Geciken bir bölümle karşınızdayım canlar. Geciktiği için üzgünüm ama bu bölüm gerçekten çok sancılı oldu benim için. Silip durdum sürekli. Yine de bitirdim ve soluğu burada aldım.
Hatam olduysa affola, buyrun bölüme geçin o zaman ☺️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derin'den ;
Günlüğümün en arkadaki son on sayfasını çevirip listeme yeni maddeler eklemeye başladım.
-Savaş Yakar tam bir öküzdür ! ☑️
-Savaş Yakar davarın tekidir ! ☑️
-Savaş Yakar insani çileden çıkartır ! ☑️
-Savaş Yakar maalesef ki çok yakışıklıdır !☑️
-Savaş Yakar kalbimin tek sahibidir !! ☑️
Son maddeyi belki yirminci yazışımdı bu yirminci günlüğe ama olsundu. Adını 'kalbim' kelimesinin geçtiği her yere yazmak yüzümü güldürmeye yetiyordu.
Umutsuzlukla çırpınan sudan çıkmış balık gibiydim.
Benim hırçın denizim, üsteğmen Savaş Yakar ; bağrından kopup karaya vuran küçük bir balığa bile şefkat göstermeyecek kadar yüzsüzdü.
Yüreğimin tam ortasına ucu kor bir demir saplamışlarda orada unutup gitmişler gibiydi hislerim.
Pas tutuyordu ama pas bile kalkıp gidiyordu bir süre sonra.
Neden sevmesin ki beni ? diye düşünmeyi bırakalı çok olmamıştı. Savaş bana ters davrandığından beri kalbim de değişmiş bir değişik atmaya başlamıştı.
Sanki kan pompalamıyorda nefret pompalıyordu.
Nefretimin baş müdavimi Savaş Yakar'dı.
Oflayarak defteri kapattım ve çekmeceme koydum.
Çekmecenin kilidini çevirirken gözlerimden firar etmek için yarışa giren yaşlara kırmızı kartı gösterip saha dışına gönderdim.
Yanaklarıma patır patır düşüyorlardı ve ben silmek için elimi bile kaldırmıyordum.
Bir de tam bir aptal gibi türkü açıp dinlemeye başlamıştım !
