer wel zo.

Ik had nooit een vader gehad, die was al weggegaan bij mijn moeder toen ik 15 maanden was. Toen ik depressief werd kwam mijn moeder erachter, en ook dat ik meerdere pogingen had gedaan tot zelfmoord.

Inplaats dat ze me naar een psychiater stuurde of me hielp, ging ze bij me weg. Ik heb 2 jaar in een adoptiehuis gezeten en werd daarna geadopteerd door 2 lieve moeders die zelf dus geen kinderen konden krijgen. Ik woon nu nog steeds bij hun.

In het adoptiehuis luisterde ik nooit en zocht ik een beetje de nieuwe ik. Ik deed me voor alsof ik ouder was omdat ik wel al die tijd al ouder leek, en liet tattoos zetten en piercings in mijn oor. De tattoos om mijn littekens te verbergen, en als ik dan toch al van rock muziek hield, waarom dan niet het stereotype gothic worden?

Na al die shit hebben mijn moeders Valentine en Lara me toch geadopteerd. Valentine is meer het moeder-figuur voor me en Lara meer het vader-figuur die altijd klust en die dingen.

Ik ging in een andere stad wonen en ging naar een nieuwe school. En de tattoos kon ik niet meer weghalen, dus ik moest wel van mezelf leren houden en niet gaan huilen als mensen me uitlachte.

En toen ontmoette ik Tara. Het meisje dat me toch weer meer mezelf maakte. Ik houd nog steeds van rockmuziek, heb mij tattoos, ben een bitch tegen veel mensen en heb mijn piercings, maar heb wel weer mijn eigen kledingstijl terug en heb weer veel vriendjes gehad. Want ik houd van jongens en aan het begin durfde geen ene jongen met me te praten door mijn 'enge' uiterlijk.

Niemand weet dit verhaal eigenlijk van me. Behalve mijn echte moeder die eigenlijk meer als een stiefmoeder voelt dan mijn stiefmoeders, weet niemand dat ik depressief ben geweest. Mijn stiefmoeders hebben wel meegemaakt dat ik van echt gothic naar wat meer mezelf ben gegaan, maar hun denken dat het door de pubertijd kwam en niet door de depressie.

"Hoe laat is het?" Ik schrik als ik zie dat Tara weer wakker is geworden. Blij dat ik in mijzelf heb gepraat, want ik praat vaak hardop. "Uh." Ik pak mijn telefoon en kijk naar de tijd. "5 over half 4." "Damn." Antwoord ze en ze rolt zich weer op haar zij.

Binnen no-time is Tara weer aan het slapen en ik pak haar dagboek van mijn nachtkastje. Ze heeft er een code om maar als beste vriendin weet ik alle codes en wachtwoorden van haar, ook al weet ze het zelf niet. Ik open het dagboek en bekijk wat ze over vandaag heeft geschreven.

-sez