Menu Number.| J.F&P.S

Missed call

Rosalie

Ik open de deur met mijn sleutels en loop naar binnen. "Roos!" Roept Lara, mijn andere moeder. "Hey. Sorry dat ik laat thuis kwam." "Niet erg. Ben blij dat je thuis bent." Zegt Valentine en ik knik.

Ik loop naar de keuken toe en pak een pak drinken en schenk het in een glas. Ik pak nog een grote krakeling en loop met mijn eten en drinken de trap op naar mijn kamer.

Ik leg mijn glas op m'n nachtkastje en neem een hap van mijn krakeling. Ik pak m'n telefoon uit mijn broekzak en zie meteen een bericht van Pascall.

Pascall

Pascall: ben je thuis aangekomen?

Ik: je hebt me voor de deur afgezet, denk het wel ja

Pascall: was gewoon bezorgd

Ik: waarvoor?

Pascall: dat er iets met je gebeurd

Ik: er gaat niks gebeuren. Slaap lekker :)

Pascall: goodnight

Ik sluit mijn telefoon en eet mijn krakeling op met een aflevering van Orange is the New black.

***

Ik word wakker van het geluid van mijn telefoon. Moe graai ik met mijn hand onder mijn kussen om mijn telefoon te pakken. Het geluid van het bellen is gestopt.

Zondag, 01:24

Ugh, als Tara me weer belde voor haar 'nachtgesprekken' word ik echt boos. Ja, nachtgesprekken ja. Ze belt me altijd in de nacht om met me te praten.

Ik kijk naar mijn gemiste oproepen en ik zie dat Pascall 3 keer heeft gebeld. Door de andere heb ik doorgeslapen. Ik twijfel om hem terug te bellen, maar besluit om het toch te doen. Ik val niet makkelijk in slaap dus nu kan ik beter wat gaan doen, want blijf toch minimaal een uur wakker voordat ik weer slaap.

"Hey." Zeg ik tegen Pascall als hij opneemt. "Hey." Zegt hij verbaast. "Ik dacht dat je me zou negeren." "Nee. Lag gewoon te slapen. Het is half 2." Zeg ik. "Oh. Sorry." Zegt hij echt gemeent. Wat is er toch met hem?

pov Pascall

"Kan je langskomen?" Vraag ik Rosalie als ik stressend rondjes door de woonkamer loop. "Langskomen?! Vond het al raar dat je me belt om half 2, en nu wil je dat ik langs kom?" Kom op Roos, doe niet zo irritant. "Alsjeblieft." Zeg ik weer. Ik haat het om dat woord te gebruiken. Ik wil niet om haar smeken, dan kom ik over als een hopeloos wrak.

"Oke. Ik kom." Zegt ze zuchtend en ik glimlach. "Ik hoor je wel lachen." Zegt ze. "Bedankt." Zeg ik haar en ze hangt op. Na een tijdje hoor ik de deurbel gaan. Ik veeg snel mijn tranen weg en ik loop naar de deur. Ja, ik heb gehuild. "Hey." Zeg ik met een glimlach, ook al ben ik van binnen kapot. "Hey." Fluistert ze. "Zijn je ouders thuis?" Ik schud van nee, "Je kan gewoon hardop praten." Zeg ik en ze knikt.

"Wat is er?" Vraagt ze als ze naast me op de bank gaat zitten. "Mijn moeder heeft een brief gestuurd." Zeg ik met een brok in mijn keel. "Mijn moeder stuurt me ook vaak brieven, via whatsapp. Vandaag nog." Zegt ze lachend en haar lach verdwijnt als ze ziet dat ik niet mee lach. "Ik-" Ik zucht. Het lukt me niet om het te vertellen. Mijn handen trillen van angst om het te vertellen en ze legt haar hand op de mijne.

Ik kijk haar verbaasd aan en ze geeft me een kalmerende glimlach. Ik vertel haar heel het verhaal over mijn vader, de vrouw die hij zoende die nu mijn stiefmoeder is, mijn broertje Damian en over mijn echte moeder. Die vandaag na jaren iets over zichzelf heeft laten horen.

Tijdens het vertellen van mijn verhaal zijn er tranen over haar wangen gaan lopen. Het is lief hoe ze zo meeleeft, ook al weet ik niet waarom ze met me meeleeft. Ze haat me. En ik haar. Maar op de 1 of andere manieren kan ik niet zonder haar.

"Mag ik de brief zien?" Vraagt ze me en ik knik. Ik sta op van de bank, loop naar de eetkamer toe en pak de brief van de eettafel.

Hey aapje,

Ik heb laatst op internet een foto van je gezien, op twitter. Je bent zo groot geworden! Ik praat nog steeds met je alsof je een kind ben, maar ik heb je natuurlijk voor de laatste keer gezien toen je nog mijn kleine aapje was. Ben je nog steeds. Ik mis je Pascall, en ben HEEL trots op je. Ik houd van je, heel veel.

Kusjes aan Edward en Anastasia
XXX uit California, Mama.

Rosalies ogen glijden over de letters en ze glimlacht als ze klaar is. "Aapje." Lacht ze zacht. Ik glimlach. "Wat dacht je toen je de brief las?" Vraagt ze me. "Ik was heel boos. Op mijn moeder. Mijn vader. Iedereen." Zeg ik zuchtend. "Ik had mijn broertje geschopt doordat hij zich weer bemoeide met mijn zaken. Mijn ouders zijn met hem naar het ziekenhuis en blijven daar tot morgen middag ofzo." "Wil je blijven vannacht?" Vraag ik haar. Ze kijkt op haar telefoon. Het is is al half 3. We hebben lang gepraat doordat het erg moeilijk te vertellen was en ze ook nog alle details wou weten. Ze knikt. "Voor deze keer dan." Zegt ze.

-sez