Vatan-ı Elzem

Cehenneme Bilet

Eveeett ! Ben geldim canlarrrr.
Çok bekletmedim inşallah..
Uzun güzel bir bölümle geldim. Yeni bölüm için geçiş niteliğinde diyebiliriz.

100K şerefine bu bölümle sizi baş başa bırakıyorum ve okuyup beğenen yorumlarıyla beni yalnız bırakmayan herkese çok ama çok teşekkür ediyorum !

Buyrun bölüme...

-Hatalarım olduysa affola-

•.••.•.••.•.••.•

Alparslan'dan ;

Hastane koridorlarını sevmezdim. Bembeyaz duvarları, kendine has mide bulandıran kokusu, ve GİRİLMEZ yazan yıkıcı kapıları beni iğrendirirdi.

  Bir de beklemeyi sevmezdim. Sabırsızdım bir kere. Çok sabırsızdım.

Ağlayan insanları görmek üzerdi beni. Çaresiz olmak içimi darlardı.

Hem ağlayıp hem çaresiz kalmak ise...

Ellerimde kanı vardı. Yıkamamıştım. Yıkasam da çıkmazdı ki.

Ciğerlerim nefes almama engelmiş gibi işlevini kaybetmişti. Boğazım düğümleniyordu. Tüm vücudum titriyor, gözlerim yaşlardan dolayı bulanıklaşıyor ve nefesim yere göğe sığmıyordu. 

Çaresizdim.

Soğuk ameliyathaneye giren kusursuz bedeni kanla kaplanmıştı. Sevdiğim kadın can çekişiyordu.

Derin demişti ki 'tüm müdahaleyi yapıyoruz. Kurşunu çıkartamadık. Hala uğraşıyoruz.'

Kurşunu çıkartamamışlardı. Hala uğraşıyorlardı. Tüm müdahaleyi yapıyorlardı. Ama bir işe yaramıyordu. İki saat olmuştu ameliyata gireli. 

'Çok kan kaybetmiş' dedi doktorun birisi.

Doktorları da sevmezdim. Kardeşim de doktordu ama mesleğini sevmezdim.

Kan kaybetmişti Gökçen. Bunu en iyi ben biliyordum. Yediğimiz baskında elime silah almamıştım. Sadece kucağım da bilincini kaybederek yatan Gökçen'e seslenip onu uyandırmaya çalışmakla meşguldüm.

Uyanmamıştı.

Aslında yüzü sararmış olmasaydı ve karnından oluk oluk kan akmasaydı uyurken çok masum göründüğünü biliyordum. Oysa can çekişirken, nabzı yavaşlarken, nefesleri ağırlaşırken, baygınken ve yaralıyken de masum görünüyordu.

Terörün en kötü yanı buydu.

Hep masumları alıyordu elimizden. En çokta bu canımızı yakıyordu bizim.

Yeğeni uyanacak mı diye koridorda bir sağa bir sola doğru endişeli bir şekilde yürüyen Savaş bile biliyordu bunu.

İçeride Gökçen'i kurtarmaya çalışan Derin de biliyordu.

Hatta mesleğin içinde olan Ayşe ve Ali de çok iyi biliyordu.

Hep masumların canı yanıyordu. Hep masumlar kaybediyordu.

Hep olan bize oluyordu.

Omzuma dokunan elin kime ait olduğunu biliyordum.

"Abi.." dedi Timur zar zor çıkan sesiyle.

Nereden duymuştu bilmiyordum.Ama çabuk geldiğini biliyordum.

Gökçen'in kanının bulaştığı elimi Timur'un elinin üstüne koydum ve sıktım.