Menu Number.| J.F&P.S

Who is that?

pov Rosalie

Tara trekt me mee de toiletten in en sluit de deur door er voor te gaan staan. "Die Sofie is echt een hoer he?"

"Goh." Zegt ze oogrollend en ze loopt naar de spiegel toe.

Ik leg mijn hand op haar schouder, "kom op, je denkt toch niet dat Jer iets met haar gaat doen?" Even is ze stil. "Nee, dat gaat hij niet doen." Geef ik antwoord in haar plaats.

"Het komt echt goed." Zeg ik weer wanneer ze nog niet heeft geantwoord. Ze kijkt me aan en trekt me in een knuffel.

"Als die bitch iets wilt doen ga jij haar slaan he?" Ik grinnik, "promise." Ze laat me los en glimlacht naar me.

"Kom we gaan, ons drinken zal er vast al zijn."

x x x

De speech van de stewardessen is net geweest en ik voel het vliegtuig bewegen en van schrik knijp ik Pascall's hand vast.

"Hij moet eerst nog een stukje rijden voordat hij de lucht in gaat. Maak je geen zorgen." Fluistert hij in mijn oor en hij laat een kleine kus achter achter mijn oor.

Ik kijk naar links waar Jeremy en Tara zitten, Sofie voor hun die natuurlijk naar Jeremy is omgedraaid en Tara die er verveelt naast zit. Arme meid.

"Bitch." Hoor ik Pascall zachtjes mompelen. Ik knik en kijk Sofie aan, "ze is zeker een bitch."

"Wat zei je?" Vraagt Pascall die opkijkt. "Oh. Ik dacht dat je het over Sofie-" Ik stop mijn zin en kijk naar zijn telefoon.

"Wie is dat?"

"Niemand." Hij sluit zijn telefoon en glimlacht naar me en ik geef een fake glimlach terug.

- Sez

Even bekruipt een gevoel van angst me. Wat als.. Nee Rosalie stop. Geen dingen gaan denken. Ik kijk strak voor me uit terwijl ik wat tranen probeer te bedwingen. Ik draai me naar Tara toe. Ze kijkt angstig naar de stoel voor haar. Ik kijk snel naar Jer, die druk in gesprek is met Sofie. "Trut.." Mompel ik boos. Ik pak mijn telefoon en app Jer dat hij naar Tara moet kijken. Na een tijdje pakt hij zijn telefoon en ziet hij mijn appje. Ik zie dat hij het gezicht van Tara naar zich toe draait en op dat moment weet ik dat hij gelukkig weer met Sofie is gestopt met praten. Ik slaak een zucht van opluchting en Pascall kijkt me niet begrijpend aan. Ik schud mijn hoofd. "Laat maar." Glimlach ik.
Hij legt zijn arm om mijn schouder als teken dat ik niet bang voor het vliegen hoef te zijn. Niet dat ik dat ben, maar Taar wel. Toch lief dat hij dat doet, want ik weet dondersgoed dat hij niet van dat 'kleffe' gedoe houd in het openbaar.