Menu Number.| J.F&P.S

Thunder

Pov Rosalie
"Klein probleempje." Zeg ik tegen Pascall. Hij draait om en kijkt naar me. "Wat?" Vraagt hij kalm. "Ik heb geen pyama en dat soort shit bij me." Lach ik. "Je mag wel een lang shirt en een joggingbroek lenen of zo." Antwoord hij begripvol en ik knik. Hij loopt naar boven. Ik lees de brief nog een keer. Best raar dat de moeder van Pascall nu pas dit doet. Na al die jaren! Ik snap dat hij zich klote voelt. Na een tijdje komt hij met een wit shirt en een grijze joggingbroek naar beneden. "Dank je." Zeg ik en glimlach. Ik pak de kleding aan. "Waar moet ik gaan slapen? Ik wil best op de bank slapen hoor." Zeg ik maar hij schudt zijn hoofd. "Ga maar in mijn kamer slapen. Als je naar boven gaat, tweede deur links." Antwoord Pascall. "Oke. Slaap lekker." Zeg ik en loop een stukje de trap op. "Dank je wel dat je hier blijft." Zegt hij zacht. Ik glimlach. "Geen probleem."

Nadat ik de kamer heb gevonden, plof ik op het bed neer en staar naar het plafond. Er staan een paar computers op zijn bureau en een camera. Ik dek de camera af met een doekje. Voel me altijd zo aangekeken anders. Ik kleed me gauw om en ga onder de dekens liggen. Ik app mijn moeders dat ik bij een vriend blijf en zijn adress voordat ze dadelijk bang zijn dat ik in de middle of no where zit. Ik zie buiten een flits. "Nee zeg alsjeblieft niet dat-" Ik kan mijn zin niet af maken of een enorme knal is buiten te horen. Ik trek mijn dekens over mijn hoofd. Ik ben misschien wel zo stoer maar onweer is echt iets waar ik bang voor ben. Nog een knal. Ja dag ik ga hier niet slapen in mijn eentje. Ik pak de deken en gooi hem de trap af. Ik zie dat Pascall schrikt en ik loop de trap af. Nou ja af. Ik val half doordat ik schrik van het enorme kabaal. "Ik ga toch maar hier slapen." Zeg ik en leg de deken op een stoel, tegenover Pascall, neer. "Dan ga ik wel naar boven." Antwoord hij en wilt opstaan. Ik ren op hem af en duw hem terug op de bank. "Blijf alsjeblieft." Zeg ik zacht. Hij kijkt me verbaasd aan en knikt dan. Ik loop terug naar de stoel en ga onder de dekens liggen. Het kabaal wordt steeds erger en harder. Ik vloek mompelend en pak mijn deken. Ik werp een blik op de bank. Die is groot genoeg. Ik loop naar de bank, leg de deken neer en ga eronder liggen. "Ben je bang voor onweer?" Vraagt Pascall en kijkt op. Ik knik ongemakkelijk. "Is niet erg." Zegt hij en draait weer om. Ik leg mijn hoofd neer en sluit mijn ogen. "Trusten." Hoor ik Pascall zeggen. "Trusten."

- Mae