Nieuwe stad, nieuw leven?

48

Mo :

We skippen alles wat ik nog deed verder die avond en gaan door naar de volgende dag.

Ik ging naar school, maar met 1 gedachte in mijn hoofd. Na school moet ik naar Naim. Ik hoop dat ik me nog herinner waar hij woont. Ik was een tijdje geleden samen met Youssef gegaan, omdat hij daar iets moest halen. Ik bleef toen in de auto zitten, maar ik kan me min of meer zijn huis wel herinneren.

De bel ging en ik ging naar buiten. Ik wachtte op Soufiane en zag ondertussen Amel naar buiten komen. Ze glimlachte en sprong in mijn armen. Oh wat hou ik toch van haar. Mijn kleine bolle. "Op wie wacht je?" vroeg ze. "Soufiane, maar ik ga niet naar huis" "Naar waar dan?" "Naar een vriend" "Ohw oke" Mohim Soufiane kwam toe en we liepen naar de metro. Ik ging eerst mee met Amel, geen sprake van dat ik haar alleen naar huis laat gaan. Daarna ging ik samen met Souf naar de buurt waar Naim woont en dat is helemaal aan de andere kant.

"Het is in deze straat" zei ik nadat we een paar keer dezelfde rondjes hadden gemaakt. We liepen de straat in en ik probeerde me te herinneren welke huis het nu weer was.

We stonden voor 2 bruine deuren. "Het is 1 van deze 2 huizen" zei ik. "Jij belt bij de ene aan, ik bij de andere" zei Souf en dat is ook wat we deden. Waar ik aanbelde, daar deed niemand open en bij Soufiane hoorden we enkele geluiden, dus bleven we geduldig wachten voor de deur.

Na 5 minuten ging de deur eindelijk open. Een jongen van ongeveer 18 stond voor ons. Dat is Naim niet. "Hallo kan ik jullie helpen?" vroeg hij. "Uh ja ik zoek Naim?" "Naim? Wie is Naim?" "Normaal woont hij hier" "Uhm nee excuseer verkeerde huis" zei hij. Ik keek rond. Nee ik ben er 100% zeker van dat het hier is. "Bent u hier nieuw?" vroeg ik. "Nee ik woon hier al jaren" "Huh dat kan echt niet" zei ik luidop. "Excuseer meneer, maar ik ken geen Naim, u zit aan het verkeerde adres" Ik zuchtte. "Shit wat doen we nu, hoe gaan we Youssef ooit terugvinden" zei Souf luidop. Ik zuchtte en keek wanhopig voor me uit.

"SOULEYMAN LAAT ZE BINNEN!" hoorde ik iemand roepen. Ik keek meteen voor me uit. De jongen keek naar beneden en deed teken dat we naar binnen mochten. Ik verstond al snel wat hier gaande was en liep meteen naar binnen.

Ik zag Naim zitten op een grote bureaustoel. Hij had grijs haar, een grijze baard en was eerder stoer gekleed. We liepen naar binnen en gingen voor zijn bureau staan. "Waar is Youssef" vroeg hij. "Dat weten we niet" antwoordde ik. "Jullie weten niet waar jullie vriend naar toe is?" Ik schudde mijn hoofd. "Hij zei dat hij niks mocht zeggen" "Wanneer zag je hem voor het laatst" "2 dagen geleden" "En hij is gisteren weggegaan?" "Hij heeft een brief geschreven" "Wat stond erin?" "Dat hij niet mocht zeggen naar waar hij ging en dat hij niet weet hoelang hij zal wegblijven" "Nog iets?" "Hij gaf ook een ketting aan zijn vriendin" "Dit is alles wat jullie weten?" "Nee wacht" zei ik. Hij keek me aan. "Die ketting was van echt goud, ik weet niet vanwaar Youssef dat geld heeft gehaald maar ik vind het maar vreemd" "Hmmm" mompelde Naim. "Jullie mogen gaan, ik contacteer jullie nog wel" zei hij. Ik knikte en liep naar buiten.

"WEJOOO ASAHBE IK VOEL ME NET BRAD PITT OP MISIE OFSO" zei Soufiane helemaal enthousiast. Ik begon te lachen en we gingen terug naar huis. Ik hoop dat Naim meer te weten zal komen, want aan zijn reactie te zien, wist hij wel meer. Althans, dat hoop ik...

Ilham :

Tweede dag zonder Youssef. Ik heb het echt moeilijk. Ik voel me niet meer zo goed. Heb zin in niks. Zelf eten niet en i mean, eten is bae. Ik mis hem zo hard. Elk bericht die ik binnen krijg, denk ik dat hij dat is. Het is wennen, maar ik wil er niet aan wennen. Ik wil er niet aan wennen dat Youssef er niet meer is. Waarom word hij van me afgepakt? Vooral nu dat we zo gelukkig waren...